ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 98

“ตอนนี้เราสองคนเป็นชายหญิงที่อยู่ในห้องเดียวกันตามลำพัง แถมยังมีไวน์อีก เธอไม่มีความคิดอะไรเลยจริงๆหรอ?”

เสียงของเย่เทียนราวกับมีเวทมนตร์ ประหนึ่งว่าสั่งใจคนได้

“ฉัน ฉันไม่รู้ว่านายพูดอะไรอยู่…..”

ร่างบางของกู้กวนชีแข็งทื่อไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

“ไม่เข้าใจ? อีกเดี๋ยวก็ได้เข้าใจ”

เย่เทียนหัวเราะด้วยความคะนอง ยื่นมือหยาบออกมาวางบนต้นขาขาวนวลของกู้กวนชีที่โผล่พ้นออกมา และถูไปมาเบาๆ

สุดยอดจริงๆ!

ผิวของเด็กสาวนุ่มลื่นสุดๆ รสสัมผัสประหนึ่งเจลลี่ จนเย่เทียนไม่อยากจะชักมือกลับเลย

เพียะ!

กู้กวนชีทนต่อการเย้าแหย่แบบนี้ยังไงไหว รีบจับมือใหญ่ของเย่เทียนไว้และพยายามหยุดการเคลื่อนไหวของมือปีศาจนั้น

แต่ต่อให้ไม่พูดถึงพลังที่เย่เทียนมี เขาก็ยังเป็นชายอกสามศอกอยู่ ด้านกำลังจะไปแพ้ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างกู้กวนชีได้ยังไง

“เย่ เย่เทียน…..”

ดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง กู้กวนชีเหมือนถูกกระตุ้นอารมณ์ ตาโตสว่างไสวเริ่มฉายแววเคลิ้ม ทั้งยังยื่นแขนเรียวยาวขาวนวลออกไปรัดแผงอกกำยำของเย่เทียน

น่าเสียดายที่เย่เทียนยังไม่ทันได้ลิ้มรสอย่างละเอียด อากาศรอบๆก็เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน เปลี่ยนไปเป็นความหนาวเย็นชาถึงกระดูกที่ถาโถมเข้ามา

วินาทีที่มีดของกู้กวนชีกำลังจะแทงเข้าไปที่หน้าอกของเย่เทียน เย่เทียนก็ขยับกระทันหัน ผลักกู้กวนชีลงจากโซฟาไปที่พื้นเย็นๆโดยไม่สงสารเลยสักนิด พร้อมคว้ามีดผลไม้บนโต๊ะกาแฟจี้ไปที่คอของกู้กวนชี

บรรยากาศปลุกเร้าอารมณ์นั้นสลายหายไปทันที!

เย่เทียนยิ้มตาหยี "ว่ากันว่าจิตใจของสตรีนั้นร้ายที่สุด ถึงจะไม่ใช่สตรี แต่เห็นได้ชัดว่าจิตใจร้ายกาจไม่ต่างกันเลยนะ!"

สัมผัสเย็นเยียบของมีดผลไม้จ่ออยู่ที่คอของกู้กวนชี หากเย่เทียนออกแรงอีกนิดหน่อยได้เห็นฉากคนงามชีวิตสั้นแน่ๆ

ดวงตาสดใสของกู้กวนชีเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอพูดตะกุกตะกัก "นาย นายพูดอะไรน่ะ รีบเอามีดผลไม้ออกไปที ฉันกลัว......"

เย่เทียนส่ายหัวเล็กน้อย และอุทานออกมา "น่าเสียดายที่เธอไม่ได้เข้าวงการบันเทิง ไม่อย่างนั้นฝีมือการแสดงของเธอต้องได้รางวัลแน่ๆ!"

น้ำตาของกู้กวนชีไหลริน เธอเอ่ยทั้งที่ร้องไห้ "ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่านายหมายถึงอะไร"

"เวลานี้แล้ว เธอจะเสแสร้งต่อไปให้ได้อะไรขึ้นมา?"

เย่เทียนเบ้ปาก พูดด้วยรอยยิ้มบางๆ "ฉันตระหนักถึงความจริงข้อหนึ่งเมื่อนานมาแล้วว่าโลกนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ ต่อให้มีจริงก็คงเป็นสิ่งที่มาฆ่าเรา!"

"ฉันไม่มีทั้งเงินทอง หน้าตาก็ไม่ดี มีอะไรให้ผู้ช่วยพิเศษของประธานอย่างเธอต้องมาสนใจกัน?"

