ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 787

“ถ้าไม่ใช่ว่าฉันพอมีความสามารถ ตอนนี้พวกนายคงทำร้ายแฟนฉันอยู่ล่ะสิ จะให้ฉันปล่อยนายได้ยังไง!”

เสียงไร้ความรู้สึกของเย่เทียนดังขึ้นข้างหู สีหน้าจิ้นหรงซีดเผือดในบัดดล พูดติดๆขัดๆ “พี่ พี่ใหญ่ ครั้งนี้ปล่อยผมไป…..”

“หุบปาก!”

ไม่รอให้จิ้นหรงพูดขอความเมตตา เย่เทียนก็ขัดขึ้นเสียงเย็น “ถอดเสื้อผ้ากับกางเกงของนายออก!”

“ถอดเสื้อ?”

จิ้นหรงงงขึ้นมาทันที คิดไปว่าเย่เทียนมีรสนิยมพิเศษ รีบเอ่ยขึ้นด้วยหน้าตาโศกเศร้า “พี่ พี่ใหญ่ ผมมันหนังหนาเนื้อด้าน ไม่เหมาะจะ…..”

“ไปไกลๆไป! คิดบ้าอะไรอยู่วะ!”

เย่เทียนเลิกคิ้ว ตะคอกเสียงเย็น “นายจะยอมถอดเองแต่โดยดี หรือให้ฉันอัดจนนายยอมถอด”

พูดขนาดนี้แล้ว จิ้นหรงกล้าพูดอะไรอีกที่ไหน ยอมถอดเสื้ออย่างเชื่องช้าด้วยหน้าตาโศกศัลย์

น่าสงสารเขาที่ก่อนหน้านี้เกือบโดนตำรวจจับได้ บัดนี้ต้องมาเจอตัวร้ายอย่างเย่เทียนอีก คืนนี้ช่างเต็มไปด้วยภัยพิบัติจริงๆ

“หยุด! กางเกงในไม่ต้องถอด!”

ตอนที่จิ้นหรงกำลังจะถอดกางเกงใน เย่เทียนถึงส่งเสียงห้าม ส่งผลให้จิ้นหรงโล่งใจขึ้นมาก มั่นใจแล้วว่าเย่เทียนไม่ได้คิดจะสวนทวารเขา

ลมพัดบางเบา จิ้นหรงหนาวจนตัวสั่นงึกงัก รีบถามด้วยเสียงอันสั่นเทา “พี่ พี่ใหญ่ ตอนนี้ผมไปได้ยังครับ?”

“ได้สิ! แต่….”

เย่เทียนหัวเราะ ชี้ไปที่แม่น้ำซึ่งอยู่ไม่ไกล “นายต้องว่ายน้ำจากนี่ไปฝั่งตรงข้ามเท่านั้น”

จิ้นหรงอึ้งไปทันควัน กลางค่ำกลางคืนแบบนี้ให้ไปว่ายน้ำในแม่น้ำ? จะเอาชีวิตเขาหรือไง!

จิ้นหรงแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว เขาพูดด้วยหน้าตาหม่นหมอง “พี่ใหญ่ เปลี่ยนเป็นวิธีอื่นได้ไหม”

“ได้!”

เย่เทียนหัวเราะ สีหน้าอึมครึมลงในบัดดล “ถ้านายไม่ว่ายข้ามไป ฉันจะทำลายขาข้างที่สามของนาย! นายเลือกเองแล้วกัน”

จิ้นหรงเหงื่อท่วมทันที ทำลายขาข้างที่สาม? เช่นนั้นความสุขในครึ่งชีวิตที่เหลืออยู่คงไม่มีเลยน่ะสิ?

“ฉัน ฉันเป็นคนของแก๊งหวงจี๋นะ นายทำแบบนี้กับฉัน ไม่กลัวโดน….”

“แก๊งหวงจี๋ แก๊งบ้าแก๊งบออะไรกัน?​ ฉันไม่เคยได้ยิน”

แต่เย่เทียนสนใจที่ไหน เขาส่ายหัวยิ้มเย็นพลางกล่าว “ฉันให้นายสามวินาที ถ้านายไม่เลือก ฉันจะเลือกให้นายเอง ฉันรับประกันว่าเตะทีเดียวก็ทำให้นายได้เป็นขันทีที่ดีที่สุดของประเทศจีน!”

จิ้นหรงหมดสิ้นหนทาง หันกลับไปอย่างอดไม่ได้ จ้องมองลูกน้องของเขาด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ

เวลานี้ พวกลูกน้องของเขาก็ฟื้นตัวขึ้นมาบ้างแล้ว รู้สึกถึงสายตาจิ้นหรงที่มองมา พากันเลือกมองไม่เห็น แต่ละคนมองหน้ากันปริบๆ ไม่มีใครกล้ายืนหยัดออกมา

จิ้นหรงเห็นท่า รู้แล้วว่าลูกน้องพวกนี้ไม่ออกตัวแล้วล่ะ นึกด่าเจ้าสารเลวพวกนี้ในใจ หลังจากนี้จะสั่งสอนให้เข็ดหลาบ!

“ไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอ”

จิ้นหรงจนใจ ได้แต่หวังว่าเย่เทียนจะยอมใจดีปล่อยเขาไป

“นายคิดว่ายังไงล่ะ?!”

เย่เทียนหัวเราะเย็นๆ นัยน์ตาสีนิลเปล่งประกายเย็นยะเยือก ให้ความรู้สึกไม่อาจปฏิเสธ

จิ้นหรงสังเกตเห็นสีหน้าของเย่เทียน รู้สึกหนาวขึ้นมาจากฝ่าเท้า ประหนึ่งหล่นลงไปในถ้ำน้ำแข็ง

หากไม่กระโดดแม่นำ้ตามที่เย่เทียนสั่ง ขาข้างที่สามของตัวเองคงไม่เหลือ ถ้าเลือกกระโดดแม่น้ำ อย่างน้อยยังรักษาความสุขของช่วงล่างไว้ได้