ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 920

ปึง！

ดาบเล่มใหญ่มากับกระแสดาบอันธพาลสุดขั้วพุ่งลงมาจากฟ้า ปักเข้าไปในพื้นปูนอย่างดุดัน ดีว่าเสิ่นซิงอวี่ถอยหนีได้เร็วทัน ไม่เช่นนั้นคงอาจต้องถูกผ่าร่างเป็นสองซีก

“ฟูจีโน ซาบูโระ เจ้ามาทำขายหน้ามหาญี่ปุ่นของเราเสียจริง！”ตามมาติด ๆ เป็นเงาร่างคนค่อย ๆ ลอยลงมาจากบนฟ้า ขาหนึ่งเหยียบยืนบนด้ามดาบทาชิ มองฟูจีโน ซาบูโระที่บาดเจ็บสาหัสอยู่อย่างเหยียดแคลน

“ซาซากิ โยชิฮิเดะ！”พอเห็นร่างคนที่ปรากฏขึ้นโดยฉับพลันนั้น หลู่ซูหางถึงกับอุทานออกมาอย่างตกใจ “คิดไม่ถึงว่าในงานชุมนุมชาวบู๊คราวนี้ไม่ใช่มีเพียงพวกคากะริวมา พวกอีกะริวก็ยังมีคนมาอีกด้วย”

“อือม์？”เย่เทียนคิ้วย่นเข้าหากันอย่างอดไม่ได้ ให้รู้สึกไม่เข้าใจแล้วว่าพวกคนญี่ปุ่นเหล่านี้มากันเพื่ออะไร

ไม่รอให้เย่เทียนเอ่ยปากถาม หลู่ซูหางก็ได้แจกแจงให้ฟังว่า “ซาซากิ โยชิฮิเดะ ศิษย์เอกหัวหน้าพรรคอีกะริว เป็นหนึ่งในสี่นินจาดิน เพียงแต่อยู่ในสถานะต่างกับฟูจีโน ซาบูโระ ถ้าจะบอกว่าฟูจีโน ซาบูโระโด่งดังขึ้นมาจากความอัจฉริยะ แต่เขาคนนี้ โด่งดังไปทั่วในเรื่องการฆ่า เห็นว่ากันว่าเคยไล่ฆ่าทหารรับจ้างหมดทั้งกองร้อย ประสบการณ์ต่อสู้นั้นกับฟูจีโน ซาบูโระที่เพิ่งจะออกมาดูโลกนั้นต่างกันคนละชั้น”

“ชู้วว์！”ได้ยินดังนั้น เย่เทียนถึงกับสูดหายใจเข้าอย่างแรง พวกทหารรับจ้างนั้นเขาไม่มาใช้กฎกติกานักบู๊อะไรกับใครด้วย ขึ้นมาก็ซัดกันด้วยกระสุน เห็นท่าจะไม่ไหวก็โยนระเบิดใส่ ให้มีฝีมือนักบู๊สูงแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ แต่ซาซากิ โยชิฮิเดะคนนี้กลับลุยเดี่ยวด้วยดาบเล่มเดียวสังหารไปหมดทั้งกองร้อย เห็นได้ว่าพลังฝีมือไม่ธรรมดา

“เศษสวะจริง ๆ ข้าอยู่ในสี่นินจาดินระดับเดียวกับเจ้านี่น่าละอายจริง ๆ” ซาซากิ โยชิฮิเดะขยับตัวนิดหนึ่งกระโดดลงจากด้ามดาบ ยืนอยู่กับพื้น พูดพลาง ดึงดาบออกมา พลิกมือกลับ เก็บดาบกลับเข้าในฝัก

“ซาซากิ โยชิฮิเดะ แก！”ได้ยินดังนั้น ฟูจีโน ซาบูโระชี้หน้าใส่ซาซากิ โยชิฮิเดะด้วยความโกรธ

แต่ไม่รอให้เขาพูดจบ ซาซากิ โยชิฮิเดะก็ได้ตะคอกใส่ไปว่า “ข้าอะไรข้า？ยังไม่รีบไสหัวลงจากเวทีไปอีก ถ้าไม่เห็นแก่ว่าเป็นทายาทรับสืบทอดเพียงคนเดียวของพรรคคากะริวแล้วละก้อ ต่อให้แกถูกอัดตายไปข้าก็ไม่ออกมาหรอก！”

