ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 194

เฉินเสียนหลุบตาลง ผูกสายรัดอย่างสงบไม่รีบร้อน

ใจของฉินหรูเหลียงสั่นไหว ยกมือขึ้นกอบกุมมือของเธอ

เฉินเสียนขมวดคิ้ว ระหว่างหัวคิ้วนั้นมีความรังเกียจ เธอกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า“'ทำตามประเพณีเท่านั้นเอง”

ครั้งแรกที่ฉินหรูเหลียงมีความกล้าหาญ กล่าวกับเฉินเสียนอย่างจริงจังว่า“เฉินเสียน ถ้าหากว่าท่านยังรอข้ากลับมา ถ้าหากว่าท่านยินยอมให้โอกาสข้า ต่อไป ข้ายินยอมที่จะปฏิบัติทำดีต่อท่าน ข้าก็สามารถที่จะปกป้องดูแลท่านได้ ไม่มีทางที่จะเป็นเพราะผู้อื่นและการเสียใจภายหลังอีก ข้าเคยปกป้องท่าน”

การเคลื่อนไหวของเฉินเสียนชะงัก เปิดเปลือกตาเงยขึ้นมองเขา

เขาอยู่ฝั่งที่แสงสะท้อนกลับ รู้สึกว่าปลอมไม่จริงเล็กน้อย

เฉินเสียนหัวเราะ น่าเสียดายที่ในแววตาไม่มีความรักความห่วงใยกับความอบอุ่นสักครึ่งหนึ่ง แล้วกล่าวขึ้นว่า“ฉินหรูเหลียง ท่านหลงรักข้าแล้วหรือ?”

จะจากกันอยู่รอมร่อ ครั้งนี้ฉินหรูเหลียงไม่ได้หลบหลีก กล่าวขึ้นว่า“อาจจะใช่ ข้าหลงรักท่านแล้ว”

“เช่นนั้นท่านฟังนะ ข้าเฉินเสียนชาตินี้ไม่มีทางหลงรักท่าน ต่อให้สุดท้ายโดดเดี่ยวลำบากเพียงลำพังชั่วชีวิตไม่ตายอย่างสงบ ก็ไม่มีทางตลอดไป ท่านลืมสิ่งที่ท่านพูดแล้ว แต่ข้ายังไม่ลืม ต่อให้วันไหนท่านคุกเข่าลงมา ข้าก็จะทำได้เพียงเหยียบย่ำท่านให้ต่ำที่สุด”

มือของฉินหรูเหลียงกำที่มือของเธอแน่นชั่วขณะไม่ปล่อยออก

เฉินเสียนยิ้มราวกับไม่มีอะไรแล้วกล่าวขึ้นว่า“วันนี้หากเหมยอู่อยู่ที่นี่ บางทีคำพูดเหล่านี้ท่านกับนางก็จะได้แสดงออกความในใจกันได้ แต่น่าเสียดาย ข้าไม่ได้ให้นางมา”

ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า“ข้าไม่อยากมองดูแล้วเหมือนเป็นศัตรูกับท่านอีก ถ้าหากท่านปล่อยนางได้ ท่านลงมือเกลียดชังข้าได้เต็มที่ เรื่องอื่นอะไรก็ตามข้าสามารถไม่สนใจได้ ข้ามีเพียงข้อเรียกร้องเดียว ขอให้ช่วงนี้ท่านปล่อยนางเถิดนะ”

เฉินเสียนยักคิ้ว แล้วถามว่า“เช่นนั้นหลังจากที่ท่านไปแล้ว ข้าไม่ให้นางออกไปด้านนอกเป็นอย่างไร? ให้นางเคลื่อนไหวทำกิจกรรมอยู่บริเวณขอบเขตของสวนดอกพุดตาน ครึ่งก้าวก็ไม่สามารถก้าวออกมาได้”

ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า“ได้”

