ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 96

หลังจากออกมาจากห้องส่วนตัวแล้ว เฉินหวั่นชิงยังอึ้งอยู่

จนกระทั่งเข้ามานั่งอยู่ในรถแล้วเธอถึงได้สติกลับมา

“ทำไมคนพวกนั้นถึงไม่หยุดพวกเราไว้ล่ะ?”

พอได้ยินคำถามของเฉินหวั่นชิง เย่เทียนก็ยิ้มบางๆและปั้นน้ำเป็นตัว “อาจเพราะเห็นว่าฉันหล่อมั้ง”

เฉินหวั่นชิงไม่เชื่อคำอธิบายนี้อยู่แล้ว เธอชำเลืองมองเย่เทียนตามสัญชาตญาณ ห่างกันเพียงหนึ่งเดือน แต่เธอชักจะไม่รู้จักผู้ชายตรงหน้าซะแล้ว

แต่พอนึกถึงภาพที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เฉินหวั่นชิงก็ไม่พูดอะไรอีก

หวงเย่าโจวคนนั้นบังอาจทำกับเธอแบบนี้ สมควรโดนเย่เทียนอัด

หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองก็ไม่ได้กลับไปที่บริษัท แต่ตรงกลับไปที่คฤหาสน์

ตกกลางคืน เย่เทียนยังคงทำอาหาร และเขาเตรียมอาหารเย็นไว้อย่างอุดมสมบูรณ์

เฉินหวั่นชิงรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะชอบอาหารที่เย่เทียนทำมากขึ้นเรื่อยๆ ช่วยไม่ได้นี่ มันอร่อยเกินไป อร่อยยิ่งกว่าอาหารที่เชฟโรงแรมห้าดาวทำเสียอีก

ถ้าได้กินอาการที่เจ้านี่ทำทุกวัน ก็เป็นเรื่องที่ไม่เลวเท่าไหร่

ในหัวของเฉินหวั่นชิงมีความคิดนี้แวบผ่านไปทำเอาเธอตกใจขึ้นมา รีบสลัดความคิดบ้าบอนี้ทิ้ง

และพลันนึกถึงเรื่องที่เย่เทียนมักจะเจ้าชู้ใส่คนอื่นแถมตัวเธอเองยังไปเจอถึงสองครั้งก็โมโหขึ้นมาในใจ

“ต่อให้เจ้านี่ทำอาหารอร่อยก็เปลี่ยนนิสัยหื่นกามเจ้าชู้ของเขาไม่ได้หรอก เฮอะ รอให้ฉันจัดการธุระเสร็จก่อนจะรีบไปหย่ากับเขา ไม่เห็นจะได้ไม่หงุดหงิด”

แน่นอนว่าเย่เทียนสังเกตเห็นว่าสีหน้าเฉินหวั่นชิงนั้นไม่ปกติ เขานึกแปลกใจ ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไร เดี๋ยวสดใส เดี๋ยวอึมครึม

เย่เทียนส่ายหัว เดาใจเธอไม่ออกจึงเลิกสนใจ

หลังจากอิ่มหนำสำราญแล้วก็กลับห้องตัวเอง

ภายในคฤหาสน์หลังนี้มีเพียงเขาและเฉินหวั่นชิงอาศัยอยู่ ไม่ได้จ้างแม่บ้านด้วย เพราะฉะนั้นหลังจากเย่เทียนกลับห้อง เฉินหวั่นชิงก็เก็บจานและตะเกียบเพื่อเอาไปล้างที่ครัว

ความเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยนี้ดูเหมาะสมกันสุดๆ

ขณะเดียวกัน เย่เทียนกลับไปที่ห้อง หยิบเศษชิ้นส่วนออกมาจากกระเป๋า

เศษชิ้นส่วนนั้นกว้างราวๆสองนิ้ว ดูธรรมดามาก เขาดึงลงมาจากถังซานฉ่ายของปลอมนั้นเอง

หลังจากที่เขากำเศษชิ้นส่วนในมือ หน้าปกทองในทะเลจิตของเขาที่นิ่งงันมานานก็เกิดความผิดปกติขึ้น

อยู่ๆในใจของเย่เทียนก็เกิดความปรารถนาบางอย่างขึ้น อยากจะกินเศษชิ้นส่วนนี่เข้าไปให้ได้

“หน้าปกเป็นอะไรไป? หรือว่าของชิ้นนี้มีความลับวิเศษอะไรรึ?”

เย่เทียนขมวดคิ้วครุ่นคิด สุดท้ายก็นั่งขัดสมาธิกับเตียง ฝึกฝนโดยใช้วิชา

เพิ่งจะลำเลียงพลังตามคัมภีร์หวง เศษชิ้นส่วนในมือเขาก็พลันเปล่งประกาย

เย่เทียนรู้สึกเพียงว่าถูกแสงอันอบอุ่นห่อหุ้มไว้ทั้งตัว สบายถึงขีดสุด

ไม่รู้ว่าเหตุการณ์นี้ต่อเนื่องมานานเท่าไหร่ ทันใดนั้นก็เกิดเสียงตู้มในทะเลจิต แผงกั้นที่มองไม่เห็นถูกทลายในบัดดล

พลังมหาศาลทะลักออกจากหน้าปกทอง ไหลเวียนอยู่ในชีพจรทั้งแปด

เย่เทียนลืมตาโพลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความทึ่ง “เกิดอะไรขึ้น ฉันเพิ่งบรรลุถึงฝึกพลังชั้นสามไม่ใช่หรอ นี่บรรลุอีกแล้วหรอ?”

ใจของเขานั้นตะลึงมาก คิดไม่ถึงว่าแค่การลองจะสร้างประโยชน์ให้ตัวเองมากขนาดนี้

เขาใช้เวลาหนึ่งเดือนถึงฝึกฝนจนถึงฝึกพลังชั้นสามจากไม่มีอะไรเลย

ตามพัฒนาการของเขา อย่างน้อยต้องใช้เวลาสองเดือนจึงจะถึงปราการด่านต่อไป