ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 854

มองชายกำยำวัยกลางคนที่เล่นเครื่องเล่นเกมพกพาด้วยท่าทางจริงจังตรงหน้า หางตาเย่เทียนอดกระตุกขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้ นี่มันคือเรื่องอะไรกัน?

ถึงแม้ในใจจะมีความขมขื่นสารพัด แต่เย่เทียนกลับไม่ได้รบกวนชายกำยำวัยกลางคน ยืนอยู่ด้านข้างรอคอยขึ้นมาเงียบๆ ด้วยสีหน้าประหลาดขนาดนี้

“แม่งเอ๊ย เสียเวลาฉันไปตั้งนาน ถือว่าผ่านสักทีสินะ!”

ใครจะคิดว่าพอรอก็รอตั้งหลายนาที ตอนที่เย่เทียนอดไม่ไหวอยากส่งเสียงเร่งรัด ชายกำยำวัยกลางคนส่งเสียงคำรามที่ดีใจออกมาทันใด ทำให้เย่เทียนตกใจขึ้นฉับพลัน

“ไอ้หนุ่มนายผ่านด่านแล้ว!”

ยังไม่รอเย่เทียนได้สติกลับมา ข้างหูก็เป็นเสียงทุ้มต่ำนั้นของชายกำยำวัยกลางคนดังขึ้นมา ทำให้เย่เทียนอึ้งทึ่งค้างในชั่วพริบตา

ตะลึงอยู่หลายวินาทีเต็มๆ ในที่สุดเย่เทียนก็ตอบสนองเข้ามา ถามด้วยสีหน้าประหลาด “ท่านครับ ท่านคงไม่ได้กำลังล้อผมเล่นอยู่มั้ง?”

“ถ้าฉันเดาไม่ผิด นายน่าจะดื่มเหล้าปีศาจของเจ้าโลภข่งแล้วสิท่า?”

ชายกำยำวัยกลางคนพูดเยาะเย้ย “ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น นายสามารถเอาเหล้าปีศาจจากในมือของเจ้าโลภข่งที่ตระหนี่แบบนั้นมาได้ พอจะอธิบายว่านายมีสิทธิ์แล้ว”

เย่เทียนตะลึง ลูบสันจมูกโดยจิตใต้สำนึก หัวเราะพูดว่า “ท่านครับ งั้นท่านไม่สงสัยบ้างเหรอว่าผมเป็นญาติอะไรของเถ้าแก่ข่ง? หรือว่าจ่ายเงินซื้อมาทำนองนี้?”

“เหล้าปีศาจไม่ใช่ของที่เป็นที่นิยมอะไร ด้วยนิสัยของเจ้าโลภข่ง นายจ่ายเงินซื้อจากในมือเขาได้ถือว่ามีฝีมือ!”

ชายกำยำวัยกลางคนเบ้ปาก ส่ายหน้าบอก “ส่วนเป็นญาติอะไรนั้น งั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย เจ้าโลภข่งขี้เหนียวกับลูกสาวเขาขนาดนั้น ไม่ว่านายเป็นญาติอะไร เขาก็ไม่อาจมอบเหล้าปีศาจให้นายได้อย่างไร้เหตุผล”

“แน่นอนว่า สิ่งสำคัญสุดคือตอนนี้ฉันอารมณ์ดี ไม่ว่างสนใจนาย”

“เอ๋?”

ชั่วพริบตาเย่เทียนหมดคำจะพูด ขณะเดียวกันในใจเต็มไปด้วยเหนื่อยหน่ายต่อชายกำยำวัยกลางคนผู้นี้ กลับมีความรู้สึกละอายใจต่อหลู่ซีซานอยู่ลึกๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คาดการณ์จากในคำพูดของชายกำยำวัยกลางคนดูแล้ว ข่งเทียนหยินเหมือนไม่ได้อะไรกับโข่งจื่อโถงลูกสาวแท้ๆ สักเท่าไร แต่ตระหนี่ขนาดนี้ กลับยังเอาเหล้าปีศาจออกมาให้เขาอย่างใจกว้าง นี่ต้องไม่ใช่สาเหตุที่เห็นว่าเขาหน้าตาดีหล่อเหลาอะไรทำนองนี้แน่ สาเหตุมากกว่านั้นเกรงว่ายังเป็นหลู่ซีซาน

“เอาล่ะ นายรีบไสหัวไปเถอะ! อย่ารบกวนฉันเล่นเกมอยู่ที่นี่เลย”

ชายกำยำวัยกลางคนไม่สนใจว่าเย่เทียนกำลังคิดอะไรอยู่ ขยับเท้านิดหนึ่ง กระโดดขึ้นกลางอากาศอย่างคลุมเครือ นั่งอยู่บนเชือกเหมือนตัวเบาหวิว เอาความสนใจมาอยู่ที่เครื่องเล่นเกมพกพาในมืออีกครั้ง ไม่มองเย่เทียนอีกโดยสิ้นเชิง

ถึงจะบอกว่าในใจเย่เทียนสงสัยเต็มที่ แต่ชายกำยำวัยกลางคนพูดจามาแบบนี้ เขาจึงไม่ได้กวนใจอะไรอีก ก้าวเท้าเดินไปยังประตูด้านตรงข้าม

ในความเป็นจริง ไม่ต้องพูดถึงเย่เทียนไม่เข้าใจต่อการกระทำของชายกำยำวัยกลางคน แม้แต่ข่งรุ่นเยว่พวกเขาทั้งสามที่หลบอยู่ด้านหลังหน้าจอก็มองจนตาค้างหมด นึกไม่ถึงเลยว่าเรื่องราวจะไปในทิศทางนี้

ข่งรุ่นเยว่ขมวดคิ้วแน่นขึ้นมา อดสอบถามทางโข่งจื่อโถงไม่ได้ “จื่อโถง เมื่อกี้ที่เหล่าหลัวจริงหรือเปล่า พ่อเธอเอาเหล้าปีศาจให้เจ้าหนุ่มนั้นจริงเหรอ?”

“นี่......”

โข่งจื่อโถงลังเลขึ้นมา เธอออกมาจากโรงเตี๊ยมตั้งแต่เช้า อย่าว่าแต่เรื่องที่เย่เทียนดื่มเหล้าปีศาจเกลี้ยงเลย แต่แม้เรื่องที่หลู่ลี่หาวเข้ามาหาเรื่องเย่เทียนล้วนแล้วแต่ไม่รู้

“อาหญิงข่ง เรื่องนี้จริงครับ ผมเห็นกับตาว่าเย่เทียนดื่มเหล้าปีศาจจนหมดเองครับ”