ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 922

ถึงฟูจีโน ซาบูโระจะลงจากสังเวียนแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ได้หนีไป ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากหนี แต่ตอนนี้เขาถูกไป๋ซินเยว่พาคนของตระกูลเสิ่นมาขวางเอาไว้ ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้ก็คือภาวนาให้ซาซากิ โยชิอฮิเดะเอาชนะเสิ่นซิงอวี่ให้ได้ ไม่อย่างนั้น แขนข้างหนึ่งของเขาคงได้อยู่ในประเทศจีนตลอดไปแน่

“ฮึฮึ” ซาซากิ โยชิฮิเดะเช็ดคาบเลือดตรงมุมปากออก แล้วขำออกมาอย่างไม่ชอบใจ “คุณนี่ร้ายกาจจริงๆ ด้วย เจ้าฟูจิโนะนั่นถึงแพ้อย่างราบคาบขนาดนั้น”

“ต้องบอกว่าพวกคุณอ่อนแอเกินไปถึงจะถูก” เสิ่นซิงอวี่ส่ายหน้า และไม่ได้รีบร้อนที่จะลงมือ

“ฮึฮึ” ซาซากิ โยชิฮิเดะขำออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ “วิชากระบี่ของคุณร้ายกาจมาก ทั้งๆ ที่ระดับการฝึกต่ำกว่าผม แต่กลับเป็นฝ่ายที่ได้เปรียบ ดูท่าผมเองก็ต้องงัดความสามารถที่แท้จริงออกมาใช้แล้ว”

ระหว่างที่พูด ซาซากิ โขชิฮิเดะก็ค่อยๆ เอาดาบทาชิในมือเสียบไปข้างหน้า ยื่นมือแล้วดึงแขนเสื้อทางขวาลง

“หืม?” พอได้ฟังที่ซาซากิ โยชิฮิเดะพูด ทุกคนต่างตื่นตกใจ จากนั้นก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เมื่อกี้การต่อสู้ก็ดุเดือดมากแล้วแต่นี่ทั้งคู่ยังไม่ได้เอาจริง ตอนนี้ซาซากิ โยชิฮิเดะพูดมาแบบนี้ คงจะเอาจริงขึ้นมาแล้วแน่ๆ

เสิ่นซิงอวี่เองก็ตกใจเหมือนกัน ไม่รีบทำการโจมตี แต่กลับมองดูการกระทำของซาซากิ โยชิฮิเดะอย่างจริงจัง

ซาซากิ โยชิฮิเดะค่อยๆ จับดาบทาชิขึ้น พร้อมกับพูดออกมาอย่างช้าๆ ว่า “คุณโชคดีมาก การฝึกฝนทั้งชีวิตของผมเพียงเพื่อกระบวนท่าเดียว ความรุนแรงของหนึ่งกระบวนท่านี้ แรงพอที่จะสังหารเทพเจ้าได้!”

ซาซากิ โยชิฮิเดะยืนสงบนิ่งอยู่ตรงนั้น สองมือกำด้ามดาบแน่น ไม่รีบร้อนที่จะโจมตี ดูสุขุมมาก

และยิ่งเป็นแบบนี้ เสิ่นซิงอวี่ก็ยิ่งรู้สึกกดดันมากขึ้นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน มือที่กำกระบี่ไว้ ถึงกับมีเหงื่อแอบไหลออกมา

ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่สีหน้าของเสิ่นซิงอวี่กลับดูตื่นเต้นมาก แววตาดูมีใจที่จะสู้ เขาคือมือกระบี่ สิ่งที่ต้องการคือมุ่งสู่ข้างหน้าอย่างไม่เกรงกลัว ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะแกร่งสักแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางถอย เพราะเมื่อไหร่ที่ถอย ก็เท่ากับชีวิตที่ผ่านมาของเขาจะสูญเปล่าทันที! มีเพียงแค่การสู้! สู้ต่อไปเรื่อยๆ!

