ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 178

ในที่สุดเฉินเสียนก็รู้ตัวว่าเป็นเพราะอะไรเธอถึงรู้สึกไม่พอใจขนาดนี้ เป็นเพราะที่แห่งนั้น ไม่คู่ควรให้เขาย่างกรายเข้าไปแม้แต่ก้าวเดียว

"ข้าเฉินเสียน ไม่ว่าจะไปที่ไหนท่านก็จะตามไปถึงที่นั่นงั้นรึ ครั้งนี้เป็นหอนางโลม ครั้งต่อไปเป็นคมมีด ภูเขา กองไฟ หรือมหาสมุทร ท่านก็จะตามไปด้วยอย่างนั้นหรือ?"

ความโกรธที่โหมกระหน่ำดังไฟสุมอกถูกระบายออกไปรวดเดียวจนหมด จากนั้นบรรยากาศก็เข้าสู่ความเงียบงันอีกครั้ง

พอได้สติขึ้นมา เฉินเสียนก็รู้สึกว่าตัวเองพูดผิดไปแล้ว

ซูเจ๋อจะไปที่ไหนมันก็เป็นเรื่องของเขา เธอมีสิทธิ์อะไรไปจุ้นจ้านเขา ก็เหมือนกับเธอที่ไม่ว่าเธอจะไปไหน ซูเจ๋อเองก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่มย่าม

เฉินเสียนก้าวเท้าจะเดินออกมา พลางพูดขึ้นว่า : "ช่างเถอะ ข้าไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น"

แต่ว่าซูเจ๋อขวางทางของเธออยู่ ท่ามกลางความมืดที่ไม่คิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น เฉินเสียนพุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างไม่ระวัง

พอกำลังจะถอยออกมา กลับถูกซูเจ๋อรวบเอวของเธอไว้

เฉินเสียนจ้องเขาตาเขม็ง เพียงแต่ตัวเธอเองแม้แต่จะมองใบหน้าของซูเจ๋อยังมองไม่ชัดเสียด้วยซ้ำ แววตาที่เดือดจัดคู่นั้น แน่นอนว่าไม่เป็นผลในการข่มขู่เลยแม้แต่นิดเดียว

ซูเจ๋อโน้มตัวลงมา พูดอยู่ข้างหูเธอว่า : "ที่ท่านฉุนจัดขนาดนี้ เป็นเพราะว่าท่านหึงข้าใช่หรือไม่?"

"หึงกับผีน่ะสิ! ข้าแค่เตือนท่านด้วยความหวังดี สุภาพบุรุษควรรักษาตัวให้พ้นจากปัญหายุ่งยากทั้งปวง!"

เฉินเสียนยิ่งดิ้นต่อต้านสักเท่าไหร่ ซูเจ๋อก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นเท่านั้น จนในท้ายที่สุด เธอที่กำลังผลักแขนทั้งคู่ของเขาอยู่ แต่กลับผลักไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว

อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวก็จะเข้าไปในอ้อมกอดของเขาแล้ว มีความรู้สึกลึกลับบางอย่างที่ครอบงำและบ้าคลั่ง เฉินเสียนที่หนีไม่พ้น เวลานี้หัวใจของเธอเต้นกระหน่ำไม่เป็นจังหวะ

ลมหายใจที่ร้อนผ่าวของเขา พ่นลงที่ข้างลำคอของเธอ กระซิบด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะและลึกซึ้ง :

"โชคดีที่ข้าไม่ได้เข้าไปเป็นลูกค้าผู้มีพระคุณของเซียงซั่น ไม่อย่างนั้นคืนนี้ข้าจะให้นางทรมานปางตายเป็นร้อยครั้งพันครั้ง และข้าเองก็ไม่มีกะจิตกะใจไปซื้อตัวสาวงามที่ระดับสูงกว่า เพราะข้าไม่ได้มีความสนใจต่อผู้อื่นเลยแม้แต่นิดเดียว"

เฉินเสียนเริ่มดิ้นน้อยลง ในมือของเธอกำแขนเสื้อของเขาไว้ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง : "ซูเจ๋อ ปล่อยข้า"

