ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 97

แต่พอคิดไปคิดถึงพฤติกรรมของเย่เทียนในช่วงนี้ เฉินหวั่นชิงก็ลอบถอนหายใจ รู้ว่าต่อให้ตัวเองถามเย่เทียนก็ไม่บอกอะไรหรอก จึงได้แต่สลัดความคิดนี้ทิ้งไป

“เฮอะ ฉันจะรอดูว่านายมีความลับอะไรอีก”

เฉินหวั่นชิงคิดในใจ แม้ว่าก่อนหน้านี้หวงเย่าโจวคิดไม่ดี แต่ตอนนี้อีกฝ่ายมาถึงที่ เธอย่อมไม่ปล่อยโอกาสดีๆแบบนี้ไป

เธอสั่งลูกน้องลงไปในวันนั้นเลยให้ไปวางแผนงานนี้กับหวงเย่าโจว

หารู้ไม่ ตอนที่กำลังจะเลิกงาน ลูกน้องก็กลับมาด้วยสีหน้าดีใจ บอกว่าสัญญาเซ็นเรียบร้อยแล้ว

เฉินหวั่นชิงผงะในใจ คิดไม่ถึงว่าประสิทธิภาพในการทำงานของหวงเย่าโจวจะไวขนาดนี้

“เห็นได้ชัดว่าหวงเย่าโจวคนนั้นโดนใครข่มขู่มา ไม่อย่างนั้นทำไมถึงยอมเชื่อฟังแต่โดยดีล่ะ”

เฉินหวั่นชิงพึมพำในใจ พอเห็นหน้าเย่เทียนแล้วสายตาก็ยิ่งประหลาดขึ้นอีก

แน่นอนว่าเย่เทียนไม่รู้ว่าเฉินหวั่นชิงคิดอะไรอยู่ เห็นเธอมองตรงมาที่ตัวเองก็อดหัวเราะไม่ได้

“เธอจ้องฉันทำไม หรือว่าแค่อาหารเย็นสองมื้อก็ทำให้เธอใจอ่อน หลงรักฉันเข้าให้แล้ว”

พอได้ยินคำพูดล้อเลียนของเย่เทียน เฉินหวั่นชิงนึกเซ็งในใจ มองบนใส่เขาให้เขาไปคิดเอาเอง

“ไปส่งฉันที่ฐานการวิจัย”

เย่เทียนได้ยินแล้วยิ้มให้ ไม่พูดอะไรมาก รับขับรถตามทางที่เฉินหวั่นชิงบอก ไปอยู่แถวขอบๆของฐานทัพลับที่ชานเมือง

"เอาล่ะ นายกลับไปได้เลย ฉันทำงานเสร็จแล้วมีคนไปส่งฉันกลับบ้าน"

ถึงยังไงก็เป็นความร่วมมือกับทางทหารที่เป็นความลับ ยิ่งคนรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดี ดังนั้นเฉินหวั่นชิงไม่คิดจะให้เย่เทียนเข้าไป

เย่เทียนรับคำ หันไปมองฐานการวิจัยที่ซ่อนอยู่ในหุบเขาลึก และขับรถออกไปโดยไม่อิดออด

รถแล่นไปตามถนน ตอนแรกเย่เทียนคิดว่าจะกลับไปที่บาร์

ยังไงซะเขาก็รับปากซูเหมยไปแล้ว ไม่โผล่ไปหลายวันแบบนี้ออกจะเกินไปหน่อย

เพียงแต่ตอนที่เขากำลังจะกลับรถ ก็พลันนึกถึงผู้ช่วยของเฉินหวั่นชิง กู้กวนชี สายตาของเขาเป็นประกายวูบวาบ และมุ่งหน้าตรงไปที่บ้านของกู้กวนชี

หลังจากมาถึงชั้นล่างของบ้านกู้กวนชีแล้ว เป็นเวลาหนึ่งทุ่มตรงพอดี

เย่เทียนที่ลงจากรถมาหยิบมือถือออกมา กดโทรหากู้กวนชีด้วยท่าทีเกียจคร้าน

"เสี่ยวชี บ้านเธออยู่ชั้นไหนนะ ฉันอยู่ข้างล่างบ้านเธอนะ!"

ตอนแรกปลายสายมีเสียงกรุบกรับดังมา ก่อนที่เสียงตกใจระคนดีใจของกู้กวนชีดังเข้ามา

"หา เย่ เย่เทียน? นายจะมาทำไมไม่บอกฉันล่วงหน้าเล่า? ฉันจะได้เก็บกวาดไว้!"

"จะเป็นอะไรไป"

เย่เทียนหยอกล้ออย่างไม่ถือสา "ว่ากันว่าจะรังทองหรือรังเงินก็ไม่ดีเท่ารังหมาของตัวเอง ต่อให้จะรกแค่ไหนก็เป็นบ้านตัวเอง มองยังไงก็สบายตาใช่มั้ยล่ะ?"

กู้กวนชีหัวเราะเสียงหวาน พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน "นายคารมดีขนาดนี้ คงจะเด็กสาวไปได้ไม่น้อยล่ะสิ?!"

"ก็ต้องมีเด็กสาวให้ฉันหลอกก่อนสิ?"

เย่เทียนหัวเราะร่า สายตาเปล่งประกายอันซับซ้อน "เธอก็รีบเข้าแล้วกัน ฉันรอเธออยู่ข้างล่าง"

"ได้ นายรอฉันก่อนนะ เดี๋ยวฉันรีบลงไป" กู้กวนชีรีบวางสาย

แต่ถึงกระนั้นเย่เทียนก็ยังรออยู่ข้างล่างเกือบสิบห้านาที กู้กวนชีถึงปรากฏตัว

ผู้หญิงคนนี้ดูก็รู้ว่าตั้งใจแต่งตัวมา ใบหน้างดงามแต่งแต้มสีสันบางๆ เพิ่มเสน่ห์แพรวพราว ตัวเธอใส่ชุดกระโปรงสั้นปาดไหล่คอวีที่ยั่วยวนสุดๆ