ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 716

พอเห็นว่าบอดี้การ์ดคนนั้นหักข้อมือตนเองเลยโดยไม่พูดไม่จา สองตาดำๆ ของเย่เทียนก็หยีลง ในใจก็ระวังฮาชิโมโตะ มินาโตะมากขึ้น

แม้แต่ลูกน้องที่ผู้หญิงคนนี้ชุบเลี้ยง ยังโหดเหี้ยมแบบนี้ ไม่ใช่คนที่ควรค่าแกการเชื่อถือ หัวหน้านักฆ่าแบบนี้จะต้องระวังไว้ก่อนดีกว่า！

บนใบหน้าของฮาชิโมโตะ มินาโตะไม่มีสีหน้าอะไร ดวงตาสวยๆ จ้องมองไปยังกู้เฉียง “คุณชายกู้ ไม่ทราบว่าจัดการแบบนี้คุณพอใจไหมคะ?”

อย่างไรกู้เฉียงก็เป็นแค่ลูกคุณหนูที่เที่ยวเล่นไปวันๆ เคยเจอเรื่องแบบนี้เสียที่ไหน อยู่ๆ ก็หักข้อมือตนเอง ตอนนั้นก็ตกใจไม่น้อยเหมือนกัน

จนกระทั่งเสียงของฮาชิโมโตะ มินาโตะดังเข้ามาในหู เขาถึงตั้งสติกลับมาได้ แล้วพยักหน้าพูดว่า “พอ.....พอใจ....”

ฮาชิโมโตะ มินาโตะได้ยินดังนั้น มุมปากก็เผยรอยยิ้มออกมา “ในเมื่อคุณชายกู้ไม่มีปัญหาอื่นแล้ว อย่างนั้นเรื่องของพวกเราก็เป็นอันว่าจบแล้วนะ！”

เดิมทีกู้เฉียงอยากจะพูดว่าที่ตู้เหล่าเฮยตบหน้าตนเอง จะคิดอย่างไร แต่ดูจากใบหน้าที่เย็นชาของฮาชิโมโตะ มินาโตะแล้ว ไหนเลยจะกล้าพูดออกมา ได้แต่เก็บความคิดนี้ไว้ข้างใน แล้วก็คิดในใจว่าเดี๋ยวกลับไปค่อยคิดบัญชีกับตู้เหล่าเฮย！

“อย่างนั้นผมก็กลับไปได้แล้วใช่ไหม?”

แค่นี้ในใจของกู้เฉียงก็เกิดความเกรงกลัวต่อฮาชิโมโตะ มินาโตะมากแล้ว ไหนเลยจะกล้าอยู่ที่นี่ต่อ

“แน่นอนค่ะ！คุณชายกู้จะไปที่ไหนก็เป็นอิสระของคุณชายกู้เลยค่ะ เชิญกลับเถอะค่ะ！”

ฮาชิโมโตะ มินาโตะยิ้มเบาๆ ไม่ได้เข้าไปขวางกู้เฉียง

กู้เฉียงก็เหมือนได้รับการอภัยโทษ แม้แต่ความคิดที่จะเข้ามาสั่งเย่เทียนในตอนแรกก็ได้ลืมไปเสียจนสิ้น รีบวิ่งไปยังฝั่งรถของตนเองทันที ท่าทางนั้นรีบร้อนจนอยากจะมีขาเพิ่มอีกสักสองขา จะได้วิ่งเร็ว

หลังจากแสงไฟหลังรถของกู้เฉียงหายลับไปแล้ว ฮาชิโมโตะ มินาโตะดึงสติกลับมา แล้วสีหน้าที่มองไปยังบอดี้การ์ดมือหักคนนั้นก็อ่อนโยนลงมาก พูดเสียงเบาๆ ว่า “นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“เจ้านาย ผมไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง”

