ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 882

ภายในงาน ผู้คนต่างอยู่รวมกลุ่มกันสองสามคน รอคอยพิธีเปิดงาน

ระหว่างที่เย่เทียนคอยมองหาเบาะแสของ จิงไห่เชียนกับโข่งจื่อโถงไปรอบๆ ก็คอยสังเกตพฤติกรรมของสวี่อานไป

สวี่อานสังเกตเห็นอย่างรวดเร็วว่าจุดสนใจของพี่หวังไม่ได้อยู่ที่ตน พอมองตามสายตาของพี่หวังไป เขาก็ได้เข้าใจขึ้นมาทันที แล้วพูดอย่างร้ายๆ ว่า “พี่หวัง ทำไม? ชอบแม่สาวคนนั้นเข้าแล้วอย่างนั้นเหรอ?”

พี่หวังตั้งสติได้ แล้วเผยรอยยิ้มที่ผู้ชายต่างก็เข้าใจออกมา “ก็พูดกันว่าแค่ผิวขาวก็กินขาดแล้ว ถึงแม่สาวนั่นจะหุ่นไม่ดีเท่าไหร่ แต่หน้าตา ผิวพรรณ ก็ถือว่าดีมากแล้ว!”

ทันใดนั้น ชายหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่กับสวี่อานก็ได้กระโดดออกมา แล้วเสนอไปว่า “พี่หวัง ให้ผมไปขอเบอร์ให้คุณดีมั้ยครับ?”

ระหว่างทางที่มา พวกเขาก็ถูกสวี่อานปั่นหัวจนมึนไปหมดแล้ว ตอนนี้พอเห็นสวี่อานทำตัวนอบน้อมกับพี่หวังขนาดนั้น พวกเขาก็อาจที่จะประจบประแจงอย่างเต็มที่แล้ว

พี่หวังถึงกับตกใจ แล้วถามไปว่า “นายชื่ออะไร?”

ชายหนุ่มที่ก้าวออกมารีบตอบด้วยความนอบน้อมว่า “พี่หวัง ผมชื่อหลี่ยี่ครับ เรียกผมว่าเสี่ยวหลี่ก็ได้”

“ใช้ได้ใช้ได้ เสี่ยวหลี่ใช่มั้ย?”

เห็นได้ชัดว่าพี่หวังพอใจกับความรู้จักวางตัวของหลี่ยี่มาก จึงยื่นมือไปตบๆ ที่ไหล่ของหลี่ยี่ด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ถ้านายสามารถขอเบอร์ของสาวคนนั้นมาได้ ต่อไปถ้าใครกล้ารังแกนาย นายก็มาหาฉันที่สำนักเหลียนหัวได้เลย!”

“พี่หวัง สบายใจได้เลย เรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ของผมเองครับ!”

เสี่ยวหลี่ดีใจอย่างถึงที่สุด เอามือตบหน้าอกแล้วรับปากไปทันที แล้ววิ่งไปทางหญิงสาวด้วยความตื่นเต้นจากนั้นก็ตะโกนออกไปเสียงดังว่า “คนสวย เธอนี่มันช่างมีวาสนาจริงๆ พี่หวังพี่ใหญ่ของฉันเป็นศิษย์สำนักเหลียนหัว เขาบอกให้ฉันมาขอเบอร์ของเธอ”

คำพูดเหล่านี้เสี่ยวหลี่ไม่เพียงพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ แถมเสียงยังดังขึ้นมามาก ราวกับภาคภูมิใจที่ได้เป็นลูกน้องของพี่หวังมาก

“ไสหัวไป!”

“แหม๋ นี่เธอไม่ได้ยินเหรอว่าฉันพูดว่าอะไร? พี่ใหญ่ของฉันคือพี่หวังที่เป็นศิษย์สำนักเหลียนหัว! นี่เธอไม่รู้จักรึไง?”

เสี่ยวหลี่นั้นได้รับปากกับพี่หวังไว้แล้ว แล้วจะปล่อยให้หญิงสาวจากไปง่ายๆ ได้ยังไง

“ฉันไม่รู้จักพี่หวังพี่หลี่อะไรทั้งนั้น ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ไสหัวไปซะ!”

สาวสวยขมวดคิ้วอย่างแรง “ถ้านายยังไม่ยอมไป ก็อย่ามาโทษฉันแล้วกัน”

เสี่ยวหลี่ตกใจ นึกไม่ถึงว่าสาวสวยจะไม่ไว้หน้าถึงขนาดนี้ เขาจึงชี้ไปที่พี่หวัง แล้วบ่นเบาๆ ว่า “เธอดูให้ชัดๆ นะ คนนั้นแหละพี่หวัง เป็นศิษย์สำนักเหลียนหัว! สำนักเหลียนหัวที่ โฉวฝันเฟยเจ้าสำนักเฉิวก่อตั้งขึ้น!”

สาวสวยมองตามที่เสี่ยวหลี่ชี้ไป

ด้วยความที่มีคนเยอะเสียงรบกวนจึงเยอะตามไปด้วย ทำให้พี่หวังที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ยินว่าเสี่ยวหลี่พูดอะไรกับสาวสวยบ้าง สายตาของสาวสวยมองทอดมา เขาจึงรีบยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ตัวเองคิดว่าเท่ห์

เสี่ยวหลี่พูดด้วยความภาคภูมิใจว่า “เห็นรึยัง? ฉันจะบอกอะไรให้ พี่หวังไม่เพียงแค่หน้าตาดี เขายังเป็นยอดฝีมืออันดับต้นๆ ในสำนักเหลียนหัวด้วย เขาคือคนที่ทั้งหล่อทั้งเก่งในคนเดียวเลย!”

ดวงตาที่เป็นประกายของสาวสวยได้หมุนวนไปสองรอบ จากนั้นก็ได้ยิ้มออกมา “จริงเหรอ? ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็พาฉันไปรู้จักเขาหน่อยสิ!”

“ได้เลย!”

เสี่ยวหลี่รีบนำทางสาวสวยมาถึงที่พี่หวัง “พี่หวัง โชคดีที่เป็นไปตามที่พี่ต้องการ สาวสวยคนนั้นบอกว่าต้องการทำความรู้จักกับพี่เองเลยครับ”

พี่หวังก็ดีใจมาก จึงรีบตบๆ ไปที่ไหล่ของเสี่ยวหลี่ “ต่อไปนายก็คือคนของฉัน ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น นายก็มาหาฉันที่ สำนักเหลียนหัวได้เลย!”

พอเสี่ยวหลี่ได้ยินอย่างนั้น ก็ยิ้มจนแก้มปริ ส่วนพวกเพื่อนๆ ที่มาด้วยต่างพากันทำหน้าเสียดาย เสียดายที่ปล่อยให้เสี่ยวหลี่แย่งโอกาสนี้ไปได้ยังไง? ไม่อย่างนั้นต่อไปคนที่พี่หวังจะปกป้องก็คือพวกเขาแล้ว!

อย่างไรก็ตาม เสียงที่เสี่ยวหลี่คุยกับสาวสวยนั้นไม่ได้เบาเลย อย่างน้อยพวกที่อยู่รอบๆ ก็ได้ยินอย่างชัดเจน ตอนนี้พอเห็นสาวสวยเดินไปทางพี่หวัง ต่างก็พากันทำหน้าเสียดายออกมาเหมือนกัน ถ้ารู้ว่าสาวสวยจะจีบง่ายขนาดนี้ พวกเขาก็ควรเข้าหาก่อนแล้ว