ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 879

“พวกเธอเป็นอะไรไป? หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป สำนักซวนซวงของพวกเราก็จะกลายเป็นตัวตลกของทุกคนได้?”

เมื่อต้องเผชิญกับความโกรธของหญิงสาวที่สง่างามคนนี้ ลูกศิษย์หญิงที่อยู่ด้านล่างก็รีบคุกเข่าลงทันที “อาจารย์ ฉันไม่รู้สถานการณ์ของไอ้ลามกคนอื่นๆ แต่คนที่ฉันไล่ตาม คือลูกศิษย์ของปรมาจารย์ไร้เจตสิกชื่อจิ่วเจี้ย เขามีพลังที่แข็งแกร่งกว่าฉัน ฉันไม่สามารถขัดขวางเขาไว้ได้เลย”

ถ้าจิ่วเจี้ยอยู่ในสถานที่นั้นด้วย เขาจะรับรู้ได้อย่างแน่นอนว่าลูกศิษย์หญิงคนนี้เป็นคนที่พุ่งเป้าไปที่ช่วงหว่างขาของเขา ตั้งใจที่จะทำลายความสุขทางเพศของเขาไปตลอดชีวิต

หญิงสาวผู้สง่างามเลิกคิ้ว ถามอย่างละเอียดและรอบคอบ “จิ่วเจี้ย? เธอแน่ใจหรือว่ามองไม่ผิด?”

“อาจารย์ ไอ้ผู้ชายคนนั้นเคยมาที่นี่หลายครั้งแล้ว ฉันจำหน้าเขาได้ตั้งนานแล้ว”

ลูกศิษย์สาวพูดเสียงดัง “แม้ว่าฉันจะไม่สามารถขัดขวางเขาไว้ได้ แต่ฉันได้ลองเชิงกับเขาหลายกระบวนท่า รับประกันว่าจำไม่ผิดแน่นอน!”

“ไม่รู้จริงๆว่าเจตสิกคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงไปรับลูกศิษย์ไร้ยางอายอย่างจิ่วเจี้ยเช่นนี้?”

หลังจากได้รับคำตอบที่แน่นอน หญิงสาวผู้สง่างามทำได้เพียงแค่ยิ้มแหยๆแล้วส่ายหัวอย่างจนปัญญา และโบกมือ “เสี่ยวหยุน เธอลุกขึ้นก่อน”

ลูกศิษย์หญิงที่ชื่อเสี่ยวหยุนรีบลุกขึ้นยืนขึ้นทันที และแนะนำว่า “อาจารย์ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเราค้นพบจิ่วเจี้ย ฉันคิดว่า พวกเราไปหาปรมาจารย์ไร้เจตสิกเพื่อขอบุคคลนี้มาดีกว่า”

“ไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดนั้น เรื่องนี้ยังไงพวกเราก็มีเหตุมีผลมากกว่าอยู่แล้ว และในอีกสองวันจะเป็นวันที่เริ่มการแข่งขันรอบคัดเลือก ในเวลานั้นอาจารย์จะไต่ถามเจตสิกเชื่อว่าเจตสิกที่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์เสียหน้าเช่นนั้น จิ่วเจี้ยจะต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน”

หญิงสาวผู้สง่างามยิ้มและส่ายหัว สายตาเธอมองไปที่เทพธิดาเตี๋ยอู่กับหลิ่งเอ๋อ ที่อยู่ข้างๆ และถามว่า “เตี๋ยอู่ หลิ่งเอ๋อ ทางฝั่งพวกเธอสถานการณ์เป็นอย่างไร? ทำไมถึงปล่อยฝ่ายตรงข้ามหนีไปได้ล่ะ?”

“อาจารย์ พวกเรา……”

โดยจิตใต้สำนึกหลิ่งเอ๋อต้องการรายงานความจริง แต่หางตาเหลือบมองเห็นดวงตาที่เย็นชาของเตี๋ยอู่ก็รีบตั้งสติขึ้นมาได้ แสดงสีหน้าที่ลำบากใจมาก

หญิงสาวผู้สง่างามสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงนี้เล็กน้อย หรี่ตาลงเล็กน้อย และพูดว่า “เตี๋ยอู่ หลิ่งเอ๋อ พวกเธอสองคนอยู่ต่อ ที่เหลือออกไปข้างนอกก่อน!”

“ค่ะ!”

รวมถึงเสี่ยวหยุนและลูกศิษย์หลายคนไม่มีความคิดเห็นใดๆ และตอบรับพร้อมกัน และถอยออกไปทีละคน

ใช้เวลาไม่นาน ในห้องมีเพียงหญิงสาวผู้สง่างาม และเตี๋ยอู่กับหลิ่งเอ๋อ

หญิงสาวผู้สง่างามเหลือบมองทั้งสองคน และพูดอย่างเคร่งขรึม “เอาล่ะ ตอนนี้เหลือเพียงพวกเธอสองคน พูดมาซิว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมปล่อยให้อีกฝ่ายหนีไปได้อย่างไร?”

พะวงเกี่ยวกับเตี๋ยอู่ที่อยู่ข้างๆ ใบหน้าของหลิ่งเอ๋อรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย ชั่วขณะก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร

โชคดีที่เตี๋ยอู่ลุกขึ้นยืนก่อน ส่ายหัวแล้วพูดว่า “อาจารย์ เป็นเพราะพวกเราไร้ความสามารถ จึงปล่อยให้อีกฝ่ายหนีไปได้”

หญิงสาวผู้สง่างามเลิกคิ้ว อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปจับราวเก้าอี้ เอนไปข้างหน้าเล็กน้อย “พวกเธอสองคนเป็นหนุ่มสาวที่แข็งแกร่งที่สุดในสำนักซวนซวง พวกเธอทั้งสองคนร่วมมือกัน ฉันเชื่อว่าแม้แต่จิ่วเจี้ยก็ไม่สามารถหนีไปจากน้ำมือของพวกเธอได้”

มุมปากของเตี๋ยอู่มีรอยยิ้มที่ขมขื่น “อาจารย์ ความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้น่าจะแข็งแกร่งกว่าจิ่วเจี้ย มาก”

“เธอพูดถึงอะไรนะ! พวกเธอเป็นลูกศิษย์สำนักเดียวกัน สองคนร่วมมือกัน จึงไม่ใช่ปัญหาที่จะเอาชนะคนที่อยู่ในระดับดินตอนปลาย เป็นไปได้ไหมว่าอีกฝ่ายเป็นคนมาจากแดนระดับฟ้า?”

หญิงสาวผู้สง่างามมีสีหน้าเคร่งขรึม และเธอพูดด้วยท่าทางเหลือเชื่อ “นี่ไม่น่าจะเป็นไปได้! ไม่เคยได้ยินว่ามีคนอ่อนเยาว์ระดับฟ้าที่แข็งแกร่งเช่นนี้!"

ในที่สุดหลิ่งเอ๋อก็ยืนขึ้น และวิเคราะห์ “อาจารย์ ฉันคิดว่าเขายังไม่ถึงแดนระดับฟ้า อย่างน้อยที่สุดก็คือความแข็งแกร่งระดับดินตอนปลาย”

“ระดับดินตอนปลาย?”