ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 148

จากนั้นอวี้เยี่ยนก็นึกย้อนคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ เธอรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ จู่ๆก็มีแสงออร่าขึ้นมา เงียบๆอยู่ในใจ—— ในคืนวันไหว้พระจันทร์นั้นใต้เท้าซูก็ชวนองค์หญิงไปงานฉลองเทศกาลโคมลอย อย่างเช่นวันนี้ก็ชวนองค์หญิงไปท่องเที่ยวชมฤดูใบไม้ร่วง หรือว่าเขาสนในอะไรตัวองค์หญิง？！

ก่อนองค์หญิงแต่งงานก็ไม่น่าจะเป็นไปได้แล้ว นี่องค์หญิงแต่งงานแล้ว ยิ่งเป็นไปไม่ได้อย่างยิ่ง！

อวี้เยี่ยนตบหน้าตัวเองไปหนึ่งที แล้วพูดกับตัวเองว่า “ข้าต้องคิดมากไปเองแน่นอน เขาต้องคิดแค่ว่าองค์หญิงนั้นถูกเอาเปรียบเลยมาปฏิบัติตัวดีกับองค์หญิง……ข้าคิดมากไปเอง”

เพียงไม่นาน รถม้าก็เคลื่อนตัวมาถึงถนนใหญ่

ซูเจ๋อก็มอบจิ้งหรีดที่ถักทออยู่ในมือเสร็จแล้วให้

เฉินเสียนคว้ามันมาแบบท่าทางไม่ดี ขณะที่เล่นกับมัน เธอก็พูดออกมาด้วยเสียงที่กลัดกลุ้ม “บังคับไม่สำเร็จก็ลักพาตัว ท่านนี่มันอันพาธไร้ศีลธรรม！นี่มันรูปแบบโจรชัดๆ”

ซูเจ๋อพูดอย่างจริงจังและจริงใจ “ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่ถนัดกับการคบหากับผู้หญิง ท่านก็ไม่เชื่อ ประหม่าและอึดอัดมาก ยิ่งข้าทำแบบนี้ ข้ายิ่งรู้สึกเสียใจ”

เฉินเสียนหัวเราะเย็น “ท่านเสียใจ？ข้าเห็นท่านออกจะสบายใจไร้กังวล ไม่เห็นจะเสียใจตรงไหน？”

ซูเจ๋อนั่งยืดตัวตรงอย่างสง่า พูดออกมาอย่างแผ่วเบาว่า “ในใจ”

เฉินเสียนอยากจะตบเขาด้วยฝาผนังรถม้า

เฉินเสียนพูดด้วยท่าทางรำคาญว่า “ท่านคงไม่ได้กลัวถูกจับได้ว่าอยู่กับข้าใช่หรือไม่ ครั้งนี้เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นมา คาดไม่ถึงว่าเวลากลางวัน ท่านจะพาข้าไปเที่ยวชมสารทฤดู ท่านไม่กลัวคนอื่นจับได้หรือ？”

เฉินเสียนพูดด้วยความเป็นห่วง

หากซูเจ๋อไม่ใช่ขุนนางในวัง เพียงสถานะนั้นเหมือนกับเหลียนชิงโจว เธอก็ไม่จะเป็นกังวลอะไร

แต่ซูเจ๋อนั้นไม่ใช่

คำพูดในคืนนั้นของเขา เธอยังคงจำได้ในใจ

ไม่รู้ว่าทำไม เขาเป็นเพียงแค่บัณฑิต แต่จากคำพูดของเขามันดูคลุมเครือ จักรพรรดิปกป้องเธอ แล้วยังปกป้องเขาอีก

“กลัวสิ แต่กลัวว่าจะไม่ได้พบท่าน ยาวนานราวกับวสันตฤดูและสารทฤดู”

เฉินเสียนใจเต้น คิ้วขมวดพลางพูดว่า “ แม่เจ้า ท่านจีบข้าหรือ？”

“จีบรึ？" ซูเจ๋อพูดแล้วหรี่ตาลง “แล้วข้าจีบท่านติดหรือยัง？”

“ยัง！” เฉินเสียนพูดตัดแบบไม่ลังเล “เอาล่ะ ตอนนี้ข้าก็ขึ้นรถมากับท่านแล้ว ท่านบอกข้าได้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น คนที่อยู่ที่นั่นไปไหนกันหมด？”

ซูเจ๋อถาม “องค์หญิงหาคนไหนกัน？”

เฉินเสียน “ก็หมอที่หลิวเหมยอูหามารักษานั้นไง”

“หมอคนนั้นคนไหนกัน？”

“……” เฉินเสียนถอนหายใจ ”ซูเจ๋อ ท่านอย่าบอกว่าท่านไม่รู้อะไรเลย”

ซูเจ๋ออมยิ้ม เม้มปากแล้วพูดว่า “ข้าพอจะรู้ว่าท่านกำลังหาใครอยู่”

“ท่านไม่ได้พูดเองหรอกหรือว่าเพียงแค่ข้ามากับท่าน ท่านก็จะบอกว่าเขาไปอยู่ที่ไหน？”

“ใช่ แต่บอกเท่าที่ข้าบอกท่านได้ จริงๆแล้วข้าก็ไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหนหรอก”

เฉินเสียนเงยหน้าจ้องมองสายตาเขาอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “ซูเจ๋อ ให้มันน้อยๆหน่อยนะท่าน ถ้าท่านไม่รู้ แล้วทำไมท่านถึงไปปรากฎตัวอยู่ที่หน้าบ้านของเขาได้”

“เมื่อครู่ข้าไม่ได้พูดไปแล้วหรอ ว่าวันนี้ข้าบังเอิญไปแถวนั้นพอดี”

เฉินเสียนไม่ได้ระวังขยับตัวเข้าใกล้แล้วถามเสียงต่ำ “ข้าเห็นในห้องนั้นมีคราบเลือด ท่านฆ่าเขาหรือเปล่า？”

ซูเจ๋อวางมาดอย่างจริงจัง “สวรรค์เป็นพยาน ข้าไม่เคยฆ่าใคร”

เฉินเสียนเม้มปาก พูดอย่างจริงจัง "ซูเจ๋อ แต่ข้าเคยเห็นมากับตา ว่าท่านฆ่าคนได้โดยแทบไม่ต้องกะพริบตา”

ซูเจ๋อขยับเข้าไปพิงข้างใน มีเสียงถอยหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย แล้วพูดว่า “เห้อ รู้สึกเหมือนถูกคนจับไว้ให้อยู่ในกำมือ แบบนี้ไม่ดีเลย”

“แล้วตกลงคนคนนั้นถูกท่านฆ่าใช่หรือไม่？”

“ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้นจริงๆ เขาอาจจะโดนศัตรูตามฆ่าก็ได้ ข้าจะไปเป็นคนเลวแบบนั้นได้อย่างไรกัน ”

เฉินเสียนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง รถม้าก็เกิดการสั่นสะเทือนโคลงเคลง

เฉินเสียนที่นั่งไม่ค่อยดี ไม่ทันได้ระวังตัว เลยล้มไปทางซูเจ๋อ