ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 686

“เชอร์ชิล? ม้าไร้ประโยชน์ตัวนั้นน่ะเหรอที่คิดว่าจะชนะ?”

เมื่อเห็นชือม้าที่เซวฟู่ยี่ลงเดิมพัน เติ้งเจี้ยนข่ายกระหยิ่มใจสุดๆ

หากว่าก่อนหน้านี้เขายังกังวลอยู่เล็กน้อย เช่นนั้นตอนนี้เขามั่นใจสุดๆโดยไม่ต้องสงสัยเลยล่ะ!

เดิมพันกับม้าที่ถูกกำหนดแล้วว่าไม่ชนะ ต่อให้เขาซื้อตัวอื่นมั่วๆก็ชนะเซวฟู่ยี่ได้ มิหนำซ้ำม้าที่เขาเตรียมซื้อคือคว่ายยี่เอินโฉว จ้าวแห่งม้า

คิดมาถึงตรงนี้ เติ้งเจี้ยนข่ายไม่ลังเลอีกต่อไป นิ้วจรดบนแท็บเล็ต พนันยอดทั้งหมดบนคว่ายยี่เอินโฉว

“เอาล่ะ เราไปคุยกับคุณชายเซวหน่อยดีกว่า ไปถามเขาดูว่าตรรกะอะไรทำให้เขาพนันกับเชอร์ชิล”

ขณะที่พูด เติ้งเจี้ยนข่ายลุกจากเก้าอี้นวด เดินไปทางเซวฟู่ยี่อีกครั้ง

เซวฟู่ยี่สังเกตเห็นพฤติกรรมของเติ้งเจี้ยนข่าย คิ้วขมวดมุ่นในบัดดล เรื่องมาถึงตอนนี้แล้วอย่างน้อยเขาไม่ต้องฝืนยิ้มเสแสร้งอีก

ยังไงซะด้วยคำพูดเมื่อกี้ของเย่เทียน ทั้งสองคนแทบจะต่อยกันอยู่แล้ว

“คุณชายเซว นายนี่ตาแหลมเหมือนเคยเลยนะ”

เติ้งเจี้ยนข่ายที่ได้โอกาสหัวเราะลั่นอย่างได้ใจ ไม่ยอมพลาดโอกาสเหยียดหยามแม้สักครั้งเดียว “หนนี้เล่นใหญ่ขนาดนี้ นายถึงกับเลือกจ้าวแห่งม้าที่ไม่มีใครสนสุดๆ นายมีข่าววงในอะไรหรือเปล่า?”

เซวฟู่ยี่จ้องมองเติ้งเจี้ยนข่ายอย่างแค้นเคือง ในใจกลับขมขื่นถึงขีดสุด เขาเองก็คิดเหมือนกัน การเดิมพันกับเชอร์ชิลเท่ากับยอมแพ้อย่างไม่ต้องสงสัยเลยล่ะ!

“คุณชายเติ้ง เรื่องนี้นายคงไม่รู้ คนยังมีศักดิ์ศรี ม้าย่อมมีศักดิ์ศรีเช่นกัน”

“ก่อนหน้านี้เชอร์ชิลแพ้มาตั้งนาน มันต้องอยากชนะสวยๆเพื่อพลิกชะตาอยู่แล้ว ฉันเชื่อมัน”

ไม่รอให้เซวฟู่นี่ส่งเสียง เย่เทียนกลบยิ้มกว้างและพูดเหมือนกับที่บอกกับเซวฟู่ยี่เมื่อกี้

เติ้งเจี้ยนข่ายผงะ ก่อนจะหัวเราะลั่น ก่อนหน้านี้ท่าทีเย่เทียนแข็งกร้าวถึงเพียงนั้น เขานึกว่าเย่เทียนจะมีภูมิหลังใหญ่โตเสียอีก ยังไงซะใช่ว่าใครก็มีเหรียญตราเพชรม่วงได้

ทว่าบัดนี้ เย่เทียนกลับให้เหตุผลแบบนี้ พลิกแพลงการคาดเดาทั้งหมดที่เขามีต่อเย่เทียนก่อนหน้านี้ เขามั่นใจว่าเจ้านี่เป็นเพียงคนไร้สมอง แค่คนไร้สมองที่มีภูมิหลังเท่านั้น!

“มุ่งมั่นดีนี่ ถ้าอย่างนั้นเรามารอดูกันเถอะ”

คิดมาถึงตรงนี้ เติ้งเจี้ยนข่ายยกนิ้วโป้งให้เย่เทียน และไม่ได้อยู่ต่อนาน เขาหันหลังเดินกลับไปที่นั่งเดิมด้วยท่าทีผยอง

“ไอ้สารเลวนี่!”

เซวฟู่ยี่มองแผ่นหลังเติ้งเจี้ยนข่ายที่จากไป ตาแทบจะพ่นไฟได้ แค้นจนอยากจะหั่นเขาเป็นชิ้นๆซะบัดเดี๋ยวนี้

“เฮ้ๆ ม้าแข่งลงสนามแล้ว การแข่งขันกำลังจะเริ่ม!”

เย่เทียนไม่ใส่ใจเท่าไหร่ เขาทอดสายตาไปนอกหน้าต่าง และเตือนเหมือนคนไม่คิดอะไร

เซวฟู่ยี่ได้ยินรีบหันกลับมา เพ่งสมาธิทั้งหมดกับสนามแข่งม้าด้านล่าง

ขณะเดียวกัน ภายในห้องส่วนตัวหรูหราสักห้องในคลับการแข่งม้า ชิวอวี้วิ่งเข้ามาจากนอกประตูอย่างรวดเร็ว และกล่าวกับร่างบางในห้องด้วยท่าทีนอบน้อม “คุณหนู เย่เทียนคนนั้นมาจริงๆด้วย”

ขณะที่พูด คิ้วเรียวสองข้างของเธอขมวดมุ่นเช่นเดิม เห็นได้ชัดว่ายังเคืองพฤติกรรมหลบหน้าของเย่เทียนเมื่อก่อนหน้านี้อยู่มาก

คนที่ชิวอวี้เรียกว่าคุณหนูได้นอกจากหลู่ซีซานแล้วจะมีใครอีก

“มาแล้วเหรอ”

หลู่ซีซานพยักหน้าเล็กน้อย “ฉันนึกว่าเขาจะไม่มีซะอีก”

ผู้หญิงด้านข้างหลู่ซีซานมองชิวอวี้ด้วยท่าทางแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะทอดสายตาไปที่หลู่ซีซาน พร้อมถามด้วยความอยากรู้ “พี่ซีซาน เย่เทียนคนนี้ก็คือคนที่เคยอาละวาดในบาร์ของพี่ที่พี่เคยเล่าให้ฟังเหรอ”

ชิวอวี้ว่าร้ายเย่เทียนอย่างไม่เกรงใจ “เจ้านั่นก็แค่สู้เก่งเท่านั้นแหละค่ะ นิสัยไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ฉันว่าเขาเป็นแค่คนห่ามเท่านั้น”