ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 82

และในตอนที่เย่เทียนกำลังขับรถกลับบ้าน ภายในคฤหาสน์รับรองแห่งเจียงเฉิงวุ่นวายกันไปหมด

เหตุเพราะบ่ายวันนี้ นายท่านตระกูลฉิน ฉินเจิ้ง หายใจผิดจังหวะขณะที่ฝึกกำลังอยู่กะทันหัน เป็นลมไปเลย

ขณะนั้น มีคนมากมายล้อมอยู่ขอบเตียง ฉินเจิ้งนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าชราของเขาซีดเผือด ลมหายใจแผ่วเบา มีความเป็นไปได้ว่าจะเสียชีวิตทุกเมื่อ

“พวกนายเป็นหมอระดับมือพระกาฬของประเทศไม่ใช่หรอ ทำไมพอเป็นเวลาแบบนี้กลับหมดสิ้นหนทางซะล่ะ!”

เสียงคำรามเกรี้ยวกราดดังออกมา ฉินชิงหู่ที่สวมชุดทหารอยู่นั่นเอง

“คุณชายใหญ่ครับ คุณน่าจะรู้นะครับว่าอาการป่วยของนายท่านนั้นซับซ้อนมาก จริงๆแล้วได้เกินขอบเขตของวิทยาการทางการแพทย์ไปแล้วครับ”

“ใช่ครับ อยู่ๆนายท่านก็ล้มป่วยหนัก พวกเราไม่มีวิธีแล้วจริงๆครับ”

“สถานการณ์ในตอนนี้ ผมว่ามีแต่ต้องส่งตัวไปที่โรงพยาบาลครับ บางทีวิทยาการทางการแพทย์ทางตะวันตกอาจจะมีวิธีการทางวิทยาศาสตร์ที่ช่วยนายท่านได้ครับ”

หมอระดับมือพระกาฬของประเทศสามคนยืนอยู่ตรงหน้าฉินชิงหู่ สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

พวกเขาเป็นคนใหญ่คนโตในแวดวงแพทย์จีนกันทั้งนั้น แต่เรื่องมาถึงตรงนี้กลับต้องขอความช่วยเหลือจากแพทย์ตะวันตก นี่นับว่าเป็นความอับอายของการแพทย์จีนจริงๆ

“หมองี่เง่า”

ฉินชิงหู่อดด่าเสียงดังไม่ได้ เขาโมโหจนหน้าแดงไปหมด

“คุณปู่ เป็นอะไรไปคะ”

ขณะนั้น ฉินโล่หยินที่ทราบข่าวรีบร้อนรุดหน้ามาและวิ่งเข้าไปที่ขอบเตียง พอเธอเห็นนายท่านที่หน้าซีดเผือด คนทั้งคนก็แข็งทื่อไปเลย

ผ่านไปได้สองวินาที ฉินโล่หยินก็ได้สติกลับมา และหันมาเอ่ยด้วยความร้อนใจ “พวกคุณมัวรออะไรอยู่ รีบหาทางเข้าสิ”

เธอร้อนรนมาก ตาพลันแดงขึ้นมา

มือพระกาฬที่ชื่อว่าซีเหวินชิงหัวเราะอย่างขมขื่น “คุณหนูใหญ่ครับ ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่หาทาง แต่ตอนนนี้ลมหายใจของนายท่านแผ่วมาก เลือดลมไหลย้อน พวกเราก็จนปัญญาครับ……”

“หรือว่าต้องทนมองให้พ่อฉันตายอย่างนั้นหรอ?”

ฉินชิงหู่น้ำตาคลอที่ต้องเห็นพ่อผู้แก่เฒ่าป่วยหนักไม่มีทางรักษา คนทั้งคนดูแก่ลงไปหลายปี

“จริงสิ ฉัน ฉันมีอันนี้ด้วย!”

ในช่วงเวลาคับขัน ฉินโล่หยินพลันนึกถึงยาเม็ดที่เย่เทียนให้เธอไว้ เธอรีบหยิบออกมาจะให้นายท่านกิน

“นี่มันอะไรครับ?”

ซีเหวินชิงขมวดคิ้วและเดินเข้าไปถาม

“นี่คือยาเม็ดที่เย่เทียนให้ฉันมา บอกว่าช่วงเวลาคับขันสามารถช่วยชีวิตของคุณปู่ฉันไว้ได้!”

“เด็กหนุ่มคนนั้นให้มาหรอครับ?”

ซีเหวินชิงขมวดคิ้วเป็นปม พลางบอก “ไม่ได้ครับ ตอนนี้อาการป่วยของนายท่านร้ายแรงมาก จะกินอะไรมั่วซั่วไม่ได้ครับ หากไปกระตุ้นอาการป่วยให้เลวร้ายลง เกรงว่าผลที่ตามมาจะรับไม่ไหวครับ”

“ป่านนี้แล้ว นายมีวิธีที่ดีกว่านี้หรือไงกัน?”

ฉินโล่หยินตั้งสมาธิให้มั่นและเอ่ยถามคาดคั้นเสียงดัง

พอเธอพูดแบบนี้ ซีเหวินชิงและมือพระกาฬอีกสามคนก็พูดอะไรไม่ออก

ฉินชิงหู่สายตาตั้งมั่น เขานึกถึงภูมิหลังของเย่เทียนที่ตัวเองสืบมาได้ เอ่ยขึ้นอย่างเด็ดขาด “หยิน ให้คุณปู่ของลูกกินเถอะ เวลานี้เราไม่มีวิธีอื่นอีก มีแต่ต้องลองดู”

“ไม่ได้นะครับคุณชายใหญ่ ถ้าเกิดปัญหาอะไรขึ้น…..”

ยังมีคนเข้าไปห้ามอยู่

“หากเกิดปัญหาฉันจะรับผิดชอบเอง พวกนายไม่ต้องแบกรับความผิด!”

ฉินชิงหู่สายตาเย็นยะเยือก แสดงความแข็งกร้าวของนายทหารพลตรีออกมา

ทุกคนไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่หุบปากแล้วยืนหงอยๆอยู่ด้านข้าง

บัดนี้ฉินโล่หยินได้นำยาเม็ดออกมาทั้งที่ตัวสั่น กลิ่นหอมสมุนไพรเข้มข้นกระจายออกมาทันที จนคนรอบข้างที่ได้กลิ่นใจสั่นไปด้วย

“คุณปู่ อย่าเป็นอะไรนะคะ!”