ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 672

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เย่เทียนตื่นจากความฝัน แต่เขากลับพบว่าสิ่งสวยงามข้างหมอนของเขาได้หายไปนานแล้ว ซึ่งก็ทำให้เขาส่ายหัวด้วยสีหน้าขมขื่น

เนื่องจากต้องเผชิญกับการถูกโจมตี และภายใต้การสนับสนุนของเซวฟู่ยี่ เย่เทียนถึงจำเป็นต้องพักอยู่ในคฤหาสน์บ้านตระกูลเซว

ต้องเข้าใจว่า เซวซิวเหวินเจ้าบ้านตระกูลเซวเคยบอกไว้อย่างชัดเจนว่า เขาไม่ต้อนรับใครก็ตามที่มาจากบ้านเย่เทียน ต่อให้เย่เทียนจะถูกไล่ออกจากบ้านตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อนก็ตาม!

เดิมทีเย่เทียนยังสงสัยว่าเป็นเพราะความสามารถของเขาหรือเปล่า? ถึงทำให้เซวฟู่ยี่ยอมหักหน้ากับพ่อของเขาเซวซิวเหวินเพื่อจะมายืนอยู่ข้างเขา?

แต่หลังจากกลับไปถึงคฤหาสน์ของบ้านตระกูลเซวแล้ว เย่เทียนถึงจะรู้ว่าเซวซิวเหวินมีธุระต้องบินไปต่างประเทศ และต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์ถึงจะกลับมาได้ ดังนั้นเจ้าบ้านที่มีสิทธิ์ตัดสินใจในตอนนี้ก็คือคุณอารองเซว!

อาจเป็นเพราะเคยต่อสู้กับเย่เทียน คุณอารองเซวจึงไม่ได้หัวโบราณขนาดนั้นและยอมให้เย่เทียนพักที่คฤหาสน์ของตนก่อนที่เซวซิวเหวินจะกลับมาถึง

ไม่ว่าจะยังไง เย่เทียนก็ได้พักอยู่ในคฤหาสน์ของบ้านตระกูลเซวไปหนึ่งคืนแล้ว แต่ความจริงเขานอนไปแค่สี่ถึงห้าชั่วโมงเท่านั้น

ซึ่งมันเป็นเหตุจำเป็น เพราะกลางดึกที่ผ่านมาจี้เยียนหรันแอบเข้าไปในห้องของเขา ดังที่กล่าวกันว่า ‘ไม่เจอกันแค่วันเดียว แต่เหมือนไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี’ ทั้งสองจึงใกล้ชิดกันหลายชั่วโมงก่อนการต่อสู้บนเตียงจะจบลง

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจอันดุเดือด จี้เยียนหรันก็อธิบายถึงสถานการณ์ในเมืองจินให้กับเขาฟังเป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมง จนกระทั่งตีสาม ทั้งสองก็โอบกอดกันแล้วผล็อยหลับไป

น่าเสียดายที่พวกเขาทั้งสองหลับไปประมาณสองชั่วโมง และหลังจากท้องฟ้าเริ่มสว่าง จี้เยียนหรันก็กลับไปที่ห้องนอนของเธอก่อนโดยที่ไม่ให้ใครเห็น

เย่เทียนที่ฉวยโอกาสจากทุกสิ่งก็แอบยิ้มในใจ เพราะเขารู้จักนิสัยของจี้เยียนหรันเป็นอย่างดี จึงได้ปล่อยให้เธอเขย่งออกจากห้องนอนเหมือนขโมยคนหนึ่ง

ไม่ว่าในกรณีใด กระทั่งแปดโมงเช้า เย่เทียนที่ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็ออกมาจากห้องนอน จากนั้นเขาหันมองไปทั้งซ้ายและขวา แต่ไม่พบร่องรอยของคนเลย

ซึ่งก็ทำให้เย่เทียนประหลาดในเล็กน้อยและเดินลงบันไดไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

ทันใดนั้น กลิ่นหอมก็ลอยมาจากห้องครัว เย่เทียนก็เดินเข้าไปอย่างสงสัยและพบว่าเป็นคุณอารองเซวที่กำลังก้มหน้าก้มตายุ่งอยู่ข้างในนั้น!

เย่เทียนถึงกับตกใจ ได้แต่มองไปที่ร่างของคุณอารองเซวอย่างมึนงงและไม่สามารถดึงสติกลับมาได้ในทันที

เพราะไม่ว่าจะยังไง คุณอารองเซวก็เป็นคนใหญ่คนโตที่มีอำนาจคนหนึ่ง การที่เขาจะทานอาหารเช้านั้นไม่ต้องถือมือเขาในการจัดเตรียมอาหารเลย และภาพแบบนี้ถือว่าหายากจริงๆ

“ตื่นแล้วเหรอ? ทำกับข้าวเป็นไหม? ถ้าเป็นก็มาช่วยทำด้วยกันก็ได้!”

ในขณะนี้ ในที่สุดคุณอารองเซวที่กำลังยุ่งอยู่ในห้องครัวก็เห็นเย่เทียนแล้วยิ้มพูดขึ้น “ช่วงนี้ที่บ้านคนเยอะขึ้น อาหารที่กินก็เยอะขึ้นเช่นกัน เล่นซะคนแก่คนนี้ยุ่งจนแทบไม่ไหวเลยล่ะ”

“จะให้ผมช่วยอะไรครับ” เย่เทียนรีบดึงสติกลับมาแล้วพับแขนเสื้อของเขาและเดินเข้าไปข้างในครัว

“ตอกไข่ตรงนั้นที เหมิงหยานชอบกินไข่เจียว”

คุณอารองเซวไม่ได้เกรงใจและสั่งงานทันที “ข้าไม่รู้เหมือนกันว่าเอ็งชอบกินอะไรนะ เอ็งลองไปดูในตู้เย็นสิ อยากกินอะไรก็หยิบออกมา เดี๋ยวข้าจะทำให้”

“ผมทานได้หมดครับ”

เย่เทียนตอกไข่ไปด้วยแล้วถามด้วยความสงสัยไปด้วย “คุณอารองเซวครับ ผมขอถามอะไรหน่อยครับ?”

“ถ้าข้าเดาไม่ผิด เอ็งคงอยากถามว่าทำไมข้าถึงลงมือทำกับข้าวเองใช่ไหม?”

คุณอารองเซวหั่นหมูอย่างชำนาญไปด้วยแล้วตอบคำถามโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมอง “ตอนที่ข้ายังเป็นเด็ก แม่ข้ามักจะทำอาหารอร่อยๆ และข้าก็จะยืนดูทุกครั้ง”