ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 195

อวี้เยี่ยนชะงักงัน ได้ยินเฉินเสียนกล่าวอีกว่า“วันนี้มีงานเลี้ยงสังสรรค์กับสหาย ไม่ใช่แฝงกายปิดโฉมหน้าตัวเองในตลาด ไม่จำเป็นต้องให้ผู้หญิงปลอมเป็นชาย ไม่เช่นนั้นข้ากลัวว่าสักครู่ เหลียนชิงโจวเจอข้าแล้วจะไม่สบายใจได้”

“เพคะ”

ดังนั้นอวี้เยี่ยนจึงอิงการแต่งตัวม้วนผมอย่างในอดีตให้กับเฉินเสียน

เฉินเสียนเคาะสีทาคิ้วที่อยู่บนโต๊ะเล่นตามแต่ใจประสงค์ กล่าวเสียงเบาว่า“เจ้าน่องน้อยโตขึ้นทุกวัน แต่ท่านพ่อของลูกยังไร้เงา”

อวี้เยี่ยนชะงักการเคลื่อนไหว กล่าวขึ้นว่า“เช่นนั้นครั้งนี้องค์หญิงถามคุณชายเหลียนไปตรงๆเลยไหมเพคะ”

เฉินเสียนยิ้มแล้วกล่าวขึ้นว่า“พูดอ้อมค้อมกับเขา เกรงว่าเขาก็จะพูดอ้อมเป็นไกลสุดขอบฟ้านะ เจ้าว่าข้าทำไมยังยืนกรานอยากจะหาท่านพ่อของเจ้าน่องน้อยให้พบหรือ?ถ้าหากว่าผู้ใดก็ไม่ใช่ท่านพ่อของเขา แล้วเป็นเพียงคนต่ำต้อยที่ใจกล้าหาญล่ะ”

“ห้ะ?”อวี้เยี่ยนมึนงง นางยังไม่เคยคิดถึงปัญหานี้เลย

เฉินเสียนคิดเพื่อตัวเองแล้วกล่าวขึ้นว่า“พอพูดมาเช่นนี้ ข้าก็ควรที่จะคิดเพื่อตัวเองใช่หรือไม่ เหลียนชิงโจวพูดมาแล้ว ที่จริงก็เป็นคนที่ไม่เลวคนหนึ่ง”

จิตใต้สำนึกของอวี้เยี่ยนก็อยากจะพูดว่า เช่นนั้นใต้เท้าซูจะทำอย่างไร?

แต่คำพูดในปากก็ถูกนางกลืนกลับลงคอไป

เอ๊ะ นางไปใส่ใจว่าใต้เท้าซูจะทำอย่างไรได้ยังไงกันเล่า?แน่นอนว่าไม่ต้องสนใจเขา ทางที่ดีไม่ต้องพัวพันกับองค์หญิงของนางเลย

ครั้นแล้วอวี้เยี่ยนเลยกล่าวอย่างสุขใจว่า“บ่าวก็รู้สึกว่าคุณชายเหลียนเป็นคนที่ดีคนหนึ่งเพคะ”

ไม่ว่าท่านพ่อของเจ้าน่องน้อยเป็นผู้ใด เจ้าน่องน้อยก็คือลูกของเฉินเสียน เฉินเสียนระลึกจุดนี้ได้ รู้สึกว่าท่านพ่อของเขาเป็นผู้ใดก็ไม่ได้สำคัญเช่นนั้นแล้ว

เฉินเสียนไม่สามารถพาเจ้าน่องน้อยไปด้วยได้ จำใจต้องให้อวี้เยี่ยนอยู่กับแม่นมซุยเป็นสหายเล่นของเจ้าน่องน้อย และสั่งให้ด้านหลังครัวเตรียมอาหารอร่อยๆ อีกสักครู่ให้ส่งไปที่สวนสระวสันตฤดูหนึ่งชุด

