ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 700

ใต้เงาต้นไม้ฝั่งตรงข้ามโรงแรม มีรถตู้รับซ่อมไม่เป็นที่สังเกตจอดอยู่ บางทีคนอื่นอาจมองไม่ออก แต่ฟู่โก๋หาวที่มองจากด้านบนกลับสัมผัสถึงความไม่ชอบมาพากล

นับแต่พวกเขาเข้าไปในโรงแรม ฟู่โก๋หาวก็สังเกตเห็นรถตู้คันนั้น จนตอนนี้ผ่านไปแล้วอย่างน้อยครึ่งชั่วโมงยังจอดอยู่ตรงนั้น แต่ดันไม่มีใครขึ้นลง ยังไม่แปลกพออีกเหรอ?

โบราณว่าไว้: เรื่องผิดปกติต้องไม่ชอบมาพากลแน่นอน

ฟู่โก๋หาวรู้ดีแก่ใจ คนที่อยู่ในรถตู้คันนั้นต้องมีความลับที่ไม่อาจให้ใครล่วงรู้ได้แน่นอน!

คิดมาถึงนี่ ฟู่โก๋หาวดึงสายตากลับมาจากริมหน้าต่าง และหันไปพูดกับฟู่เซิ่งหนาน “ในเมื่อกลับมาแล้ว ลูกอย่าเพิ่งออกไปไหนนะ ถ้าพ่อเป็นอีกฝ่าย ไม่ว่าจะอยากลงมือกับใครในที่นี้ สิ่งแรกที่ต้องทำคือเปลี่ยนตัวพนักงาน”

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ อย่าว่าแต่ฟู่เซิ่งหนานที่มีสีหน้าหนักใจขึ้นมา ขนาดฟู่โก๋หาวที่พูดเองยังขมวดคิ้วมุ่น พวกเขาเพิ่งมาถึงเมืองจินก็เจอเข้ากับเรื่องแบบนี้ ดูท่าการเดินทางครั้งนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิด!

“คุณพ่อ เราควรไปเตือนเย่เทียนหน่อยไหมคะ”

“ไม่ต้องรีบร้อน ยังไม่รู้เลยว่าพวกเขามาหาเรื่องใคร!”

ฟู่โก๋หาวกลับปฏิเสธสิ่งที่ฟู่เซิ่งหนานเสนอ ส่ายหัวพลางกล่าว “ขืนแหวกหญ้าให้งูตื่น ก็ยากจะล่วงรู้ว่าเป้าหมายของพวกเขาคือใคร”

“คุณพ่อคะ แต่ว่า…..”

คิ้วเรียวของฟู่เซิ่งหนานขมวด เธอเข้าใจที่ฟู่โก๋หาวบอก แต่ถ้าเกิดอะไรที่ไม่คาดคิดขึ้นมาจะทำยังไง?

“วางใจเถอะ พ่อรู้จังหวะ”

ฟู่โก๋หาวรู้ว่าฟู่เซิ่งหนานกังวลเรื่องอะไร เขาคลี่ยิ้มเบาๆเป็นรอยยิ้มอันมีความหมาย

ส่วนคนในรถตู้ไม่รู้หรอกว่าได้เผยไต๋ออกไปแล้ว หัวหน้าเผิงนอนเอนกายอยู่บนเก้าอี้ หลับตาเก็บเรี่ยวเก็บแรง

“หัวหน้าเผิงครับ คนของพวกเราเข้าไปในโรงแรมแล้ว ท่านจะให้ปฏิบัติการเลยไหมครับ”

ทันใดนั้น เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังเข้ามาในหูฟัง ส่งผลให้หัวหน้าเผิงลืมตา

“อย่าเพิ่งลงมือ คนที่มางานคืนนี้มีแต่คนไม่ธรรมดา ถ้าล่วงเกินเข้าจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของบริษัทอย่างมาก!”

หัวหน้าเผิงกลับส่ายหัวอย่างสงบจิตสงบใจ “รออีกสักหน่อยเถอะ ดูว่ามีโอกาสลงมือตอนเขาอยู่คนเดียวไหม”

พูดจบ หัวหน้าเผิงหลับตาอีกครั้ง หูฟังเงียบไป

ขณะเดียวกัน ในโถงงานเลี้ยงคนตะลึงกันเป็นแถบ ทุกคนคิดไม่ถึงเลยว่าเย่เทียนจะเป็นเบี้ยที่ถูกตระกูลเย่ทิ้งเมื่อสิบกว่าปีก่อน!

ได้เห็นท่าทางนอบน้อมที่เย่หลิงปฏิบัติต่อเย่เทียนแล้ว ฝูงชนทนไหวที่ไหน ต่างพากันซุบซิบเสียงเบา

“ไม่ถูกนะ! เขาเป็นคนที่ถูกตระกูลเย่ทิ้งไม่ใช่เหรอ! ทำไมเย่หลิงถึงเคารพเขาขนาดนั้นล่ะ?”

“นายโง่รึเปล่า? นั่นเป็นเรื่องเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วนะ ยังไงซะเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ น่าแปลกใจตรงไหน”

“มิน่าล่ะเจ้านั่นถึงกล้ามีเรื่องกับกู้เฉียง คิดไม่ถึงเลยว่าเขาเป็นคนของเย่เทียน!”

คนกลุ่มใหญ่มองเย่เทียนด้วยสีหน้าหลากหลายความรู้สึก แต่เย่เทียนกลับทำเป็นไม่เห็น จ้องเย่หลิงตรงหน้าด้วยสีหน้าราบเรียบ มุมปากยังคงเหยียดยิ้มใสซื่อ

“ฝากนายไปบอกท่านด้วย ฉันไม่สนเลยสักนิด! ฉันจะใช้ชีวิตแบบไหนเป็นเรื่องของฉัน ท่านไม่มีสิทธิ์ยุ่ง!”

คำพูดนี้ส่งผลให้เย่หลิงขมวดคิ้วเป็นปม แต่แล้วก็ส่ายหัวอย่างอ่อนใจ “คุณชายเย่เทียน กระผมเป็นเพียงคนรับใช้ คำพูดแบบนี้ผมไม่กล้าส่งต่อให้หรอกครับ หวังว่าคุณจะเข้าใจ”

“แต่ถ้าคุณต้องการ ผมพาคุณไปพบคุณย่าเย่ได้ ผมเชื่อว่าคุณย่าเย่ต้องอยากพบคุณแน่นอน”

เย่เทียนโบกมือและยักไหล่ “ถ้าอย่างนั้นช่างเถอะ ฉันเคยบอกนายแล้วว่าฉันจะไม่ก้าวเข้าไปในตระกูลเย่แม้แต่ก้าวเดียว!”