ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 699

“วิชาแพทย์กับวิชาการต่อสู้นี่นายเรียนพร้อมกันเหรอ ใครเป็นคนสอนนายล่ะ?”

เสียงเย่เทียนดังขึ้นข้างหู จนหลู่ซีซานที่คิดจะสะบัดมือต้องรีบหยุดความคิดนั้น และสืบเสาะข้อมูลโดยไม่ทิ้งร่องรอย

“ถือว่าใช่มั้ง!”

เย่เทียนมองหลู่ซีซานอย่างมีความหมาย แกล้งทำว่ามีความแค้นมหาศาล “เธออาจไม่รู้ มีอยู่ปีหนึ่งฉันไปเที่ยว ไม่ทันระวังจึงตกจากหน้าผาใครจะไปรู้ว่าจะเจอตาแก่บ้าๆบอๆ บังคับฉันให้เรียนนู่นเรียนนี่ให้ได้ ถ้าฉันไม่เรียนจะไม่ให้ฉันกินข้าว ฉันเองก็ไม่มีทางเลือก!”

“ตกจากหน้าผาเหรอ?”

คิ้วเรียวของหลู่ซีซานขมวดมุ่นและพึมพำ เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยเชื่อคำอธิบายของเย่เทียนเท่าไหร่

แต่พอเธอลองคิดดู หากนี่เป็นเรื่องจริง เย่เทียนเรียนในสภาวะไม่เต็มใจยังประสบความสำเร็จถึงเพียงนี้ เช่นนั้นตาแก่ที่สอนเขาต้องเก่งขนาดไหน?

คิดมาถึงนี่ ตาของเธอเป็นประกายขึ้นมา ลูกตาดำขลับกรอกซ้ายกรอกขวา ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

แต่ไม่รอให้เธอส่งเสียงถามใดๆ เย่เทียนกลับปล่อยมือเธอฉับพลัน และเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะ ตอนนี้เธอลองสัมผัสดู ดีขึ้นกว่าเมื่อกี้เยอะเลยใช่ไหม?”

หลู่ซีซานได้ฟัง ต้องสลัดความคิดฟุ้งซ่านในหัวทิ้งไปก่อน และลองขยับข้อมือ อย่างที่คิด ความปวดตุ้บๆก่อนหน้านี้หายไปแล้วจริงๆ จนเธออดผงะไม่ได้ ไม่คิดจริงๆว่าฝีมือการนวดของเย่เทียนจะอัศจรรย์ขนาดนี้

ผู้ชายทั้งหมดในที่นี้เพิ่งรู้ตัว และรังเกียจลูกไม้ของเย่เทียนสุดๆ หากแค่นี้ก็ได้ใจของหลู่ซีซานไป พวกเขาคงใช้ไปไม่รู้ตั้งกี่หนแล้ว!

ทว่า วินาทีต่อมา ปฏิกิริยาของหลู่ซีซานกลับเกินความคาดหมายของพวกเขา เธอพูดอย่างตื่นเต้น “ไม่เจ็บแล้วจริงๆด้วย นายทำได้ยังไงน่ะ?”

“แค่ใช้วิธีการนวดที่พิเศษเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก”

เย่เทียนยิ้มถ่อมตน ทว่าความกระหยิ่มยิ้มย่องนั้นปิดยังไงก็ไม่มิด

หลู่ซีซานพูดตามน้ำไป “ถ้าอย่างนั้นนายสอนฉันหน่อยได้ไหม อาจเป็นเพราะแม่ฉันอายุเยอะแล้ว สุขภาพเริ่มไม่ดี ฉันก็อยากนวดให้ท่านตอนว่างๆ”

“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว!”

เย่เทียนชะงัก ก่อนจะพยักหน้างึกงักด้วยรอยยิ้ม ไม่ปฏิเสธหลู่ซีซาน

ภาพนี้ส่งผลให้ทุกคนตาโต ไม่คิดเลยว่าทำแบบนี้จะทำให้หลู่ซีซานสนใจจริงๆ พร้อมบ่นตัวเองว่าถ้ารู้แต่แรกว่าง่ายขนาดนี้ พวกเขาจะหาหนทางไปเอาใจผู้หญิงตั้งมากมายทำไม?

แต่พวกเขาไม่รู้หรอกว่าหลู่ซีซานอยากรู้อยากเห็นในตัวเย่เทียนเต็มไปหมด ต่อให้เป็นวิธีอื่น เธอก็ย่อมต้องเข้าไปชิดใกล้ เพื่อให้รู้จักเย่เทียนมากขึ้น!

ไม่ว่ายังไง ทั้งสามคนอยู่คุยสัพเพเหระกันเรื่อยเปื่อย เวลาผ่านไปค่อนข้างไว

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ในที่สุดก็มีเสียงครึกโครมที่ทางเข้างานเลี้ยง ทั้งสามหันไปมองพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

ก่อนจะละความสนใจ ผู้ที่ปรากฏตัวหน้างานเลี้ยงก็คือคนที่เคยพบกับเย่เทียนแล้ว คนสนิทของคุณย่าตระกูลเย่ เย่หลิง มิน่าล่ะถึงฮือฮาขนาดนี้

เย่หลิงไม่สนใจพวกตระกูลไฮโซรอบๆ เธอแหงนสายตามองกวาดออกไป สุดท้ายมาจดจ้องที่เย่เทียน พร้อมก้าวเท้าเข้ามา

เย่เทียนเห็นดังนั้น อดคลี่ยิ้มเฝื่อนๆมุมปากไม่ได้ อุทานในใจว่าสิ่งที่ต้องพบเจอคงหลีกหนีไม่พ้น!

“ดูท่าฉันจะไปก่อนนะ”

คิดได้ดังนั้น เย่เทียนจัดเน็กไทให้เข้าที่ พร้อมเรียกหลู่ซีซานด้วยรอยยิ้ม “คนสวย ฉันสนใจในตัวเธอมากนะ ถ้าเธอไม่ถือสา เดี๋ยวงานเลี้ยงเลิกแล้วฉันขอไปส่งเธอแล้วเราคุยกันต่อไหม?”

แน่นอน เย่เทียนไม่เคยคิดว่าหลู่ซีซานจะชอบตัวเอง ผู้หญิงคนนี้อายุขนาดนี้แล้วยังไม่แต่งงาน บ่งบอกว่าช่างเลือกจัด คำอธิบายเดียวคือผู้หญิงคนนี้หวังบางสิ่งจากตัวเอง