ส่วนพวกคนรับใช้ ที่มีญาติสนิทอยู่ในเมืองเหลือง อนุญาตเป็นการพิเศษให้กลับไปฉลองตรุษจีนกับครอบครัวได้ และผู้ไม่มีครอบครัวก็อยู่รวมกันฉลองตรุษจีน ทุกคนได้รับเงินเดือนสองเท่า

ค่ำคืนนี้จวนแม่ทัพไม่มีผู้รักษาประตูทางเข้า พวกคนรับใช้อยากจะไปเดินเล่นซื้อของ ก็ออกจากจวนได้อย่างอิสระเสรี

ตอนที่เฉินเสียนกำลังจะไปเธอลูบไล้ใบหน้ารูปไข่ของเจ้าน่องน้อย แล้วกล่าวว่า“เด็กดี เหนื่อยแล้วก็นอน ท่านแม่จะกลับมาดึกหน่อยแล้วจะอยู่โต้รุ่งคืนส่งท้ายปีด้วยนะ ตอนนี้ท่านแม่ต้องออกไปจัดการเรื่องใหญ่ที่งงงวยไม่เข้าใจ ที่มันติดอยู่ในใจมาเป็นเวลานาน”

อวี้เยี่ยนไม่วางใจที่เฉินเสียนออกไปเพียงลำพัง แต่ได้ยินว่าเรือนเหลียนชิงโจวส่งเกี้ยวมารับ ถึงได้วางใจอยู่ที่สวนสระวสันตฤดู

สำหรับพ่อบ้านของจวนแม่ทัพ เป็นผู้ที่มีสายตาเฉียบแหลม

ตอนที่ฉินหรูเหลียงจะไปออกศึกได้กำชับไว้ ไม่ต้องยุ่งเรื่องส่วนตัวของเฉินเสียน

เพราะว่าตอนที่เขาอยู่ที่จวนแม่ทัพยังยุ่งไม่ได้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพ่อบ้านจิ๊บจ๊อยผู้หนึ่ง

เฉินเสียนจะไปที่แห่งใด ทำสิ่งใด พ่อบ้านก็ไม่ได้ถามมากมาย เพียงแค่จัดวางคนปิดประตูโดยไม่ลงกลอนให้กับเฉินเสียน จนถึงตอนที่เธอกลับจึงปิด

เวลานี้มีเกี้ยวนุ่มๆมารอคอยหน้าประตูแล้ว เหลียนชิงโจวยังเหมือนเมื่อก่อนเลย

เฉินเสียนเข้าไปในเกี้ยว ด้านในนุ่มและสบายเช่นเคย

อยู่บนถนน บนถนนเคลือบไปด้วยเงาของแสงไฟ แสงไฟริบหรี่พาดผ่านส่องเข้ามา ตามมาด้วยเสียงสนุกคึกครื้นของผู้คน

เฉินเสียนมองทะลุผ่านม่านหน้าต่างไปทางด้านนอก เห็นเด็กเล็กยืนอยู่บริเวณริมถนน ในมือถือดอกไม้ไฟสีเงินเล่นอย่างสนุกสนาน

บริเวณถนนหนทางกว้าง เหล่าประชาเอาไม้ฟืนก่อเป็นกำแพงสูงขึ้น จุดเป็นประกายไฟสว่างไสว สาดส่องสะท้อนที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเบิกบาน

ผู้คนเต้นระบำหมุนรอบกองไฟนั้น ร้องเพลงหัวเราะอย่างสนุกสนาน

เกี้ยวนุ่มๆเดินทางไปที่ริมแม่น้ำหยางชุน

เธอยังคงคุ้นเคยกับที่นี่มาก แต่ดาดว่าสาเหตุจากอากาศหนาวเย็น ทิวทัศน์ข้างแม่น้ำเทียบกับครั้งก่อนของสารทฤดูช่วงค่ำคืนเงียบอ้างว้างอย่างมาก

แต่ที่ไม่เหมือนกับในอดีตก็คือ เฉินเสียนยืนอยู่ริมแม่น้ำ หลุบตาขึ้นมองก็เห็น บนแม่น้ำหยางชุนตรงน้ำลึกนั้นมีเรือใหญ่จอดเทียบท่า