ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 7

“ให้ฉันดูหน่อย!”

เวลานี้ ผู้ชายอายุสามสิบปีที่รูปร่างสูงใหญ่ และสวมชุดพนักงานรักษาความปลอดภัยเดินขึ้นมาจากเบาะด้านหลัง

“ฉันเป็นยามอยู่ที่ร้านทองแห่งหนึ่ง ทองคำอะไรฉันเคยเห็นมามากมาย ถ้าเธออยากหลอกใคร ฉันจับเธอส่งสถานีตำรวจแน่!”

พูดคำนี้ออกมา ผู้หญิงสีหน้าเปลี่ยนไป พูดอย่างประหม่า “พี่ชาย พี่พูดอะไรกันล่ะ พี่ดูสิ อย่างไรทองของฉันนี้เป็นของปลอมไม่ได้แน่!”

พนักงานรักษาความปลอดภัยฉีกมุมปากแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อคำพูดของหญิงสาวอยู่บ้าง หยิบแหวนจากในมือหญิงสาวเข้ามาถูสักหน่อย มองอย่างละเอียดสักครู่

แต่เหมือนเรื่องราวจะเกินกว่าที่เขาคาดคะเนเอาไว้นิดหน่อย ในปากอุทานตกใจไม่เลิก และหยิบดินสอทดสอบไฟส่องไปทางแหวนทองวงนั้นอย่างไม่เชื่อ

ที่นั่งรถเมล์ล้วนเป็นประชาชนคนธรรมดา รู้ว่าต้องตรวจสอบทองคำอย่างไรที่ไหน แต่ละคนตามมาร่วมวงสนุกด้วย รู้สึกว่าพนักงานรักษาความปลอดภัยคนนี้เป็นมืออาชีพมาก

ตั้งนาน พนักงานรักษาความปลอดภัยเก็บดินสอทดสอบไฟกลับ ในตามีความละโมบแวบผ่าน ไม่พูดผลสรุป เพียงถามว่า

“แหวนวงนี้เมื่อกี้เธอบอกว่าขายเท่าไร? ฉันเอาแล้ว!”

พูดแบบนี้ออกมา ทุกคนที่ใช้จมูกคิดก็รู้ว่าทองคำนี้ต้องเป็นของจริงแท้อย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นพนักงานรักษาความปลอดภัยอยากซื้อโดยตรงได้อย่างไรล่ะ?

กระเป๋ารถเมล์รีบร้อนแล้ว พูดตะโกน “นี่ นายคนนี้ยังมาแย่งเอาอีก ทั้งที่คนอื่นเขาบอกอยากขายให้ฉัน”

หญิงสาวก็พยักหน้าตาม บอกว่า “พี่สาว เมื่อกี้รบกวนพี่แล้ว แหวนวงนี้ขายให้พี่ ที่เกินออกมาก็ถือว่าเป็นอั่งเปาที่ฉันตอบแทนพี่”

“นี่ก็พอได้อยู่ เธอคนนี้ดูน่าสงสาร เบาะนี้ฉันหลบให้เธอนั่งแล้วกัน”

กระเป๋ารถเมล์ได้รับผลประโยชน์อย่างงาม หยิบเงินพันห้าออกมาจากในกระเป๋าเก็บเงินยื่นให้หญิงสาวนั้นแบบดีอกดีใจ

พนักงานรักษาความปลอดภัยมองกระเป๋ารถเมล์เก็บแหวนไปต่อหน้าต่อหน้า ชั่วขณะนั้นร้อนใจอยู่บ้าง พูดเตือนอย่างจริงใจและเต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้ง “น้องสาว นี่เธออยากออกไปหลบภัยอันตราย ในมือไม่มีเงินสักนิดจะได้ยังไง? เอาแบบนี้ ฉันเพิ่งได้เงินเดือนมา ถือว่าฉันเสียเปรียบหน่อย ซื้อแหวนนี้ของเธอหนึ่งพันแปด เป็นยังไงบ้าง?”

