ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 707

นิ่งเฉยมาเป็นเวลาหลายวินาที พอมั่นใจว่าไม่มีเสียงปืนดังขึ้นอีก หลู่ซีซานถึงเดินออกมาจากด้านข้างเฟอร์รารี่ มองเย่เทียนด้วยสีหน้าซับซ้อน “คุณไม่เป็นอะไรนะ?”

เมื่อข้างหูได้ยินคำพูดของหญิงสาว เย่เทียนถึงได้สติกลับมา วันนี้ต่อสู้มาไร้ประโยชน์แล้ว แม้กระทั่งยังเสียเสื้อผ้าไปชุดหนึ่ง ดันคว้าประโยชน์อะไรมาไม่ได้ นี่ทำให้เขากลัดกลุ้มมาก

แต่ว่า อยู่ต่อหน้าหลู่ซีซานสาวงดงามผู้นี้ เย่เทียนจะแสดงอารมณ์ทางนี้ออกมาไม่ได้ ถอนหายใจยาวๆ ทีหนึ่ง ยิ้มบอกแบบได้ใจ “ผมจะเป็นอะไรได้อย่างไรล่ะ? ฝีมือไม่ได้เรื่องอย่างพวกเขานี้ ถึงแม้จะมีอีกเท่าตัวก็ยังไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้ของผมได้!”

ได้ยินคำพูดที่ค่อนข้างโอหังบ้าระห่ำนี้ของเย่เทียน อารมณ์ที่ประหม่าของหลู่ซีซานถือว่าผ่อนคลายลงมา ดวงตาที่มองทางเย่เทียนยิ่งเต็มไปด้วยความสงสัยอันเข้มข้น

ฮู้ๆ!

ลมหนาวระลอกหนึ่งพัดเข้ามา ทำเอาหลู่ซีซานหนาวจนอดตัวสั่นเทาไม่ได้

เย่เทียนสังเกตเห็นฉากนี้เข้า รู้ว่าสมรรถภาพร่างกายของหญิงสาวสู้ตนเองไม่ได้ และรู้ดีว่าสภาพในตอนนี้ไม่เหมาะสมจะอยู่นานนัก ยิ้มบอกว่า “ช่างเถอะ ผมส่งคุณกลับไปก่อนดีกว่า!”

“งั้นที่นี่จะทำอย่างไร?”

หลู่ซีซานขมวดคิ้วเล็กน้อย กวาดสายตามองสภาพโดยรอบ รู้สึกว่าในทางด้านนี้ เธอยังช่วยเป็นธุระให้ได้อยู่บ้าง

“วางใจเถอะ ฉันจะเรียกคนเข้ามาจัดการเอง”

เย่เทียนหัวเราะนิดหน่อย ดึงข้อมือของหลู่ซีซานเดินไปทางรถ

จากนั้นทั้งสองคนไม่ได้รอช้า หมุนรถกลับมุ่งลงเขาไป รอบนี้เย่เทียนไม่ได้ขับเร็ว ถือโอกาสคลำหามือถือออกมาแล้ว ต่อสายโทรศัพท์ไปหาหยวนเข่อเหวยต่อหน้าของหลู่ซีซาน

“ฉันโดนดักฆ่าเป็นรอบที่สองแล้ว”

ได้ยินในสายโทรศัพท์อีกด้านเสียงดีเจเร้าอารมณ์ดังขึ้นเป็นระลอก หางตาเย่เทียนกระตุกเล็กน้อย หยวนเข่อเหวยคนนี้ ไม่ใช่ตกลงว่าจะไปค้นหาเรื่องราวของบริษัทอะไรหรอกเหรอ? เจ้าหมอนั่นไปทำบ้าอะไรอยู่ในบาร์?

“เชี่ยเอ๊ย! รอเดี๋ยว!”

