ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 86

“หยุดนะ!”

“เลิกตีกันได้แล้ว…..”

พวกตำรวจโกได้สติกลับมาและตะโกนเสียงดังทันที

แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ตอนที่พวกเขาเข้าไปหมายจะหยุดฉินเจิงหรง ฝ่ายหลังได้ตบหน้าไปหลายฉาดใหญ่แล้ว

ใบหน้าของจางฟู่ฉีบวมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มีฟันหักหลายซี่ร่วงอยู่บนพื้น ปากเขามีลมเข้า ได้แต่ส่งเสียงขอร้องที่ฟังไม่ชัดนัก

“ไสหัวไปซะ!”

ฉินเจิงหรงไม่สนใจพวกเขาหรอก ตอนที่โดนพวกตำรวจโกสยบไว้ได้ยังถีบหน้าจางฟู่ฉีแรงๆอีกหลายที!

จางฟู่ฉีผู้น่าสงสารยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ใบหน้าหล่อเหลานั่นเสียโฉมไปหมด

“คุณตำรวจครับ พวกคุณเห็นหรือยังว่าเขาเป็นคนทำร้ายคนอื่น ยังไม่รีบพาตัวเขาไปอีกหรอครับ?”

เวลานั้น เย่เทียนเดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพร้อมกล่าว

พวกตำรวจโกโกรธจนควันออกหู เห็นพวกเราเป็นคนตาบอดหูหนวกหรอ? อย่าคิดว่าพวกเราไม่รู้นะว่านายเป็นคนสั่งให้ฉินเจิงหรงไปอัดเขา

เพียงแต่ฐานะของฉินเจิงหรงนั้นพิเศษ พวกเขาจึงไม่กล้าวู่วามทำอะไร

และดูจากท่าทีของฉินเจิงหรงที่มีต่อเย่เทียนก่อนหน้านี้ที่อย่างกับหลานมาเจอปู่ ยิ่งทำให้พวกเขาหวั่นเกรงในใจ

จับกุมเรื่องเล็ก แต่ถ้าเป็นอัญเชิญเทพเจ้าพวกเขาได้ซวยแน่!

“ใช่แล้ว ฉันเป็นคนทำร้ายคนอื่นเอง พวกนายรีบมาจับฉันสิ”

ขณะนั้น เสียงที่ร้อนรนทนไม่ไหวของฉินเจิงหรงดังขึ้น

ในความคิดของเขา นี่ต้องเป็นบทลงโทษที่เย่เทียนมอบให้เขาแน่นอน

ขอเพียงเย่เทียนลงโทษเขา ก็หมายความว่าเย่เทียนยอมให้อภัยเขา เฉินเจิงหรงไม่กล้าพูดอะไรอย่างอื่นอีก และยื่นมือทั้งสองข้างออกมาอย่างให้ความร่วมมือ รอให้พวกตำรวจโกใส่กุญแจมือ

พวกตำรวจหน้าตาลำบากใจ หันไปมองตำรวจโกด้วยสัญชาตญาณ

ตำรวจโกกัดฟัน แม้ว่าไม่รู้ว่านี่มันเรื่องตลกอะไรกัน แต่เขาไม่กล้าไม่เชื่อฟังคำพูดของฉินเจิงหรง

“สวมกุญแจมือซะ!”

ตำรวจโกออกคำสั่ง มีคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยสีหน้าลำบากใจพลางบอก “คุณชายรองฉินครับ ขออภัยด้วยนะครับ”

“ไม่เป็นไร นายทำได้ดีมาก ขอบคุณนะ ขอบคุณนายมาก”

ตำรวจคนนั้นสงสัยในใจ เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินว่ามีคนขอบคุณเขาที่ถูกจับกุมด้วย

เรื่องแปลกๆมีทุกปี แต่วันนี้มีมากเป็นพิเศษจริงๆ!

ในไม่ช้าฉินเจิงหรงก็โดนใส่กุญแจมือ ส่วนจางฟู่ฉีที่โดนอัดจนไม่เหลือเค้าความเป็นคนก็โดนพาขึ้นรถด้วย เตรียมส่งตัวไปรักษาในโรงพยาบาล

ส่วนฉินเจิงหรงหันมาพูดใส่เย่เทียนเสียงดัง "คุณเย่ ผมทำตามคำสั่งของคุณเย่แล้วนะ คุณต้องไปบอกพ่อของผมว่าคุณยกโทษให้ผมแล้ว!"

เย่เทียนไม่รู้จะรู้สึกยังไงดี เขาส่ายหัว มองรถตำรวจสามสี่คันขับออกไปต่อหน้าตัวเอง

เหอเชิ่งอีกด้านมองเย่เทียนด้วยสายตาประหลาดใจ

เขามาไกลได้ถึงขนาดนี้ไม่ใช่คนโง่แน่นอน ดูจากเรื่องเมื่อกี้เขาได้รู้แล้วว่าเย่เทียนไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน จึงระวังท่าทีที่มีต่อเย่เทียนมากขึ้น

กว่าจะไล่ฉินเจิงหรงออกไปได้นั้นไม่ง่าย เย่เทียนไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากกินข้าวเที่ยงกับเหอเชิ่งแล้วก็กลับไปที่บริษัท

เฉินหวั่นชิงยุ่งมาก ต้องจัดการเรื่องในบริษัท แล้วยังต้องจัดการงานวิจัยในมืออีก แทบจะไม่ได้เจอเลยตลอดทั้งวัน

เย่เทียนก็สบายใจสบายตัว ไม่ไปรบกวนเธอ

ทันใดนั้นเสียงเรียกเข้ามือถือก็ดังขึ้น จี้เยียนหรันนั่นเอง

"เย่เทียน ไม่ทราบว่าคุณว่างมั้ยคะ? ฉันอยากชวนคุณไปเข้าร่วมงานประมูลแห่งหนึ่ง"