ซูเจ๋อพูดต่อไปว่า : "จริงอยู่ที่ว่าห้องโถงนั่นวุ่นวาย เป็นภาพที่ไม่น่าชวนมอง ห้องชั้นต่ำโสมมอย่างที่ท่านว่าไม่มีผิด เครื่องหอมคุณภาพต่ำๆ ชาคุณภาพต่ำๆ และกลิ่นผงแป้งคุณภาพต่ำๆ"

เขาพูดต่อว่า : "และเป็นเพราะท่านอยู่ที่นั่นจริงๆ ข้าถึงเข้าไป ข้าเคยไม่เป็นห่วงท่านเสียที่ไหนกัน สิ่งสกปรกโสมมจะเลอะชายเสื้อของท่านได้ ท่านเป็นอิสตรี ท่านรู้หรือไม่ ที่ที่ท่านไปนั้น เต็มไปด้วยชายฉกรรจ์ที่มีแต่เพียงความหิวกระหาย"

เฉินเสียนจู่ๆ ก็ใจสั่นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านขั้วหัวใจ กระจายสู่แขนและขาทั่วร่างกาย

เขาพูดขึ้นอย่างชัดเจน : "ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน ขอเพียงแค่รู้ว่าท่านอยู่ ไม่ว่าจะเป็นคมมีด ภูเขา กองไฟหรือมหาสมุทร ข้าจะต้องไปอย่างแน่นอน คงจะประมาณว่า ข้าว่างจนมีเวลาหาเรื่องป่วน"

"อาเสียน ตอนนี้ข้ายอมรับมันอย่างเปิดเผยแล้ว ท่านเองก็ควรจะยอมรับแล้วหรือไม่ ยอมรับว่าท่านหึง"

เฉินเสียนพูดขึ้นว่า : "ปล่อยข้าก่อน ปล่อยแล้วเดี๋ยวข้าจะบอกท่าน"

สุดท้ายซูเจ๋อก็ยอมปล่อยเธอ ยอมให้เธอเดินจ้ำอ้าวกลับออกไป

เธอเดินไปด้วยพลางพูดไปด้วย : "หึงกับผี ข้าไม่ได้หึง ข้าขี้เกียจเสียเวลาเสวนากับท่าน!"

เพียงแต่ว่าไม่ได้มีความมั่นใจเหมือนในตอนแรก ราวกับว่าเธอกำลังร้อนตัว และกำลังหนีอย่างหัวซุกหัวซุน

เมื่อเหยียบโดนพื้นต่างระดับ โซเซไปมา ซูเจ๋อหวังดียื่นมือเข้าไปช่วยประคองเธออยู่หลายครั้ง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน : "ใจเย็นๆ อย่ารีบเดินเกินไป ท่านไม่อยากตอบก็ช่างมันเถอะ ข้าเองก็ไม่ได้บีบบังคับให้ท่านต้องตอบเสียหน่อย"

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดต่อว่า : "ครั้งนี้ก็ถือว่าแล้วกันไป เพียงแต่วันข้างหน้า ห้ามไปที่หอหมิงเย่ว์อีก ข้าไม่อยากให้ท่านเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงกับการถูกจองจำเพียงเพราะความเมตตาสงสารของท่าน"

เฉินเสียนตอบกลับไปว่า : "ท่านอย่ามาคาดเดาจิตใจของผู้อื่นเลย!"

"อาเสียนปากแข็งใจอ่อนเสมอ"

เฉินเสียนกลอกตามองบน : "ท่านคิดว่าข้าจะเหมือนท่านหรือ ปากอ่อนใจแข็ง! เมื่อครู่ท่านยังจะไปซื้อตัวแม่นางเซียงซั่นหนึ่งคืนเพื่อปรนนิบัติขอทานกลุ่มนั้นอยู่เลย!"

ซูเจ๋อพูดขึ้นอย่างบริสุทธิ์ใจ : "สถานการณ์อาจจะไม่เหมือนกัน ข้าเป็นคนจิตใจดีมีคุณธรรมแท้ๆ เป็นคนดีทำสิ่งที่ดี แทนที่จะให้เงินเขาไม่กี่ตำลึง สู้ให้พวกเขาได้ผ่านค่ำคืนที่มีที่หลบลมหลบฝนไม่ดีกว่าหรือ"