หยวนเข่อเหวยส่งเสียงตกใจ สองวันนี้เขาเป็นเหมือนปีศาจอยากตามหาร่องรอยของบริษัท แต่อีกฝ่ายดันอย่างกับหายตัวแล้ว ไม่มีเบาะแสให้ค้นหาสักนิดเดียว ทำให้เขาวิ่งไปดื่มเหล้าระบายอารมณ์ที่บาร์อย่างจำใจ นึกไม่ถึงดื่มเหล้ามาได้สองแก้ว เย่เทียนก็ตามหาถึงที่แล้ว

จากนั้นเย่เทียนสัมผัสได้ว่าเสียงดีเจค่อยๆ เบาลง เห็นได้ชัดว่าเจ้าหมอนี่เดินไปยังมุมที่ค่อนข้างเงียบแล้ว “ตอนนี้สถานการณ์เป็นแบบไหนล่ะ?”

เย่เทียนมองตาค้อนแบบอารมณ์เสีย พูดอย่างตรงไปตรงมา “ในเหตุการณ์มีการนองเลือดนิดหน่อย นายรีบหาคนส่วนหนึ่งมาจัดการหน่อย ไม่อย่างนั้นให้ชาวเมืองเจอเข้าคงจะไม่ดี”

หยวนเข่อเหวยตะลึง รีบร้อนพูดว่า “อะไรเรียกว่ามีการนองเลือดนิดหน่อย? ตอนนี้เมืองจินเป็นช่วงอ่อนไหวนะ นายรีบเอาที่อยู่ให้ฉัน ฉันจะเข้าไปเดี๋ยวนี้”

“นายรีบหน่อยเถอะ!”

เย่เทียนขี้เกียจพูดไร้สาระกับหยวนเข่อเหวย วางสายโทรศัพท์ลงโดยตรง ส่งตำแหน่งเข้าไปให้หยวนเข่อเหวยแล้ว

หลู่ซีซานฟังบทสนทนาระหว่างเย่เทียนกับหยวนเข่อเหวยอยู่ด้านข้างมาตลอด ไม่ใช่เย่เทียนไม่อยากหลบเลี่ยง เพียงแค่ไม่มีทางหลบเลี่ยงเท่านั้น!

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สองคนอยู่ด้านในรถคันนี้กันหมด คงไม่อาจให้หลู่ซีซานเอาแต่อุดหูไว้ได้หรอกมั้ง?

แต่ว่า หลู่ซีซานนอกจากหันหน้ามองเย่เทียนไม่ขาดสายแบบซับซ้อนมากสักหน่อย กลับไม่ได้พูดอะไรต่อเรื่องนี้

ทั้งสองเงียบงันมาตลอดทางไม่นานก็ลงมาถึงตีนเขาแล้ว ไม่ได้เจอลัมโบร์กีนีสีเหลืองคันนั้นมาตลอด เย่เทียนถึงต้องยอมรับกับตนเองว่าซวย ตอนนี้ไม่สามารถคว้าอะไรไปได้เลยจริงๆ

ไม่ว่าพูดอย่างไร นอกจากเรื่องวุ่นวายอันนี้แล้ว ทั้งสองก็ไม่มีกะจิตกะใจเที่ยวต่อไป ส่งหลู่ซีซานกลับไปโดยตรงแล้ว

หลังจากทั้งสองออกมาได้ไม่นานนัก หยวนเข่อเหวยก็นำคนกลุ่มใหญ่มายังสถานที่เกิดเหตุ

บนรถบรรทุกที่เป็นของกองทัพสองคันมีแปดเก้าคนกระโดดลงมา สังเกตเห็นภาพนองเลือดโหดเหี้ยมในสถานที่เกิดเหตุ ชั่วขณะนั้นอดถกเถียงกันขึ้นมาไม่ได้

“เชี่ยเอ๊ย! นี่แม่งสรุปเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว? เป็นพวกไหนปะทะกันเองเหรอ? ทำไมป่าเถื่อนขนาดนี้?”