ซาซากิ โยชิฮิเดะพูดเหมือนไม่ให้เกียรติ แต่ก็ชัดเจนว่าเป็นการปกป้องฟูจีโน ซาบูโระ ตามที่เสิ่นซิงอวี่ได้พูดไว้ตอนแรกแล้ว จะให้ฟูจีโน ซาบูโระทิ้งแขนเอาไว้ให้ข้างหนึ่งจึงจะเลิกรา

“เขาไปไม่ได้！” เสิ่นซิงอวี่ก็ได้ตอบโต้ทันที ชี้กระบี่ไปที่ฟูจีโน ซาบูโระ

“ข้าไม่สนใจว่าเจ้าเป็นใคร แต่วันนี้ ข้าจะต้องพาตัวเขาไป！” ซาซากิ โยชิฮิเดะขยับขาก้าวไปสองก้าว ยืนขวางอยู่ข้างหน้าฟูจีโน ซาบูโระ “ถึงแม้ฝีมือจะอ่อนด้อย แต่ก็เป็นทายาทสืบทอดของพรรคคากะริว หรือเจ้าคิดจะเป็นศัตรูกับพรรคคากะริว？”

“ฮึ！” เสิ่นซิงอวี่สะบัดเสียงออกจมูก “เป็นศัตรู？เจ้าก็ประเมินตัวเขาสูงเกินไป เศษขยะแบบนี้ จะมาเป็นคู่ต่อสู้กับข้าได้ไง？สำหรับพวกคากะริว นั่นยิ่งไม่ต้องให้ข้าต้องกังวล เจ้าไปทำความเข้าใจให้ดี นี่คือจีนประเทศ！แค่เพียงข้าไม่ฆ่ามันทิ้ง เจ้าคิดว่าพรรคคากะริวจะมาจีนประเทศนี้หาข้าเพียงเพื่อแก้แค้นให้มันนี่หรือ？”

“ถ้าอย่างนั้น ท่านก็ตั้งใจจะปล่อยเขาไปหรือ？”ได้ยินที่เสิ่นซิงอวี่พูด ซาซากิ โยชิฮิเดะก็เลิกคิ้วขึ้น ท่าทางในอารมณ์ดูเคร่งขรึม

ถึงแม้เขาก็รู้อยู่ว่าที่เสิ่นซิงอวี่พูดนั้นเป็นเรื่องจริง ให้เพียงฟูจีโน ซาบูโระไม่ตาย กลุ่มพรรคคากะริวไม่มีทางจะส่งคนบุกมาถึงจีนประเทศเป็นแน่ แต่ทว่า ถึงยังไงเขาก็เป็นคนในพรรคอีกะริว ซึ่งมีความสัมพันธ์กับพรรคคากะริวอย่างไม่ธรรมดา ถ้ามีข่าวออกไปว่าตัวเขาเองยืนดูเฉยกับที่ฟูจีโน ซาบูโระถูกตัดแขนไปต่อหน้าต่อตา นั่นก็คงไม่มีผลดีอะไรให้เขารับได้เป็นแน่！

“พล่ามพอแล้ว！” เสิ่นซิงอวี่สะบัดเสียงขึ้นจมูก ควงแกว่งกระบี่ในมือ รัศมีคมกระบี่ก็พุ่งเป็นกระแสออกมา “ในเมื่อแกจะปกป้องมัน งั้นข้าก็ต้องจัดการกับแกก่อนแล้วค่อยว่ากัน！”

“ฮึ งั้นข้าก็จะขอรับพลังฝีมือของท่านหน่อยละ！” ซาซากิ โยชิฮิเดะวางสีหน้าเย็นเยือกเหมือนน้ำนิ่ง มือขวาคว้าไปที่ข้างเอว ดาบทาชิหลุดออกมาจากฝักอีกครั้ง สองมือกุมดาบ ฟันตรงเข้าใส่

บรึม！

ดาบที่ฟันลงไป ฟาดใส่รัศมีกระบี่กระจุยกระจายออกไปรอบด้าน

บนอัฒจันทร์ พอเห็นคนทั้งสองลงมือกัน หลู่ซูหางหัวเราะขึ้นมาพลัน “ข้าก็คิดอยู่แล้วว่ามันต้องตีกัน ตามสันดานของไอ้เฒ่าน้อยเสิ่นซิงอวี่ ผู้หญิงของตัวเองถูกรังแก ให้พูดยังไงเรื่องก็ไม่มีทางจบ ดูไปแล้ว แขนของไอ้ฟูจีโน ซาบูโระนั่นต้องทิ้งไว้ที่นี่เป็นแน่แหละ”