พูดแบบนี้ออกมา เขาก็ได้รับสายตาเหยียดหยามมากมายทันที

ยังเสียเปรียบหน่อย? ซื้อแหวนวงหนึ่งหนึ่งพันแปด ขายต่อสามารถทำเงินได้หลายร้อยล่ะ!

หญิงสาวลักษณะท่าทางโดนคนรักทำร้ายจริง ลังเลแล้วถึงตอบว่า “ช่างเถอะ เจอกันก็คือโชคชะตา เครื่องประดับบนตัวฉันขายทั้งหมดเลย เลี่ยงที่จะนึกถึงคนให้แล้วเจ็บช้ำใจ ฉันก็ไม่ต้องการมาก ราคาตลาดสองร้อยสามสิบ ฉันขายหนึ่งกรัมหนึ่งร้อยแปดสิบ!”

ในห้องโดยสารอือฮากันเกรียว ทองคำหนึ่งกรัมราคาสองร้อยสามสิบขายเพียงหนึ่งร้อยแปดสิบ ขายต่อก็คือเงินนะ!

“ได้ๆๆ ฉันเอาอันหนึ่ง!”

พนักงานรักษาความปลอดภัยฮึกเหิมแทบแย่ รีบเอากระเป๋าเงินออกมาหยิบธนบัตรแดงปึกหนึ่ง แลกแหวนทองจากในมือหญิงสาวแล้ว

มีคนนำก่อน คนอื่นๆ ก็เกิดความคิดเอาเปรียบเช่นกัน ต่างตะโกนขึ้นมาแล้ว กลัวว่าช้าไปก้าวหนึ่งแล้วจะไม่ได้

“ฉันก็เอาด้วยอันหนึ่ง”

“ฉันอยากได้กำไลอันนั้น!”

“ตาแก่ พวกเราก็ทำเรื่องดีหน่อย ช่วยแม่หนูคนนี้เถอะ......”

ทุกคนเข้ามาแบบแย่งกัน มีที่ให้หาผลประโยชน์ และสามารถช่วยเหลือคนได้ ใครจะไม่คิดมากว่าด้านในนี้มีช่องโหว่อะไร

ทันใดนั้น ทั้งห้องโดยสารคนที่พกเงินมาพอ ล้วนไปแลกเครื่องประดับทองคำกับหญิงสาว

มีเพียงเย่เทียนคนเดียวทำหน้าเยาะเย้ย นั่งอยู่บนที่นั่งไม่ขยับเขยื้อนสักนิด

ในขณะเดียวกันนี้ หญิงสาวเดินมาถึงแถวนี้ของเขาพอดี แหวนและกำไลหลายชิ้นในมือล้วนขายไปหมด เหลือสร้อยคอทองคำเส้นหนานั้นบนคอ

สร้อยคอนี้ความจริงทุกคนอยากได้มาก เพียงแต่ว่าสร้อยทองนี้ถึงแม้ลดราคาแล้ว ก็ราคาเจ็ดแปดพันอยู่ดี ทุกคนไม่มีเงินมากขนาดนั้น

“ยังมีใครต้องการไหม สร้อยทองเส้นสุดท้ายแล้ว ขายเพียงเจ็ดพัน เลยหมู่บ้านนี้ไปก็ไม่มีร้านนี้แล้ว”

หญิงสาวขึ้นเสียงตะโกนออกมา

“สร้อยทองนี้เอาให้ฉันเถอะ!”

ตอนที่เย่เทียนกำลังดูละคร เหลียงเยว่หรูที่ข้างกายเอ่ยปากกะทันหัน หยิบธนบัตรสีแดงปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าหลุยส์วิตตอง “ตรงนี้มีหนึ่งหมื่น ฉันไม่เอาเปรียบเธอ ถือว่าฉันช่วยเหลือเธอนะ”