"ฉัน….." กู้กวนชีผงะ อ้าปากอยากจะอธิบาย

ฟึ่บ!

ขณะนั้นเย่เทียนกลับลงมือด้วยความเร็วแสง จิ้มนิ้วไปบนตัวของกู้กวนชีอย่างรวดเร็ว

วินาทีต่อมา กู้กวนชีก็ค้นพบด้วยความประหลาดใจว่าเธอสูญเสียความรู้สึกของร่างกายไป ขยับไม่ได้เลย นัยน์ตาของเธอเต็มไปด้วยความผวา

เย่เทียนวางมีดผลไม้ เปลี่ยนไปจับแขนของกู้กวนชีแทน หลังจากดึงและกระชากลงก็หยิบเอามีดขนาดเล็กที่กว้างไม่เกินหนึ่งนิ้วทว่าคมสุดๆออกมาจากข้อมือ!

เมื่อเห็นท่า ใบหน้าของกู้กวนชีซีดเผือด ไม่เคยคิดเลยว่าเย่เทียนจะระวังตัวขนาดนี้

เธอเผยรอยยิ้มขมขื่น มองเย่เทียนอย่างสิ้นหวัง "นายจะฆ่าฉันหรอ?"

"เธอสวยขนาดนี้ ฆ่าเธอไปง่ายๆไม่น่าเสียดายไปหน่อยหรอ?"

เย่เทียนผู้กำทุกอย่างไว้ในมือแล้วไม่รีบร้อนเลยสักนิด ทำตัวลึกลับและนั่งอยู่บนเก้าอี้ ยกแก้วไวน์ขึ้นและจิบไปอึกใหญ่ อมยิ้มและเอ่ย "บอกมาหน่อยว่าใครส่งเธอมา แล้วมีจุดประสงค์อะไร?"

"ฉัน ฉันไม่มีจุดประสงค์อะไร"

เย่เทียนแกล้งทำทีโหดเหี้ยมและขู่ “ถ้าฉันพบว่าเธอมีพิรุธเมื่อไหร่ ฉันรับประกันเลยว่าจะให้เธอได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่มนุษย์ไม่อาจทนไหว”

กู้กวนชีผู้น่าสงสารกลัวจนตัวสั่น น้ำตาที่อุตส่าห์หยุดไหลแล้วทำท่าจะทะลักออกมาอีกครั้ง

เย่เทียนยอมแพ้อย่างสิ้นเชิง หัวเราะเฝื่อนๆอย่างเหนื่อยใจ และลงมือจิ้มคลายจุดให้เธออย่างรวดเร็ว

“เล่าทุกอย่างที่เธอรู้มาให้หมดซะ”

“ไม่มีแล้ว ฉันรู้แค่นี้”

“พวกเขาจะจับตัวครอบครัวเธอไปโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเลยหรอ?”

เย่เทียนทำใจเย็นและถาม “พวกเขาไม่ได้ขอให้เธอทำอะไรเลยหรอ?”

กู้กวนชีเงยหน้ามองเย่เทียนอย่างระมัดระวัง พร้อมตอบเสียงแผ่ว “พวกเขาแค่ให้ฉันคอยรายงานเหตุการณ์ของบริษัทในทุกๆวัน”

ไม่รอให้เย่เทียนตอบ เธอก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรออกและรีบบอก “จริงสิ ไม่กี่วันก่อนตอนที่ฉันรายงานพวกเขา เหมือนจะได้ยินหนึ่งในอีกฝ่ายพูดว่าสามวันให้หลังจะมีปฏิบัติการ”

“สามวันให้หลัง?”

เย่เทียนระแวงขึ้นมา “เธอนึกดูดีๆซิว่าเธอรายงานไปวันไหน”

กู้กวนชีบอกเสียงเบา “เหมือน เหมือนจะเป็นเมื่อสามวันก่อน”

พอได้ยินแบบนี้ สายตาของเย่เทียนนิ่งงันไป เขาผุดลุกพรวดขึ้นจากโซฟา รำพึงในใจว่าคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง

หลังจากเย่เทียนจับได้ กู้กวนชีกลับมีความรู้สึกถูกปลดปล่อย พอเห็นปฏิกิริยารุนแรงของเย่เทียนแล้วจึงเอ่ยขึ้น “นายนึกอะไรขึ้นมาได้หรอ?”

“ฉันเชื่อเธอได้มั้ย”

เย่เทียนไม่ตอบกู้กวนชี สายตาเป็นประกายเย็นเยียบจ้องเขม็งไปที่เธอ