ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 98

“ตอนนี้เราสองคนเป็นชายหญิงที่อยู่ในห้องเดียวกันตามลำพัง แถมยังมีไวน์อีก เธอไม่มีความคิดอะไรเลยจริงๆหรอ?”

เสียงของเย่เทียนราวกับมีเวทมนตร์ ประหนึ่งว่าสั่งใจคนได้

“ฉัน ฉันไม่รู้ว่านายพูดอะไรอยู่…..”

ร่างบางของกู้กวนชีแข็งทื่อไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

“ไม่เข้าใจ? อีกเดี๋ยวก็ได้เข้าใจ”

เย่เทียนหัวเราะด้วยความคะนอง ยื่นมือหยาบออกมาวางบนต้นขาขาวนวลของกู้กวนชีที่โผล่พ้นออกมา และถูไปมาเบาๆ

สุดยอดจริงๆ!

ผิวของเด็กสาวนุ่มลื่นสุดๆ รสสัมผัสประหนึ่งเจลลี่ จนเย่เทียนไม่อยากจะชักมือกลับเลย

เพียะ!

กู้กวนชีทนต่อการเย้าแหย่แบบนี้ยังไงไหว รีบจับมือใหญ่ของเย่เทียนไว้และพยายามหยุดการเคลื่อนไหวของมือปีศาจนั้น

แต่ต่อให้ไม่พูดถึงพลังที่เย่เทียนมี เขาก็ยังเป็นชายอกสามศอกอยู่ ด้านกำลังจะไปแพ้ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างกู้กวนชีได้ยังไง

“เย่ เย่เทียน…..”

ดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง กู้กวนชีเหมือนถูกกระตุ้นอารมณ์ ตาโตสว่างไสวเริ่มฉายแววเคลิ้ม ทั้งยังยื่นแขนเรียวยาวขาวนวลออกไปรัดแผงอกกำยำของเย่เทียน

น่าเสียดายที่เย่เทียนยังไม่ทันได้ลิ้มรสอย่างละเอียด อากาศรอบๆก็เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน เปลี่ยนไปเป็นความหนาวเย็นชาถึงกระดูกที่ถาโถมเข้ามา

วินาทีที่มีดของกู้กวนชีกำลังจะแทงเข้าไปที่หน้าอกของเย่เทียน เย่เทียนก็ขยับกระทันหัน ผลักกู้กวนชีลงจากโซฟาไปที่พื้นเย็นๆโดยไม่สงสารเลยสักนิด พร้อมคว้ามีดผลไม้บนโต๊ะกาแฟจี้ไปที่คอของกู้กวนชี

บรรยากาศปลุกเร้าอารมณ์นั้นสลายหายไปทันที!

เย่เทียนยิ้มตาหยี "ว่ากันว่าจิตใจของสตรีนั้นร้ายที่สุด ถึงจะไม่ใช่สตรี แต่เห็นได้ชัดว่าจิตใจร้ายกาจไม่ต่างกันเลยนะ!"

สัมผัสเย็นเยียบของมีดผลไม้จ่ออยู่ที่คอของกู้กวนชี หากเย่เทียนออกแรงอีกนิดหน่อยได้เห็นฉากคนงามชีวิตสั้นแน่ๆ

ดวงตาสดใสของกู้กวนชีเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอพูดตะกุกตะกัก "นาย นายพูดอะไรน่ะ รีบเอามีดผลไม้ออกไปที ฉันกลัว......"

เย่เทียนส่ายหัวเล็กน้อย และอุทานออกมา "น่าเสียดายที่เธอไม่ได้เข้าวงการบันเทิง ไม่อย่างนั้นฝีมือการแสดงของเธอต้องได้รางวัลแน่ๆ!"

น้ำตาของกู้กวนชีไหลริน เธอเอ่ยทั้งที่ร้องไห้ "ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่านายหมายถึงอะไร"

"เวลานี้แล้ว เธอจะเสแสร้งต่อไปให้ได้อะไรขึ้นมา?"

เย่เทียนเบ้ปาก พูดด้วยรอยยิ้มบางๆ "ฉันตระหนักถึงความจริงข้อหนึ่งเมื่อนานมาแล้วว่าโลกนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ ต่อให้มีจริงก็คงเป็นสิ่งที่มาฆ่าเรา!"

"ฉันไม่มีทั้งเงินทอง หน้าตาก็ไม่ดี มีอะไรให้ผู้ช่วยพิเศษของประธานอย่างเธอต้องมาสนใจกัน?"

"ฉัน….." กู้กวนชีผงะ อ้าปากอยากจะอธิบาย

ฟึ่บ!

ขณะนั้นเย่เทียนกลับลงมือด้วยความเร็วแสง จิ้มนิ้วไปบนตัวของกู้กวนชีอย่างรวดเร็ว

วินาทีต่อมา กู้กวนชีก็ค้นพบด้วยความประหลาดใจว่าเธอสูญเสียความรู้สึกของร่างกายไป ขยับไม่ได้เลย นัยน์ตาของเธอเต็มไปด้วยความผวา

เย่เทียนวางมีดผลไม้ เปลี่ยนไปจับแขนของกู้กวนชีแทน หลังจากดึงและกระชากลงก็หยิบเอามีดขนาดเล็กที่กว้างไม่เกินหนึ่งนิ้วทว่าคมสุดๆออกมาจากข้อมือ!

เมื่อเห็นท่า ใบหน้าของกู้กวนชีซีดเผือด ไม่เคยคิดเลยว่าเย่เทียนจะระวังตัวขนาดนี้

เธอเผยรอยยิ้มขมขื่น มองเย่เทียนอย่างสิ้นหวัง "นายจะฆ่าฉันหรอ?"

"เธอสวยขนาดนี้ ฆ่าเธอไปง่ายๆไม่น่าเสียดายไปหน่อยหรอ?"

เย่เทียนผู้กำทุกอย่างไว้ในมือแล้วไม่รีบร้อนเลยสักนิด ทำตัวลึกลับและนั่งอยู่บนเก้าอี้ ยกแก้วไวน์ขึ้นและจิบไปอึกใหญ่ อมยิ้มและเอ่ย "บอกมาหน่อยว่าใครส่งเธอมา แล้วมีจุดประสงค์อะไร?"

"ฉัน ฉันไม่มีจุดประสงค์อะไร"