ซาซากิ โยชิฮิเดะขยับแล้ว ก้าวขาออกมาเล็กน้อย ดาบทาชิในมือก็ถูกยกขึ้นช้าๆ ทว่า เพียงการเคลื่อนไหวที่เรียบง่ายแบบนี้ กลับมีจิตสังหารอันน่าตกใจเอ่อล้นออกมาจากตัวเขา

เมื่อสัมผัสถึงรังสีของซาซากิ โยชิฮิเดะ ทุกคนในที่ตรงนั้นก็ถึงกับตกใจ จิตสั่งหารอันนี้ของซาซากิโยชิฮิเดะนั้นรุนแรงเกินไป ในจิตสังหารอันนี้ ทำให้เห็นภาพซากศพที่กองเท่าภูเขา เห็นภาพแขนขาที่ขาดสะบั้นอยู่เต็มพื้น ต้องฆ่าคนไปมากขนาดไหนถึงมีจิตสังหารที่รุนแรงแบบนี้ได้นะ

แถมบางคนที่ค่อนข้างอ่อนแอหลังจากที่สัมผัสถึงจิตสังหารนี้ ร่างกายก็สั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ สีหน้าก็ดูหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ราวกับตัวเองกำลังยืนอยู่บนยอดเขาที่กองขึ้นจากซากศพ และเมื่อมองดูดีๆ ก็จะพบว่ามันเป็นซากคนตายทั้งนั้น

“กระบวนท่านี้ ถ้าคุณรับได้ ก็ถือว่าผมแพ้ ฟูจิโนะก็ยกให้คุณจัดการได้ตามใจชอบเลย!” ซาซากิ โยชิฮิเดะพูดออกมาอย่างช้าๆ

พอสิ้นเสียง เขาก็ขยับแล้ว กระโดดขึ้นมาอย่างเรียบง่าย ฟันดาบลงไปอย่างง่ายๆ แต่ในการกระทำที่เรียบง่ายนี้ ราวกับสัตว์โบราณดุร้ายอ้าปากที่เต็มไปด้วยเลือด พุ่งไปข้างหน้าเพื่อกลืนกินเสิ่นซิงอวี่

“เสิ่นซิงอวี่!” ไป๋ซินเยว่ที่อยู่ใต้เวทีตกโกนออกมาด้วยความตกใจ พร้อมกับสีหน้าที่เป็นห่วง นี่เพิ่งได้พบกับเสิ่นซิงอวี่อีกครั้ง เธอจึงไม่อยากแยกจากกันเร็วขนาดนี้ แถมยังเป็นการแยกจากกันแบบไม่มีวันได้พบกันอีกด้วย

อย่าว่าแต่เธอเลย แม้แต่นักบู๊ชาวจีนทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็เป็นกังวลกันมาก นี่จะแพ้แล้วเหรอ ถ้าแพ้มันก็ไม่ใช่แค่การต่อสู้ที่จบลง นี่มันส่งผลถึงชื่อเสียงในโลกบู๊เลยนะ!

พอได้ยินเสียงเรียกของไป๋ซินเยว่ เสิ่นซินอวี่ก็หันหน้าไป ยิ้มออกมาเล็กน้อย พยักหน้า เพื่อเป็นการบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง

การต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีที่เปี่ยมด้วยจิตสังหารของซาซากิ โยชิฮิเดะนั้น เสิ่นซินอวี่กลับไม่มีท่าทีอะไร มือขวาจับกระบี่ ยืนอย่างทนองตนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าได้เผยรอยยิ้มที่จางๆออกมา ราวกับได้ยอมแพ้ที่จะขัดขืนแล้ว และเฝ้ารอความตายอยู่ตรงนั้น

เมื่อสัตว์ร้ายมาถึงตรงหน้า เสิ่นซิงอวี่ก็เคลื่อนไหวแล้ว ขยับเท้าเบาๆ ทันใดนั้น เจตจำนงแห่งกระบี่ที่มหึมาก็พุ่งทะยานขึ้นบนฟ้า แล้วเห็นลำแสงกระบี่เส้นหนึ่งพุ่งผ่านกลางปากขอสัตว์ร้ายตัวนั้นไป

ราวกับเวลาได้หยุดลงตรงนี้ ดาบทาชิของซาซากิ โยชิฮิเดะอยู่ห่างจากหัวของเสิ่นซิงอวี่เพียงเล็กน้อย แต่ความห่างเพียงน้อยนิดนี้กลับฟันยังไงก็ไม่ลง