ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 709

ภายใต้ความช่วยเหลือของแผนที่นำทาง ไม่นานเย่เทียนก็มาถึงร้านน้ำชาซื่อไห่ที่นัดเอาไว้กับหยวนเข่อเหวยแล้ว

สิ่งที่ทำให้เย่เทียนนึกมาถึงคือ หยวนเข่อเหวยเจ้าหมอนี่ไม่ได้เข้าไปด้านในร้านน้ำชา แต่ทว่ารอเขาอยู่บนถนนใหญ่ด้านนอก

เย่เทียนขับรถไปจอดรถอยู่ด้านข้างของหยวนเข่อเหวย อมยิ้มพูดยั่วยุ “ด้านในมีของให้กิน อยู่ตากลมตรงนี้ทำไมกัน?”

“นี่นายไม่รู้แล้วมั้ง?”

หยวนเข่อเหวยส่ายหน้าเล็กน้อย กดเสียงต่ำพูดว่า “เมื่อคืนตอนที่ฉันตามเช็ดก้นให้นาย พวกฉันเจอใบเสร็จของร้านน้ำชาแห่งนี้บนตัวของหลายคนเข้าแล้ว ฉันสงสัยว่าไม่แน่ที่นี่อาจจะเป็นสถานที่ติดต่อกันของพวกเขา!”

“เก่งนี่! ยังทำให้พวกนายหาอันนี้เจอได้”

เย่เทียนยกหัวแม่มือขึ้นแบบไม่ใจแคบสักนิด “นายให้ฉันเข้ามาที่นี่ คืออยากเข้าไปดูหน่อยสินะ?”

“ค่อนข้างมีความหมายแบบนี้แหละ”

หยวนเข่อเหวยพยักหน้า กลับไม่ได้ปฏิเสธ

“งั้นยังรออะไรอยู่ตรงนี้อีกล่ะ? เข้าไปดูหน่อยสิ!”

เย่เทียนหัวเราะหึๆ ก้าวเท้าเข้าไปข้างในอย่างวางมาด “ฉันรีบเข้ามาแต่เช้าตรู่นี้ ยังไม่ได้กินอาหารเช้าเลยล่ะ? ถือโอกาสจัดการด้วยกันไปเลยแล้วกัน”

“ไม่ใช่ เย่เทียนนายหยุดก่อน”

หยวนเข่อเหวยรู้สึกตกใจ รีบร้อนยื่นมือห้ามเย่เทียนไว้ พูดเตือน “ถ้าเกิดที่นี่เป็นสถานที่ติดต่อกันของพวกเขาจริง ไม่แน่อาจจะมีกับดักอะไรอยู่ด้วย ถ้าเดินเข้าไปแบบนี้ ไม่กลัว......”

“นายเป็นลูกผู้ชายจะกลัวอะไร? ถ้ามีกับดักอะไรจริง ด้วยฝีมือของพวกเรา ถ้าเกิดสู้ไม่ชนะยังวิ่งหนีไม่รอดอีกหรือไง?”

เย่เทียนจะเอาเรื่องนี้มาเก็บใส่ใจที่ไหน สะบัดมือของหยวนเข่อเหวยออกแล้วเดินเข้าไปอย่างว่องไว

“อยู่ทีมเดียวกับนายยังโคตรโชคร้ายจริงๆ เลย! หลังภารกิจครั้งนี้เสร็จสิ้นฉันจะขอย้ายทีมกับหัวหน้าซ่านแน่!”

หยวนเข่อเหวยที่อยู่รั้งท้ายหัวเราะขื่นอย่างจำใจ รีบก้าวเท้าออกมาวิ่งเข้าด้านในร้านน้ำชาเหมือนกัน

เขาจะไม่เข้าใจความหมายของเย่เทียนได้อย่างไร ด้วยการฝึกฝนระดับดินของพวกเขาสองคน ถึงแม้มีกับดักอะไร อยากหนีก็ยังไม่ใช่เรื่องง่ายดายอีกเหรอ?

ประเด็นสำคัญคือ ไม่ว่าอย่างไรที่นี่ก็เป็นย่านเมืองคึกคัก ปัจจุบันนี้เมืองจินอยู่ในภาวะฉุกเฉิน ก่อเรื่องจนใหญ่เกินไปคงจะอธิบายต่อเบื้องบนไม่สะดวก!

บางทีอาจเป็นสาเหตุของเวลาที่ยังเช้าอยู่ ด้านในร้านน้ำชาซื่อไห่กลับไม่มีลูกค้าอะไร เย่เทียนพวกเขาเพิ่งเดินเข้าไป ก็มีพนักงานรีบเข้ามาต้อนรับทันที “คุณผู้ชาย ขอโทษนะคะมากี่ท่านคะ?”

“แค่พวกเราสองคน!”

อย่ามองว่าหยวนเข่อเหวยตอนอยู่ด้านนอกเล่นหยอกล้อไม่หยุด แต่พอเดินเข้ามาก็เข้าสู่บทบาทได้ทันใด ในหน้าตาที่เหนื่อยล้ามีความหยิ่งยโสระดับหนึ่ง บวกกับเสื้อผ้าราคาแพงบนตัวชุดนั้น จึงไม่ได้ดึงดูดความน่าสงสัยอะไร

เย่เทียนรู้สึกสนุก แอบพูดว่าหยวนเข่อเหวยคนนี้ยังเป็นบุคคลคุณภาพในการแสดงจริงๆ

พอนึกถึงการแสดง เย่เทียนอดคิดถึงเซ่เจียไม่ได้ ดาราดังที่เคยมีความสัมพันธ์กับตนเองคนนั้น ไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนกัน?

แต่นึกถึงเซ่เจีย เขาก็อดนึกไปถึงผู้หญิงลึกลับที่เลี้ยงงูคนนั้นขึ้นมาไม่ได้เช่นกัน ผู้หญิงคนนั้นเดี๋ยวอยากฆ่าตนเอง เดี๋ยวก็ช่วยชีวิตตนเองแล้ว สรุปหล่อนหมายความว่าอย่างไร?

“เย่เทียน ที่นี่เหมือนไม่มีอะไรผิดปกตินะ!”

จนกระทั่งเสียงของหยวนเข่อเหวยดังขึ้น ในที่สุดเย่เทียนก็หยุดชะงักความคิดเหลวไหลในหัวสมองลง ฟื้นกลับสู่สภาพเดิมภายใต้สภาพที่เหม่อลอย

สองคนในเวลานี้หาตำแหน่งมุมหนึ่งนั่งลงมาเรียบร้อย บนโต๊ะจัดวางขนมแป้งในเข่งที่น่าอร่อยไว้ ยังมีน้ำชาร้อนที่กลิ่นชาหอมกรุ่นกาหนึ่ง ไม่มีอะไรแตกต่างกับร้านน้ำชาทั่วไป

เย่เทียนได้สติกลับมา เห็นหยวนเข่อเหวยที่อยู่ด้านหน้าหยิบขนมแป้งขึ้นมาค่อยๆ กินแล้ว จึงพูดเยาะเย้ย “ที่นี่ดูภายนอกไม่มีปัญหาอะไร แต่ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังจะเป็นแบบไหน? ไม่แน่คนอื่นเขาอาจใส่ยาพิษลงในขนมแป้งล่ะ?”

“ถุยๆ!”

หยวนเข่อเหวยตะลึง รีบคายอาหารในปากออกมาทันที หยิบน้ำชาขึ้นมากลั้วปากสุดชีวิตด้วยสภาพกระเซอะกระเซิงมาก คล้ายว่าด้านในขนมแป้งมีพิษอยู่จริง