ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 807

“แม่ง บัดซบ! นี่บ้าระห่ำเกินไปแล้วมั่ง?”

“ไอ้หนุ่มคนนี้ทำไมถึงมีพลังที่แข็งแกร่งขนาดนี้?”

อันธพาลอีกสองคนที่ยังยืนอยู่ ต่างจ้องมองหน้ากัน ! ไหนเลยยังจะกล้าพุ่งเข้าหาเย่เทียนอีก

“เฮ้ย เมื่อกี้พวกแกบอกว่านายใหญ่ของพวกแกต้องการเชิญผมไปดูละครดีๆไม่ใช่เหรอ?”

พวกเขานิ่งอึ้ง แต่ไม่ได้หมายความว่าเย่เทียนจะหยุดเพียงแค่นี้ เดินไปข้างหน้าสองสามก้าว เดินมาถึงตรงหน้าเจ้าหนุ่มที่เมื่อกี้ได้ร้องโวยวายอย่างหยิ่งผยองคนนั้น ด้วยสีหน้าที่เยือกเย็น

เจ้าหนุ่มคนนั้นถูกเย่เทียนจ้องจนขนลุกไปหมด ไม่กล้าที่จะมีความคิดเห็นใดๆทั้งสิ้น รีบพยักหน้าตลอด “พี่ พี่ใหญ่ อย่าต่อยผมเลย คุณพูดอะไรก็ตามนั้น......”

เย่เทียนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ หัวเราะแฮะๆและพูดว่า “นี่แกพูดเองนะ!”

ชั่วขณะหนึ่ง เย่เทียนก็ไม่ได้ลงมือกับเขา แต่สหายที่อยู่ข้างๆเขาไม่ได้โชคดีขนาดนั้น เย่เทียนไม่ได้แยแสต่อท่าทีที่หวาดกลัวของพวกเขา ใช้หมัดชกต่อยพวกนั้นจนหมดสติไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

คราวนี้ ยิ่งทำให้ไอ้หนุ่มคนนั้นยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก ร่างกายสั่นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว กลัวว่าเย่เทียนจะลงมือชกตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

ดวงตาสีเข้มของเย่เทียนหรี่ลงเล็กน้อย และพูดอย่างรีบเร่ง “แกยังยืนเฉยทำไม? รีบพาฉันไปหานายใหญ่ของแกสิ!”

ไอ้หนุ่มรู้สึกเย็นเฉียบไปทั้งตัว ไหนเลยจะกล้าบ่น รีบหันหัวและนำทางไปด้วยความตื่นตระหนก

สีหน้าของเย่เทียนไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆออกมา แต่ในใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

พอนึกถึงเรื่องในวันพรุ่งนี้ เขาก็รู้สึกโกรธแค้นในใจ จึงวิ่งมาที่นี่เพื่อหาหลู่ซีซานดื่มเหล้า แต่คิดไม่ถึงว่า จะมีคนกล้าฉวยโอกาสที่เขาไม่ทันระวัง ลักพาหลู่ซีซานไป

ถึงยังไง เป็นเพราะเขาหลู่ซีซานถึงได้ดื่มจนเมา และวิ่งขึ้นไปบนเวที ถ้ามีคนทำเรื่องอะไรไม่ดีกับเธอจริงๆ เขาจะรู้สึกแย่ขนาดไหน?

ยิ่งคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เย่เทียนก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น เจตนาฆ่าที่รุนแรงยิ่งแผ่ออกจากร่างกายมากยิ่งขึ้น

“แม่งเอ้ย ไอ้หมอนี่เป็นใครมาจากไหนกัน? ทำไมถึงทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวได้ขนาดนี้?”

เจ้าหนุ่มที่นำทางตกใจกลัวจนสุดขีด เขาไม่สนใจว่าไล่จินจะคิดยังไง แค่อยากจะหลุดพ้นจากปีศาจอย่างเย่เทียนคนนี้โดยเร็ว

ใช้เวลาไม่นาน ทั้งสองก็เลี้ยวไปทางระเบียง มาถึงหน้าประตูห้องวีไอพี เจ้าหนุ่มที่นำทางไม่กล้าพูดอะไรสักคำ เพียงแค่ใช้สายตาส่งสัญญาณให้เย่เทียนรู้ว่าถึงสถานที่แล้ว

“เปิดประตู!”

กว่าเย่เทียนจะพูดออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา

บูม บูม!

เจ้าหนุ่มที่นำทางไม่กล้าล่าช้า รีบเอื้อมมือไปเคาะประตูห้องวีไอพี

ไล่จินที่อยู่ในห้องวีไอพีตั้งสติกลับมา สีหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ เขาจิบไวน์เพื่อล้างคอ แล้วพูดว่า “ประตูไม่ได้ล็อก เข้ามาเถอะ!”

แกร็ก!

ประตูห้องวีไอพีถูกผลักออก ทันทีที่ไล่จินเห็นเจ้าหนุ่มเดินเข้าประตูโดยไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ ก็หัวเราะเยาะเย้ยในใจ ยังกล้ามาที่นี่คนเดียว นี่มันมาหาที่ตายชัดๆ!

เนื่องจากเป็นเพราะแสงไฟ ไล่จินแทบไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าที่ตื่นตระหนกหวาดกลัวของเจ้าหนุ่ม พูดอย่างเย่อหยิ่ง “คนล่ะ?”

“นายกำลังหาผมอยู่เหรอ?”

วินาทีถัดมา เย่เทียนก็โผล่ออกมาจากด้านหลังของเจ้าหนุ่ม ดวงตาสีเข้มจับจ้องไปที่ตัวของไล่จิน

“เจ้าหนุ่ม ดูแล้วนายก็เป็นลูกผู้ชายพอนี่ ถึงกลับกล้ามาหาเรื่องฉัน”

ไล่จินตกตะลึง โดยสัญชาตญาณรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ในช่วงเวลาอันสั้น เขาคิดไม่ออกว่ามันผิดปกติอยู่ตรงไหน

“ไม่ใช่ว่าผมอยากมาหาเรื่องนาย แต่นายกำลังสร้างเรื่องน่ารำคาญให้ผม!”

เย่เทียนถอนหายใจอย่างจนปัญญา แต่แววตากลับยิ่งเย็นชา

คราวนี้ ในที่สุดไล่จินรู้สึกได้แล้วว่าผิดปกติตรงไหน รีบละสายตาและมุ่งความสนใจไปที่เจ้าหนุ่มที่นำทาง “นี่มันเรื่องอะไรกัน? แล้วคนอื่นๆล่ะ?”