“ท่านวางใจเถิด ท่านจะกลับมาได้หรือกลับมาไม่ได้ นางเป็นของท่านหนีไปไหนไม่ได้หรอก ข้านึกถึงมิตรภาพเก่าเป็นอย่างมาก ไม่ว่าอย่างไรก็ตามไม่มีทางขายนางไปเป็นโสเภณีที่หอหมิงเยว์หรอก”

เฉินเสียนยื่นมือออกไป รวบรวมเสื้อคลุมตัวหนาบนตัวเขาเข้าด้วยกัน กล่าวอย่างจิตใจสงบว่า“ถ้าหากท่านไม่กลับมา ข้าก็จะส่งนางไปอยู่เป็นสหายท่าน ดีที่จะทำให้ท่านทั้งสองอยู่ด้วยกันรักกัน”

เสียงกลองดัง

เวลาการกล่าวลาจบแล้ว

สุดท้ายฉินหรูเหลียงมองเธอลึกๆ ไม่หยุดอยู่ชั่วคราวอีก หมุนตัวขึ้นแท่นสูง สาบานด้วยความจริงใจ คัดทหารออกศึก

เฉินเสียนมองกองทัพใหญ่มโหฬารค่อยๆเคลื่อนขบวนไกลออกไป สุดท้ายภาพสีดำยาวก็หายไปลับขอบฟ้า

อวี้เยี่ยนกล่าวขึ้นว่า“องค์หญิง พวกเรากลับเถิดเพคะ”

สรุปหลังจากกลับมาก็เจอหลิ่วเหมยอู่ร้องไห้โวยวายอยู่ในจวน

เฉินเสียนนึกขำขันแล้วกล่าวขึ้นว่า “ไม่รู้ว่าควรใช้วิธีอะไรทำให้เจ้าเป็นฝ่ายมาเอง”

ด้วยเหตุนี้เฉินเสียนเลยสั่งอย่างถึงที่สุดให้คนนำหลิ่วเหมยอู่ไปไว้ในสวนดอกพุดตานไม่ให้ออกมาด้านนอก ไม่มีคำสั่งของเธอห้ามออกจากสวนดอกพุดตานแม้เพียงครึ่งก้าว

ของกินของใช้ทุกอย่าง ล้วนแล้วแต่มีคนนำเอาไปส่งทั้งสิ้น

ผ่านไปวันหนึ่งแล้วก็มาวันหนึ่งคนรับใช้จวนแม่ทัพยังคงทำตามขั้นตอนเหมือนเดิม แต่ทันใดนั้นเฉินเสียนรู้สึกว่าจวนแม่ทัพนี้ว่างเปล่าเงียบไม่น้อยจริงๆ

ไม่มีฉินหรูเหลียงอยู่ตรงหน้าขวางหูขวางตา และก็ไม่มีหลิ่วเหมยอู่วางแผนการร้ายลับหลัง เฉินเสียนรู้สึกว่าการดำเนินชีวิตว่างมาก ว่างจนปวดไข่

ยังไม่ถึงหนึ่งเดือนก็จะฉลองตรุษจีนแล้ว จวนแม่ทัพนี้กำหนดว่าปีนี้จะฉลองแบบเรียบง่ายเงียบสงบ

ในระหว่างนั้น เฮ่อโยวพูดคำไหนคำนั้น ได้เชิญเฉินเสียนไปเดินเล่น พาหลิวอีกว้ากับอวี้เยี่ยนไปหอสุราดื่มกันสักมื้อ

หลังจากเทเหล้าใส่จอกไปสามครั้ง เฮ่อโยวดื่มจนเมาหัวปักหัวปำ เอามือวางบนไหล่เฉินเสียนต้องการจะพาเธอออกไปเดินเล่น

ผลสรุประหว่างเดินทางบังเอิญพบเข้ากับสาวงาม เดินมาตามทางชุดลอยตามลม ราวกับเทพเซียนบนสวรรค์