ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 901

การแข่งขันดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จินไห่เซวียนให้ลูกศิษย์สองคนจากสำนักหมอเทพช่วยพยุงลงไป ปี้หยงจากสำนักว่านฉวนกระโดดขึ้นไปบนสังเวียนต่อสู้อย่างทนรอไม่ไหว

กัวหมิงเลี่ยงซึ่งยืนอยู่ข้างหลังกัวซิ้วเจี๋ยก็รีบฉวยโอกาสก้าวขึ้นสู่สังเวียนการต่อสู้ในชั่วพริบตา

เมื่อเห็นว่าผู้เข้าแข่งขันทั้งสองฝ่ายพร้อมแล้ว กรรมการก็ไม่รอช้า “เริ่มการแข่งขันได้!”

เสียงกรรมการเพิ่งจางหายไป เสียงผิวปากอย่างดุเดือดดังมาจากทางซ้าย ปี้หยงรีบถอยกลับไปด้วยความตกใจอย่างแรง

แต่ปฏิกิริยาของเขาอย่างไรก็ช้าไปเล็กน้อย ฝักกระบี่เล่มหนึ่งฟาดเข้าที่ใบหน้าของเขาเกิดเสียงดังฟังชัด

หลังจากการโจมตี กัวหมิงเลี่ยงก็ไม่เคลื่อนไหวอีกต่อไป เขายืนเอามือไพล่หลังอยู่ที่เดิมอย่างเย่อหยิ่ง หากไม่มีรอยกระบี่ชัดเจนบนใบหน้าของปี้หยง ก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรเลย

ปี้หยงเอื้อมมือไปแตะแก้มที่ปวดแสบปวดร้อน แล้วพูดอย่างขมขื่น “ฉันแพ้แล้ว”

ในตอนแรกเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจที่จะเห็นความแตกต่างระหว่างเขากับกัวหมิงเลี่ยง แต่นึกไม่ถึงว่าผลแพ้ชนะจะตัดสินได้เร็วขนาดนี้ ซึ่งทำให้เขารู้สึกหดหู่ใจที่ทำอะไรไม่ได้ แต่เขาก็รู้ดีว่ากัวหมิงเลี่ยงได้ออมมือแล้ว ไม่เช่นนั้นมันจะไม่ใช่แค่ฝักกระบี่

“ขอบคุณที่ออมมือ!”

กัวหมิงเลี่ยงพยักหน้าเล็กน้อย ไม่อยู่บนสังเวียนอีกต่อไป เขาฝืนพูดคำนี้ออกมาอย่างเย็นชา กระโดดลงจากสังเวียนแล้วกลับมาที่เวที

ผู้ชมปรบมืออย่างไม่กั๊ก เสียงเชียร์ดังขึ้นเรื่อยๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่กัวหมิงเลี่ยงได้รับฉายาว่าเป็นอันดับหนึ่งในหมู่คนรุ่นใหม่ นึกไม่ถึงเลยว่าผลแพ้ชนะจะได้รับการตัดสินรวดเร็วอย่างนี้

เย่เทียนก็ดูจริงจังเช่นกัน เขาไม่แปลกใจกับชัยชนะของกัวหมิงเลี่ยง แต่แปลกใจที่การต่อสู้สิ้นสุดลงอย่างรวดเร็วขนาดนี้

ถึงอย่างไรเขาก็เคยเห็นการแข่งขันของปี้หยงมาก่อน เขาเป็นคนที่ผิวเผินดูเป็นคนหยาบ แต่แท้จริงแล้วละเอียดอ่อน ใครจะไปคิดว่าเขาจะทนรับการโจมตีของกัวหมิงเลี่ยงไม่ได้แม้แต่กระบวนท่าเดียว

ในเวลาเดียวกัน การแข่งขันรอบที่สองบนสังเวียนสังเวียนหมายเลข 1 ก็เพิ่งเริ่มต้นขึ้น เย่เทียนรู้จักผู้เข้าแข่งขันทั้งสอง คนหนึ่งคือโข่งจื่อโถง และอีกคนคือช่ายเหมยเป่าผู้พิถีพิถัน!

ฟิ้ว!

โข่งจื่อโถงไม่ได้พูดอะไรมาก หลังจากที่กรรมการประกาศเริ่มต้น เธอก็เหวี่ยงกระบี่สั้นในมือพุ่งเข้าหาช่ายเหมยเป่า

แต่ช่ายเหมยเป่าไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรเลย เธอเพียงแค่ยืนอยู่กับที่ด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ มองดูโข่งจื่อโถงที่กำลังวิ่งเข้ามาหา

อย่างไรก็ตาม โข่งจื่อโถงก็ไม่กล้าประมาท ช่ายเหมยเป่านั้นแปลกประหลาดเกินไป

เธอเคยดูการแข่งขันของช่ายเหมยเป่ามาหลายนัดแล้ว คู่ต่อสู้ของเธอจะล้มลงหมดสติอยู่เสมอโดยไม่มีเหตุผล แต่ไม่เห็นว่าเธอจะมีวี่แววลงมือทำอะไรเลย!

ด้วยเหตุนี้ โข่งจื่อโถงจึงมีท่าทีระแวดระวังช่ายเหมยเป่า แม้ว่าเธอจะดูไม่เป็นอันตรายกับใครก็ตาม

สามเมตร!

สองเมตร!

หนึ่งเมตร!

ถึงระยะห่างตรงนี้ เมื่อเห็นว่าช่ายเหมยเป่ายังไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร โข่งจื่อโถงก็อดยิ้มไม่ได้ ไม่ว่าช่ายเหมยเป่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไรในระยะสั้นๆ เช่นนี้ โข่งจื่อโถงก็มั่นใจว่าจะโจมตีเธอ!

“อา!”

ขณะที่โข่งจื่อโถงกำลังจะเคลื่อนไหว เธอก็รู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรงและทำให้การมองเห็นของเธอพร่ามัว รู้สึกวิงเวียนศีรษะ

เธอยังไม่ทันได้ตอบโต้ รู้สึกปวดหลังอีกครั้งและลอยกระเด็นขึ้นไปในอากาศอย่างควบคุมไม่ได้

พอเธอรู้สึกตัวก็พลัดตกลงไปที่ด้านล่างของสังเวียนการต่อสู้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย!