ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 806

เย่เทียนวิ่งขึ้นไปที่ชั้นสองอย่างง่ายดายโดยไม่มีใครมากีดขวาง บังเอิญกำลังเห็นคนดึงหลู่ซีซานไปทางระเบียงด้วยท่าทางที่หยาบกระด้างและรุนแรง แค่คิดก็เข้าใจ และรู้ว่านับจากนี้ต่อไปจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับหลู่ซือซาน

ดวงตาสีเข้มของเย่เทียนมีแสงอันเยือกเย็นแวบผ่าน รีบก้าวเดินไปอย่างรวดเร็ว

และในขณะนี้ อันธพาลสองคนที่เฝ้าอยู่ที่ระเบียนก็สังเกตเห็นถึงความโกรธเกรี้ยวของเย่เทียน จ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา และพูดอย่างไม่เกรงใจว่า “ทำอะไรกัน! ทำอะไรกัน! สถานที่นี่ถูกเหมาเล้ว คุณรีบไสหัวออกไปซะ!”

เย่เทียนยิ้มอย่างไม่แยแส “ถูกเหมา? ถ้าผมยืนยันจะเข้าไปให้ได้ล่ะ”

“ยืนยันว่าจะเข้าไป? เจ้าหนุ่ม ผมคิดว่าอยู่ในสังคมนี้นายคงยังไม่เคยผ่านประสบการณ์จากการถูกทุบตีมั้ง?”

อันธพาลสองคนนั้นจ้องมองหน้ากัน จากนั้นก็หัวเราะอย่างไม่แยแส

พวกเขารู้ดีว่านายใหญ่ที่อยู่ข้างในกำลังเตรียมตัวจะทำอะไร และรู้ว่าเย่เทียนเป็นเพื่อนของหลู่ซีซาน เป็นไปได้เหรอที่พวกเขาจะยอมปล่อยให้เย่เทียนเข้าไปรบกวนความสุขของไล่จิน?

อันธพาลที่อยู่ทางซ้ายก้าวไปข้างหน้าสองก้าว เชิดหน้าขึ้นสูง ทำท่าทางหยิ่งยโสแล้วตะโกนใส่เย่เทียน “แม่งนายต้องการจะหาเรื่องใช่มั้ย? รีบไสหัวไป! ไม่งั้นคอยดูว่ากูจะจัดการมึงยังไง!”

ดวงตาสีเข้มของเย่เทียนหรี่ลงเล็กน้อย เปล่งแสงเย็นชาและน่าสะพรึงกลัว “นายไม่มีความสามารถนั้นจริงๆซะด้วยสิ !”

ทันทีที่พูดจบ ในใจเย่เทียนที่กำลังกังวลเกี่ยวกับเรื่องของหลู่ซีซาน ขี้เกียจไปวุ่นวายกับคนที่ไม่เข้าตาสองคนนี้ ขยับเท้าแล้วกระทืบไป

บูม!

หมัดที่โหดเหี้ยมของเย่เทียนชกไปที่หน้าของอันธพาลสองคนอย่างแรง พลังที่ดุเดือดทำให้อันธพาลถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่ได้ตั้งตัว ศีรษะไปชนกับกำแพงที่อยู่ข้างหลัง ตัวอ่อนปวกเปียกและทรุดตัวลง สลบและเสียชีวิตทันที

เห็นได้ชัดว่าอันธพาลอีกคนตกใจ ไม่คาดคิดเลยว่าเย่เทียนถึงกับกล้าที่จะเป็นคนลงมือก่อน ทันใดนั้นทั้งโกรธและตะโกนว่า “บัดซด! แม่ง!นายกล้าดียังไงถึงกล้ามาก่อเรื่องก่อน? คอยดูว่าฉันจะจัดการกับนายยังไง!”

ในขณะที่พูด เขากำหมัดขึ้นและชกไปที่ร่างของเย่เทียนทันที

เพียงแต่ เย่เทียนไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย ยกขาเตะออกไปอย่างหนักหน่วง

บูม! ไอ้อันธพาลที่น่าสงสารก็เหมือนพาราโบลารูปโค้งที่สวยงามกลับหัวปลิวออกไป และหล่นลงกับพื้นอย่างแรงทันที อดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด หมดเรี่ยวแรงจนไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีก

“รนหาที่ตายชัดๆ!”

เย่เทียนเม้นปากพูดอย่างดูหมิ่น ไม่อยากสนใจที่จะมองไอ้อันธพาลสองคนนั้นอีก และรีบก้าวเดินไปจนสุดทางของระเบียง

ในเวลาเดียวกัน ไล่จินที่อยู่ในห้องวีไอพีไม่รู้เลยว่าที่ระเบียงเกิดอะไรขึ้น ดวงตาที่ชั่วร้ายและไม่เกรงกลัวใดๆมองหลู่ซีซานที่อยู่บนโซฟาซึ่งกำลังพึมพำไม่หยุด

หลู่ซีซานในขณะนี้กำลังจมอยู่ในสภาพที่สับสนวุ่นวาย เดิมทีเธอดื่มเหล้าขาวกับเย่เทียนที่มีดีกรีสูงและดื่มไปไม่น้อย หลังจากที่ถูกพาขึ้นมาไล่จินก็วางยาให้เธออีก ตอนนี้เธอรู้สึกได้เพียงว่าร่างกายร้อนไปทั้งตัวจนน่าตกใจ สมองสับสนจนไม่มีสติแม้แต่น้อย

“สาวน้อยคนสวย คุณวางใจเถอะ พี่ชายสัญญาว่าจะทำให้คุณมีความสุขจนเหมือนได้ขึ้นสวรรค์เลย!”

ไล่จินบ่นพึมพำอย่างชั่วร้าย และกำลังเตรียมตัวพุ่งเข้าหาหลู่ซีซาน

แต่ในขณะนั้น ประตูห้องวีไอพีก็ถูกคนผลักออก อันธพาลคนหนึ่งวิ่งเข้ามาจากด้านนอกด้วยความตื่นตระหนก ตะโกนว่า “พี่จิน”! แย่แล้ว มีคนมา!”

“มีคนมา?”

ช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ถูกรบกวน เดิมทีไล่จินก็โกรธมากอยู่แล้ว กำลังคิดจะสั่งสอนลูกน้องที่ไม่ดูตาม้าตาเรือคนนี้ยังไง ขณะนี้พอเขาได้ยินที่ลูกน้องรายงาน เขาก็ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว ขมวดคิ้วไว้แน่น “เป็นคนไหนที่กินดีเสือมาหรือไงถึงกล้ามาก่อกวนเรื่องดีๆของฉัน?”

ลูกน้องรีบตอบกลับว่า “พี่จิน ก็คือเพื่อนที่เคยอยู่บนเวทีกับผู้หญิงคนนั้น!” “โอ้? ดูไม่ออกเลยว่าเจ้าหนุ่มคนนั้นใจกล้าดีนี่ ถึงกับกล้ามาถึงที่นี่?”

ไล่จินตะลึงไปครู่หนึ่ง แล้วตั้งสติได้ทันที หัวเราะเยาะแล้วพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็พาเขาเข้ามา! ฉันจะให้เขาดูละครสนุกๆฟรีๆฉากหนึ่ง!”

เมื่อลูกน้องคนนั้นได้ยิน มีหรือจะไม่เข้าใจความหมายของไล่จิน ทันใดนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็วและพูดว่า “พี่จิน ผมจะไปพาเขาเข้ามา!”

ระหว่างที่พูด ไอ้หนุ่มคนนั้นรีบวิ่งออกไปอย่างเร่งด่วน