ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 94

เมื่อเฉินหวั่นชิงปรากฏตัว ก็ดึงดูดสายตาของทุกคนในที่นี้ไว้ได้ทันที

เฉินหวั่นชิงหน้าตาสวย ถูกขนานนามว่าเทพีน้ำแข็งในแวดวงไฮโซของเจียงหนัน บวกกับมีทรัพย์สินไม่น้อย ควบคุมบริษัทแซ่เฉินยักษ์ใหญ่ไว้ในมือ เป็นประธานที่อายุน้อยที่สุด

หญิงแกร่งที่ทั้งสวยและมีความสามารถแบบนี้ ไปที่ไหนก็กลายเป็นจุดสนใจ

เพียงแต่วันนี้สายตาที่มองเฉินหวั่นชิงภายในห้องส่วนตัวนี้เห็นได้ชัดว่าเกินขอบเขต

เพราะประธานของพวกเขาพูดแล้วว่าวันนี้จะพิชิตเฉินหวั่นชิงให้ได้ ไม่บีบบังคับให้เธอสมยอมก็จะมอมยาเธอ

อีกไม่นานประธานคนสวยผู้สูงส่งก็จะกลายเป็นของเล่นที่ใครก็เป็นผัวได้ แต่ละคนจะยังมีความยำเกรงเหลืออยู่ได้ยังไง

ส่วนเย่เทียนถูกทุกคนเมิน ต่างเห็นเขาเป็นเพียงลูกน้องที่ไม่สำคัญอะไร

“ประธานเฉินอุตส่าห์ยอมมานี่จนที่นี่มีชีวิตชีวาขึ้นเยอะนะครับเนี่ย”

หวงเย่าโจวยืนขึ้น ถือไวน์แก้วหนึ่งเดินเข้าไปทักทาย สายตาฉายแววคิดไม่ซื่อนั้นกวาดไปทั่วตัวเฉินหวั่นชิง

เฉินหวั่นชิงไม่ชินกับสายตาที่แสดงความรู้สึกโท่งๆแบบนี้ของเขาเท่าไหร่ คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย แต่ใบหน้ายังรักษาความสงบไว้ได้อยู่

ถึงยังไงเธอก็มีสินค้าใหม่ตัวหนึ่งกำลังจะวางขาย จะตีตลาดให้ได้ยังต้องหวังพึ่งหวงเย่าโจวตรงหน้าคนนี้อยู่

เนื่องจากบริษัทสื่อวัฒนธรรมแสงดาวเป็นมือวางอันดับหนึ่งของวงการโฆษณา คิดจะทำโฆษณาก็ต้องผ่านเขานี่แหละ

แม้กระทั่งโครงการของรัฐบางโครงการยังต้องผ่านบริษัทสื่อวัฒนธรรมแสงดาว กำลังของเขานั้นยิ่งใหญ่จนยากจะจินตนาการถึง

“สวัสดีค่ะประธานหวง”

เฉินหวั่นชิงตอบตามมารยาทอย่างห่างเหิน

“เหอะๆ ประธานเฉิน เชิญนั่งครับ พวกเราต้องนั่งคุยกันหน่อย”

หวงเย่าโจวยิ้มแย้มทักทาย พอคิดว่าจะได้ผู้หญิงที่งดงามขนาดนี้มาครองและจับกดอยู่ข้างใต้ ใจเขาก็ตื่นเต้นสุดๆ

“ไม่ล่ะค่ะประธานหวง วันนี้ที่มาเพราะต้องการคุยเรื่องค่าโฆษณากับคุณค่ะ”

เฉินหวั่นชิงไม่อยากข้องแวะกับเขามากเกินไป ที่จริงถ้าไม่ใช่เพราะหวงเย่าโจวเจาะจงมาว่าจะคุยกับเธอเท่านั้น เธอไม่จำเป็นต้องมานี่ด้วยตัวเองเลย

“เรื่องค่าโฆษณาตกลงกันไปนานแล้วไม่ใช่หรอครับ?”

หวงเย่าโจวตั้งใจหาเรื่องเฉินหวั่นชิง จึงแกล้งทำเป็นไขสือ

ใบหน้าของเฉินหวั่นชิงยังคงรักษารอยยิ้มไว้ “ตกลงกันไปแล้วจริงค่ะ แต่ดูเหมือนค่าโฆษณาจะสูงไปหน่อย สูงกว่าราคากลางในวงการถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์ ประธานหวงคะ คุณพอจะ…..”

