ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 846

เรื่องวุ่นวายครั้งนี้มาเร็วไปก็เร็ว หลังจากหลู่ลี่หาวและคนอื่นๆ กระเซอะกระเซิงออกไป เมื่อทุกคนเห็นว่าไม่มีอะไรสนุกให้ดูแล้ว ชั่วขณะนั้นฝูงชนก็แยกย้ายเดินหายออกไปอย่างลนลานแตกกระเจิง

เย่เทียนมองหลู่ซีซานด้วยสีหน้าประหลาด หัวเราะขมขื่นพูดว่า “เธอเคยทำเรื่องอะไรกับน้องชายเธอ? น้องชายเธอถึงกลัวเธอขนาดนี้กัน?”

หลู่ซีซานมองค้อนเย่เทียนด้วยอารมณ์หลากหลาย ส่ายหน้าตอบว่า “น้องชายฉันถูกพ่อแม่ฉันเอาใจจนเสียคน นายอย่าถือสาเขาเลย”

“ไม่หรอกๆ”

เย่เทียนรีบส่ายหน้าแล้ว หัวเราะหึๆ บอกว่า “ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นน้องเขยฉัน ฉันจะถือสาเขาได้อย่างไรล่ะ?”

คำพูดนี้เขาจงใจลดเสียงลง ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่รู้ชัดเรื่องการหมั้นหมายของหลู่ซีซาน เขาจึงไม่สะดวกจะเปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างหลู่ซีซานต่อหน้าผู้คน เลี่ยงจะนำความวุ่นวายมาสู่หลู่ซีซาน

หลู่ซีซานกลับได้ยินแจ่มแจ้ง ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย สายตาชำเลืองเห็นข่งเทียนหยินเข้ามาต้อนรับ รีบเปลี่ยนหัวข้อทันที “คุณอาข่งเขาไม่ได้รังแกนายหรอกมั้ง?”

เย่เทียนตะลึง ยังไม่รู้ชัดที่ไหนว่านี่คือโอกาสที่ดีในการฟ้อง แต่นึกถึงว่ายังต้องพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมไฉ่สิ่งสองสามวัน คงไม่ดีที่จะสร้างความสัมพันธ์กับข่งเทียนหยินให้แข็งทื่อเกินไป ได้แต่พูดอย่างจำใจ “ไม่มี เถ้าแก่ข่งดีกับฉันมากเลย”

หลู่ซีซานไม่สงสัยอะไร “งั้นก็ดี”

เวลานี้ ในที่สุดข่งเทียนหยินก็เดินมาถึงด้านหน้าสองคน พูดด้วยความกระตือรือร้นเต็มเปี่ยม “หนูหลู่ หนูกลับมาสักทีนะ ไม่เจอกันนานขนาดนี้ หนูดูสวยขึ้นมากเลยนะ!”

นี่คือเรื่องราวในธรรมเนียมทั่วไป ถึงบอกว่าหลู่ซีซานอยู่ข้างนอกหลายปี แต่เธอกลับไหว้วานคนส่งเหล้ามาให้ข่งเทียนหยินไม่ขาดสาย ท่าทีของข่งเทียนหยินย่อมกระตือรือร้นมาก

หลู่ซีซานมองค้อนอย่างจำใจ “คุณอาข่ง ถ้าหนูจำไม่ผิด ครั้งก่อนตอนที่หนูกลับมา ประโยคแรกที่คุณพูดกับหนูก็คือแบบนี้มั้งคะ?”

“งั้นเหรอ?”

ข่งเทียนหยินหัวเราะเข้าสู้แบบกระอักกระอ่วนสักหน่อย ยังมีความน่าเกรงขามอย่างก่อนหน้านั้นสักนิดที่ไหน

นี่ทำให้ทุกคนมองจนตกตะลึงพรึงเพริด แอบคาดเดาว่าหลู่ซีซานจับจุดอ่อนอะไรของข่งเทียนหยินไว้แล้ว ถึงสามารถทำให้ข่งเทียนหยินปฏิบัติอย่างเคารพได้เช่นนี้?

อย่ามองว่าข่งเทียนหยินละโมบโลภมาก แต่เขาอยู่ที่เมืองเถาหยวนก็เป็นผู้แข็งแกร่งไม่เป็นสองรองใคร เป็นตัวละครโหดที่โด่งดังในเส้นทางของตนเอง

ไม่ต้องพูดถึงหลู่ซีซานลูกสาวของตระกูลหลู่ เกรงว่าต่อให้เป็นผู้นำตระกูลหลู่เข้ามาเอง ข่งเทียนหยินคงจะไม่มองมากสักแวบ

แต่เขาดันเคารพนบนอบต่อหลู่ซีซาน นอกจากมีจุดอ่อนอะไรอยู่ในมือหลู่ซีซานแล้ว ยังมีคำอธิบายอะไรได้อีก?

“พอแล้ว คุณอาข่ง พวกเรากลับโรงเตี๊ยมแล้วค่อยคุยกันดีกว่าค่ะ!”

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร มองลักษณะท่าทางนั้นของข่งเทียนหยิน หลู่ซีซานแอบหัวเราะนิดหนึ่ง จากนั้นยื่นมือควงแขนของเย่เทียนแล้ว ก้าวเท้าเดินไปด้านในโรงเตี๊ยม

ข่งเทียนหยินเห็นแบบนี้ หน้าตาเผยแววความกังวลระดับหนึ่งออกมาทันใด รีบตามไปทันที

จิงไห่เชียนยิ่งมองจนตกใจค้าง ก่อนหน้านี้หลู่ลี่หาวยังมีท่าทางแค้นเคืองต่อเย่เทียน ทำไมหลู่ซีซานกลับสนิทสนมกับเย่เทียนเช่นนี้? สองคนในฐานะพี่น้องไม่ควรมีท่าทีเดียวกันเหรอ?

แต่ว่า เขาไม่ได้หมกมุ่นเกินไปเช่นกัน เมื่อสักครู่ดีเลวอย่างไรเขาก็ช่วยเย่เทียนแล้ว ถ้าหลู่ลี่หาวกลับมาแก้แค้น เชื่อว่าเย่เทียนคงไม่อาจนั่งมองเฉยๆ หรอกกระมัง?

ช่วงเวลาพริบตาเดียว หลายๆ คนก็กลับมานั่งลงข้างโต๊ะในโรงเตี๊ยมแล้ว จิงไห่เชียนเป็นฝ่ายทักทายหลู่ซีซานขึ้นมาก่อนเอง “คุณหนูหลู่สวัสดีครับ ผมชื่อจิงไห่เชียน เป็นเพื่อนของเย่เทียนครับ!”

“นายอยากทำอะไรกัน!”