ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 799

“น้องชาย คุณเองก็น่าจะได้ยินที่คุณฟู่พูดแล้วนะ เพื่อความสุขในชีวิตหลังจากนี้ของผมแล้ว เห็นทีคงต้องทำร้ายคุณหน่อยแล้วล่ะ”

จี้คุนมองเย่เทียนด้วยสีหน้าที่ลำบากใจ แล้วรับปากไปว่า “คุณไม่ต้องห่วง นอกจากค่ารักษาของคุณแล้ว ผมยังจะมีเงินชดเชยให้คุณอีกก้อนหนึ่งด้วย!”

เย่เทียนถึงกับตกใจ มองจี้คุนด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน ไอ้หมอนี้มันต้องการจะสื่ออะไรบ้างเนี่ย? นี่จะบอกว่าสมน้ำหน้าเขาที่ดวงซวยเองอย่างนั้นเหรอ?

“นี่นี่ คุณเป็นคนก็ควรจะมีลิมิตหน่อยไม่ได้เหรอ? ให้มันมีหลักการหน่อยไม่ได้รึไง?”

เย่เทียนทำหน้าค่อนข้างผิดหวัง “เธอให้คุณมาทำร้ายผม คุณก็จะเรียกคนมาทำร้ายเลยรึไง? งั้นถ้าเธอเรียกคุณไปกินขี้ คุณก็จะไปกินขี้อย่างนั้นเหรอ? แม่งโง่เง่าสิ้นดี!”

พอพูดอย่างนั้นออกมา ฟู่เซิ่งหนานก็ทนไม่ไหวจนต้องหลุดขำออกมา แอบคิดในใจว่าทำไมเธอถึงนึกไม่ได้นะ?

หันมองมาที่จี้คุนก็ได้โมโหขึ้นมาทันที โกรธจนเลือดขึ้นหน้า แล้วตวาดออกมาว่า “นี่แกกล้าด่าฉันอย่างนั้นเหรอ?”

“ด่าคุณเหรอ? ถูกต้อง! ผมจะค่าคุณแล้วมันจะทำไม?”

เย่เทียนเบะปาก ทำท่าประมาณว่าก็เห็นๆ กันอยู่

ไฟแห่งความโกรธในใจของจี้คุนลุกโชนขึ้นทุกที ไม่นึกเลยว่าเย่เทียนจะใจกล้าขนาดนี้ ไม่ขอบคุณในความหวังดีของตนยังพอว่า นี่ถึงกับกล้ามาด่าเขาถึงถิ่นเลย ช่างเป็นเรื่องที่ลุงทนได้แต่ป้าทนไม่ได้จริงๆ!

“แกแน่มาก! ที่ผ่านมาคนที่ด่าฉันไม่เคยได้จบสวย แกเองก็ไม่ต่างกัน!”

เย่เทียนจะไปสนใจพวกเลวที่ชอบหาเรื่องไปทั่วได้ยังไง จงได้เตือนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มว่า “อย่าหาว่าผมไม่เตือน ใครก็ตามที่คิดจะทำร้ายผม ทุกคนต่างก็จบไม่สวยกันทั้งนั้น!”

“นี่แกยังกล้าขู่ฉันอีกอย่างนั้นเหรอ? ฉันเองก็อยากเห็นเหมือนกัน ว่าแกจะทำให้ฉันจบไม่สวยยังไง!”

ถ้าเป็นที่อื่นจี้คุนก็อาจจะกลัวบ้าง แต่เมื่ออยู่ที่โรงแรมโฟร์ซีซั่นซึ่งเป็นถิ่นของเขา แล้วเขาจะเป็นกังวลได้ยังไง?

ระหว่างที่พูด เขาก็ได้ชูมือขึ้นไปข้างบน

ทันใดนั้น รปภสิบกว่าคนที่เฝ้าอยู่ในโรงแรมก็เห็นสัญญาณมือของ จี้คุนหัวหน้ารปถจึงพาลูกน้องวิ่งมาอย่างรวดเร็วแล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า “คุณชายคุน มีอะไรให้พวกเรารับใช้ครับ?”

จี้คุนยิ้มออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ ชี้ไปที่เย่เทียน “มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร คุณช่วยพาคนมาสั่งสอนหมอนี่ให้ผมหน่อย เกิดอะไรขึ้นผมจะเป็นคนรับผิดชอบเอง!”

พอเขาสั่งไม่อย่างนั้น พวกรปภก็พากันกรูกันไปทางเย่เทียน

อย่าคิดว่าจี้คุนอายุยังน้อย แต่ยังไงเขาก็เป็นผู้ดูแลของโรงแรมแห่งนี้ ซึ่งก็คือหัวหน้าของหัวหน้าของพวกเขานั่นเองถ้าไม่ฟังคำสั่งของจี้คุนไม่แน่ก็อาจจะถูกไล่ออกไปเลยก็ได้!

ในทางกลับกัน ถ้าพวกเขาสามารถใช้โอกาสนี้เอาในจี้คุนได้ ไม่แน่ต่อไปก็อาจจะได้รับการดูแลอย่างดีในโรงแรมแห่งนี้ก็ได้!

จี้คุนนั้นยิ้มออกมาอย่างไม่ชอบใจ ในความคิดของเขาในฝั่งของตนนั้นมีรปภอยู่สิบกว่าคน หันมองไปที่เย่เทียนกลับมีแค่คนเดียว การที่จะจัดการกับเย่เทียนมันก็เป็นเรื่องที่ง่ายแสนง่ายไม่ใช่รึไง?

พอคิดได้อย่างนั้น สีหน้าของจี้คุนก็เป็นประกายยิ่งกว่าเดิม “ตอนแรกฉันยังกะว่าจะช่วยแกจ่ายค่ารักษา แต่ในเมื่อแกไม่รู้จักเจียมตัวขนาดนี้ งั้นก็อย่ามาโทษฉันแล้วกัน!”

เย่เทียนที่เห็นอย่างนั้น ก็โกรธจนต้องยิ้มออกมา ส่ายหน้าแล้วพูดไปว่า “คำพูดของคุณนี่มันช่างน่าขันสิ้นดี ตามที่คุณพูดมา แค่คุณจ่ายค่ารักษาให้ก็สามารถทำร้ายผมได้อย่างโจ่งแจ้งแล้วอย่างนั้นเหรอ? งั้นคุณก็มาให้ผมอัดสักตั้ง แล้วผมก็จ่ายค่ารักษาให้เอามั้ย?”

“ไอ้หนู แกนี่มันใจกล้าใช้ได้เลยนี่? จะตายอยู่แล้วยังกล้ากวนประสาท坤少อีก? ฉันว่าแกนี่มันไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ!”

ไม่ทันที่จี้คุนจะได้ตอบ หัวหน้ารปภก็ได้ก้าวออกมาก่อน พร้อมกับสีหน้าที่ได้ใจสุดๆ

“ใช่แล้ว สารรูปอย่างแกยังกล้ามาหาเรื่อง坤少ของเรา ช่างไม่รู้จักเจียมตัวเอาซะเลย!”

“ดูร่างกายเล็กๆ ของแกสิ ไม่ตักน้ำชะโงกดูเงาตัวเองบ้าง กลับบ้านไปกินนมซะไป!”

พวกรปภต่างพากันเยาะเย้ยเย่เทียนอย่างไม่มีความเกรงกลัวใดๆ และไม่ได้เห็นเย่เทียนอยู่ในสายตาเลย