ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 991

ขณะที่เย่เทียนพูดออกมา เห็นได้ชัดว่าฝีเท้าของฉายเซิ่ง ก็หยุดชะงักลงทันที แต่ครู่เดียวก็ตั้งสติกลับมาเหมือนเดิม และจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เย่เทียนพิงอยูู่ที่ขอบประตู ใช้สายตาที่เย็นชามองข้างหลังของฉายเซิ่งที่่เดินหายลับตา จากนั้นพูดเบาๆ “คืนนี้คุณพักกับผมเถอะ ดูแล้วคืนนี้คงจะไม่สงบแน่……”

เมื่อเย่เทียนพูดเช่นนี้ออกมา ช่ายเหมยเป่าอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเล็กน้อย แต่ก็ตั้งสติขึ้นมาอย่างรวดเร็ว มีรอยยิ้มแปลกๆปรากฏขึ้นที่มุมปาก “คุณคงไม่ใช่คิดจะทำอะไรกับฉันนะ?”

“ไปไปไป” เย่เทียนกลอกตาใส่ช่ายเหมยเป่า ถึงเขาจะยอมรับว่า ช่ายเหมยเป่าเป็นคนที่มีหน้าตาสะสวยเหมือนกัน แต่เย่เทียนก็ไม่ใช่คนที่พอเห็นสาวสวยก็อดใจไม่ไหว บวกกับเมื่อกี้นี้พฤติกรรมที่ช่ายเหมยเป่าปฏิบัติต่อเสี่ยวหลิง ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ให้เห็นถึงจิตใจที่โหดเหี้ยม เป็นไปไม่ได้ที่เย่เทียนจะคิดเกินเลย

นิ่งชั่วครู่ เย่เทียนพูดต่อ “ถ้าคุณไม่เต็มใจก็ช่างเถอะ ผมจะไม่บังคับ แต่ว่า ถ้าถึงตอนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ คุณอย่ามาโทษผมแล้วกัน”

“เชอะ คุณคงคิดว่าฉันอยากอยู่ห้องเดียวกับคุณสินะ” ช่ายเหมยเป่าพูดอย่างไม่พอใจ “เอาเถอะ ฉันไม่อยากอยู่กับคุณต่อไปแล้ว จะกลับห้องแล้ว”

พูดจบโดยไม่รอให้เย่เทียนตอบ ก็เดินบิดไปมาอย่างช้าๆเพื่อเปิดประตู แล้วค่อยๆหายไปจากสายตาของเย่เทียน

มองแผ่นหลังช่ายเหมยเป่าที่เดินจากไป เย่เทียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มแหย่ๆ สำหรับช่ายเหมยเป่าแล้วเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรจริงๆ พูดตามตรง ตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่าที่ช่ายเหมยเป่ามาช่วยตนเองนั้นจริงใจหรือจอมปลอม

รอจนช่ายเหมยเป่าเดินจากไป ทิ้งเย่เทียนไว้ที่ห้องตามลำพัง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเบื่อหน่ายขึ้นมาเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงทำได้แต่จ้องดูละครน้ำเน่าที่กำลังฉายอยู่ในทีวี

ไม่เพียงแค่นี้ สมองของเย่เทียนคิดขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว อย่างน้อยตอนนี้ก็สามารถแน่ใจได้ว่า เรือลำนี้จัดตั้งขึ้นมาโดยองค์กรลึกลับ ดังนั้น ปรมาจารย์ไร้เจตสิกจึงจัดการวางแผนเป็นพิเศษเพื่อให้ตัวเองมาที่นี่? หรือว่าเป็นการกระทำที่ไม่ได้ตั้งใจ? รอบนี้ ทำไมจู่ๆจ้าวเกาหมิงจึงกล้าตกลงพนันกับเขา? มีที่พึ่งพาอะไรหรือเปล่า?

อีกอย่าง ทำไมท่านจ้าวถึงรู้ว่าเรือลำนี้ไม่ธรรมดา? แล้วทำไมเขาถึงไม่ลงมือ แต่ปล่อยให้ตัวเองออกหน้า เหตุผลนี้คืออะไรกันแน่?

เพียงแต่เย่เทียนยังไม่ทันได้ค้นหาคำตอบ ท้องก็ร้องจ๊อกๆขึ้นมา จากนั้นเย่เทียนก็ส่ายหัว และโยนความคิดฟุ้งซ่านในสมองออกไป ในเมื่อคิดไม่ออก งั้นก็ไม่ต้องคิดแล้ว เมื่อเรื่องมาถึงที่สุดทุกอย่างก็ต้องมีทางออกเอง สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือจัดการเรื่องปากท้องก่อน!

คิดได้ก็ทำได้ เย่เทียนลุกขึ้นจากเตียงทันที อาบน้ำอาบท่าเสร็จ และเดินตรงไปที่ห้องอาหารของเรือสำราญ

สำหรับจิ่วเจี้ยและคนอื่นๆนั้น เย่เทียนก็ไม่ได้แจ้งพวกเขา ในเมื่อตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่าจ้าวเกาหมิงรู้เรื่องความสัมพันธ์ของตัวเองและคนอื่นๆชัดเจนหรือเปล่า ถ้าหากกดดันจ้าวเกาหมิงจนเกินไป แล้วลงมือกับพวกเขา เช่นนั้นคงไม่ใช่ปัญหาเล็กๆแล้ว

มาถึงที่ห้องอาหาร หลังจากเย่เทียนสั่งอาหารไปเยอะแยะ จากนั้นก็หาโต๊ะเก้าอี้ที่ว่างมานั่งโดยไม่เรื่องมาก และเริ่มตั้งหน้าตั้งตาจัดการแก้ปัญหาเรื่องปากท้องของตัวเอง

“เฮ้ เฮ้ เฮ้ เสี่ยวซาน คุณเคยได้ยินไหม? เมื่อเช้านี้ที่ชั้นสามบ่อนคาสิโนมีคนชนะพนันหลายหมื่นล้านนะ!” โต๊ะข้างๆมีชายวัยกลางคนที่พุงป่องตะโกนบอกเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ไม่จริงมั้ง? พี่หวง จริงหรือเท็จ? นี่คงไม่ได้โม้นะ?” เพื่อนของชายวัยกลางคนตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นก็ถามด้วยความสงสัย