บอดี้การ์ดคนนี้ฉีกยิ้มออกมา มือซ้ายก็ประคองมือขวาที่หลุดไป แล้วก็ออกแรงจนเกิดเสียงดังแคร่กอีกครั้ง กระดูกก็เข้าที่เดิม！

บางทีสำหรับคนทั่วไป กระดูกหลุดแบบนี้เป็นเรื่องที่เจ็บปวดมาก แต่สำหรับพวกนักฆ่าอย่างพวกเขาแล้วนั้น เรื่องนี้มันก็เหมือนถูกยุงกัดเท่านั้นเอง

เย่เทียนที่ยืนดูทั้งหมดอยู่ด้านข้างก็อดปรบมือขึ้นมาไม่ได้ แล้วส่ายหัวยิ้มพูดว่า “ละครฉากนี้มันช่างดีจริงๆ ทำไมพวกคุณไม่ไปแสดงละครกันล่ะ? ใช้ความสามารถด้านนี้เป็นอาชีพได้ ทำไมจะต้องมาใช้ชีวิตอยู่กับการฆ่าฟันไปวันๆ แบบนี้ด้วยล่ะ?”

“อยู่ในวงการยุทธภพแบบนี้ ยากที่จะเป็นตัวของตัวเองได้！”

ฮาชิโมโตะ มินาโตะมองค้อนใส่เย่เทียน แล้วก็พูดด้วยท่าทางจะยิ้มไม่ยิ้ม “เอาเถอะ ตอนนี้เรื่องมันก็จบแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว งั้นฉันก็ขอตัวก่อนแล้วกัน”

เย่เทียนยิ้มพยักหน้า “ได้”

พอได้รับคำตอบ ฮาชิโมโตะ มินาโตะกับลูกน้องอีกสองคนก็ไม่อยู่ต่อ และก่อนที่จะกลับ ยังพาพวกของตู้เหล่าเฮยทั้งหมดไปด้วย

พอมองดูแสงไฟรถพวกเขาลับสายตาไป รอยยิ้มบนใบหน้าของเย่เทียนก็หายไปทันที

“ฮาชิโมโตะ มินาโตะคนนี้ มีจุดประสงค์อะไรกันแน่นะ?”

ยืนคิดอยู่ที่เดิมพักใหญ่ ในที่สุดเย่เทียนก็ล้มเลิกสนใจปัญหาที่ไม่มีบทสรุปนี้ไปเสีย แล้วก็ไม่อยากอยู่ที่โรงน้ำชาไม้ไผ่นาน รีบขึ้นรถกลับไปทันที

กู้เฉียงที่ถูกเหยียดหยามอีกครั้ง ไหนเลยจะกล้าขับรถเที่ยวเล่นอีก เลยเลือกที่จะกลับบ้านไปอย่างโมโห

วันนี้เป็นวันที่เขาอัดอั้นที่สุดตั้งแต่เกิดมาเลย เดิมทีคิดจะไปแก้แค้นเย่เทียนให้หายโกรธ คิดไม่ถึงว่ากลับถูกเหยียดหยามกลับมาหนักกว่าเดิมเสียอีก นี่มันคือความอัปยศจริงๆ ！

“ไอ้บ้านั่นมันน่าโมโหจริงๆ ！ถ้ายังไม่มีแผนการที่เพรียบพร้อมก็อย่าเพิ่งไปคิดบัญชีกับมันดีกว่า！”

กู้เฉียงด่าในใจ รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ส่งมาจากใบหน้า ก็เดินสะบัดมือกระทืบเท้าเดินเข้าบ้านไป จะไปหายามาทาเสียหน่อย

เพียงแต่ว่า เขาเพิ่งได้เข้าบ้านมา ด้านบนก็มีเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นเป็นจังหวะดังขึ้นมา

กู้เฉียงคิดในใจว่าแย่แล้ว แล้วก็รีบไปหาที่ซ่อนตัว แต่เขาก็ยังช้าไปก้าวหนึ่ง มีเงาสวยๆ เดินลงมาจากด้านบนช้าๆ