“สูงกว่าสามสิบเปอร์เซ็นต์ก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรอครับ? ใครไม่รู้บ้างว่าบริษัทสื่อวัฒนธรรมแสงดาวของเรานั้นเป็นอันดับหนึ่งในวงการ ราคานี้ที่ให้คุณไปเป็นราคาเพื่อนแล้วนะครับ”

เฉินหวั่นชิงได้ยินดังนั้นก็มีแววตาประหลาดใจขึ้นมา

เธอรู้ดีว่าหวงเย่าโจวคนนี้เป็นคนยังไง เคยได้ยินจากคนในวงการอยู่บ้าง

แต่ท่ามกลางสายตามากมาย เธอไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะกล้าทำอะไรโดยไม่สนใจ จึงไม่คิดอะไรมากและรับแก้วไวน์มา

“ถ้าฉันดื่มไวน์แก้วนี้ ประธานหวงก็จะพิจารณาค่าโฆษณาใหม่ใช่มั้ยคะ?”

“เหอะๆ ขอแค่ประธานเฉินดื่มไวน์แก้วนี้ ทุกอย่างเราคุยกันได้หมด”

มุมปากของหวงเย่าโจวกระตุกรอยยิ้มที่แผนสำเร็จและคิดในใจว่า ถ้าหล่อนดื่มไวน์แก้วนี้เข้าไปเราก็ต้องเปลี่ยนไปคุยกันบนเตียงแล้ว

เฉินหวั่นชิงสูดหายใจลึก รู้สึกได้ด้วยสัญชาตญาณว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล แต่คิดไปคิดมาสุดท้ายก็ตั้งใจดื่มไวน์แก้วนี้เข้าไป

ในขณะที่เธอยกแก้วไวน์เตรียมเอาเข้าปาก ก็มีแขนอันแข็งแรงข้างหนึ่งเข้ามาห้ามไว้

แตไม่รอให้เธอได้เอ่ยปาก หวงเย่าโจวก็หัวเราะเย็นๆพลางกล่าว “ประธานเฉิน ที่วันนี้ผมยอมพบคุณจริงๆก็ถือว่าไว้หน้าคุณมากแล้วนะครับ น่าเสียดายที่คุณไม่รู้จักรักษา แถมยังเอาพวกขยะมารับหน้าอีก”

“ต้องบอกเลยว่าผมโกรธมากและผิดหวังมาก!”

“ส่วนเรื่องค่าโฆษณา ผมให้ได้เท่านี้ ไม่จำเป็นต้องคุยกันอีก”

“แน่นอนว่าถ้าคืนนี้ประธานเฉินยอมเสียสละตัวเองมาอยู่กับผมสักคืน นอกจากผมจะไม่เก็บค่าโฆษณาสักแดงแล้ว หลังจากนี้ขอแค่ประธานเฉินต้องการ ผมจะทำโฆษณาให้คุณฟรีเลยเป็นไงครับ”

พูดมาจนสุด หวงเย่าโจวถึงกับยอมแหกหน้ากันไปเลย และหัวเราะอย่างโรคจิต

“คุณ…..”

เฉินหวั่นชิงตะลึงกับความหน้าไม่อายของอีกฝ่าย โมโหขึ้นมา

“ประธานเฉิน ไม่ต้องโมโหไปครับ ไม่จำเป็นต้องอารมณ์เสียเพราะเศษสวะแบบนี้”

เย่เทียนรีบเข้าไปปลอบประโลมเฉินหวั่นชิง ก่อนจะหันมามองหวงเย่าโจวด้วยรอยยิ้มกว้าง “ประธานหวง เมื่อกี้คุณว่ายังไงนะครับ ผมได้ยินไม่ค่อยชัด คุณพูดอีกรอบได้มั้ยครับ?”

“พูดอีกรอบ มึงหูหนวกหรือไงวะ? แต่ในเมื่อมึงอยากฟัง กูก็จะพูดอีกรอบ”

หวงเย่าโจวไม่เห็นเย่เทียนอยู่ในสายตาเลยสักนิด ลูกน้องด้านข้างก็พากันหัวเราะเยาะ เห็นได้ชัดว่ารอดูเรื่องสนุกๆอยู่

“ขอแค่ประธานเฉินยอมอยู่เป็นเพื่อนผมสักคืน ทุกอย่างเราคุยกันได้”

“ไม่อย่างนั้น ผมรับประกันว่าทั้งเจียงหนันไม่มีใครกล้ารับงานโฆษณาจากคุณ คุณจะไม่ยอมก็ได้ ผมมีเป็นร้อยวิธีที่จะทำให้ชื่อเสียงบริษัทแซ่เฉินของคุณป่นปี้….โอ๊ย…..”

เพียะ!

เขากำลังพูดอย่างออกรส จู่ๆก็โดนตบหน้าฉาดใหญ่อย่างแรง ประโยคที่กำลังจะพูดกลายเป็นเสียงโหยหวน