ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 214

เฉินเสียนพลิกหน้าหนังสือไปเรื่อยๆ และเอ่ยด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย “เขาเป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกันหรือ”

“ใช่เพคะ บ่าวเองก็รู้สึกว่าเหลือเชื่ออยู่เหมือนกัน เมื่อก่อนเขาเป็นสุภาพบุรุษที่สุภาพและสง่างาม ไม่คิดว่าจะมีด้านที่ไม่มีผู้ใดรู้เช่นนี้ด้วย”

อวี้เยี่ยนเข้ามากระซิบใกล้ๆ อย่างมีลับลมคมใน “ได้ยินมาว่าเขาชอบไปที่หอฉู่อวี้ด้วยเพคะ”

เฉินเสียนไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

อวี้เยี่ยนใส่สีตีไข่ไปอีกว่า “ได้ยินว่าเขาชอบไปที่หอฉู่อวี้เพื่อหาความสุขกับคณิกาหนุ่ม”

เฉินเสียนอยากจะซุบซิบกับอวี้เยี่ยนมากจริงๆ แต่น่าเสียดายที่จินตนาการของเธอมีจำกัด และเธอนึกภาพไม่ออกจริงๆ

เธอรู้ว่าซูเจ๋อเคยไปที่หอฉู่อวี้ แต่เรื่องซุบซิบนินทาจากภายนอกที่เธอได้ยินเหล่านี้เป็นเพียงเรื่องไร้สาระ

อวี้เยี่ยนยังพูดต่ออีกว่า “บ่าวยังได้ยินมาอีกว่า กลางดึกคืนหนึ่งเขากลับไปที่เรือน ที่คอของเขามีรอยฟันของคณิกาหนุ่มด้วยเพคะ!"

เฉินเสียนวางหนังสือลง เปลือกตาของเธอกระตุก “คืนไหน”

อวี้เยี่ยนคิดมาอย่างถี่ถ้วนแล้ว นางตอบว่า “บ่าวรู้ว่าองค์หญิงคงจะไม่เชื่อและจะถามรายละเอียดในวันนั้น ดังนั้นบ่าวจึงไปสอบถามรายละเอียดมาด้วย มันเกิดขึ้นในคืนที่องค์หญิงกับคุณชายรองเฮ่อแอบเข้าไปในจวนตระกูลเฮ่อเพคะ!”

“อ้อ” เฉินเสียนเอ่ยเพียงเท่านั้นและไม่ได้ออกความเห็นใดๆ

คืนนั้นเธอน่าจะโกรธและกังวลมากจนกัดเขาไป

หลังจากนั้นเธอจึงกล่าวเสริมว่า “โลกภายนอกช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ”

“ไม่มีลมไหนเลยจะมีคลื่น องค์หญิง บุคคลที่ศีลธรรมเสื่อมเสียเช่นนี้ไม่คู่ควรที่องค์หญิงจะคิดถึงเลยเพคะ” อวี้เยี่ยนเอ่ยอย่างขุ่นเคือง

“ดูเหมือนเจ้าจะโกรธยิ่งกว่าข้าเสียอีก”

“บ่าวโกรธที่เขาทำให้ผิดหวัง เขาทำให้ความรู้สึกขององค์หญิงสูญเปล่า! คนแบบนี้องค์หญิงควรลืมไปเถิดเพคะ!”

อารมณ์ของเฉินเสียนเริ่มสงบลงแล้ว

เมื่อสวนแอพริคอตเริ่มออกผลในเดือนห้า ก็มีข่าวร้ายมาจากทางใต้ซึ่งทำลายความสุขสงบร่มเย็นที่มีมาอย่างยาวนานของเมืองหลวง

การสู้รบระหว่างต้าฉู่และเย่เหลียง ต้าฉู่เป็นฝ่ายพ่ายแพ้

ในการรบครั้งสุดท้ายมีผู้บาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก ทั่วทุกหนแห่งเต็มไปด้วยศพ

ตามรายงานการรบครั้งล่าสุด ระหว่างการรบครั้งนี้แม่ทัพใหญ่ได้รับบาดเจ็บและตกจากหลังม้า หลังจากนั้นก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

แต่ในสนามรบนั้นไร้ความปรานี แม้ในขณะนี้จะยังไม่พบร่างของแม่ทัพใหญ่ แต่มีโอกาสมากที่เขาจะเสียชีวิตไปแล้วในสนามรบ

ทันทีที่ข่าวนี้มาถึง ในราชสำนักก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า

จักรพรรดินั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรและนิ่งไปอยู่พักใหญ่ๆ

เมื่อได้สติกลับมาพระองค์ก็พิโรธอย่างหนัก และตรัสว่า “ข้าจะพูดได้อย่างไรว่าแม่ทัพอันดับหนึ่งแห่งต้าฉู่ตายในสนามรบ! ถ้ายังหาไม่พบก็ต้องหาให้พบ พลิกหาศพทุกศพให้ทั่ว ข้าจะต้องได้เห็นเขาไม่ว่าจะเขายังมีชีวิตหรือเป็นศพก็ตาม!”

ไม่มีใครรู้เลยว่าฉินหรูเหลียงเสียมือไปแล้วข้างหนึ่ง เมื่ออยู่ในสนามรบเขาคงจะต้องพบเจอกับข้อจำกัดอย่างมาก

สิ่งที่จักรพรรดิสนใจไม่ใช่ชีวิตเล็กๆ ของเขา แต่พระองค์สนใจผลการแพ้ชนะของสงครามระหว่างสองอาณาจักรและความยิ่งใหญ่เกรียงไกรของอาณาจักรต้าฉู่

ถ้าหากแม่ทัพถูกฆ่าตายในสนามรบ ต้าฉู่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? นับประสาอะไรจะไปปราบปรามเย่เหลียงในอนาคต

เมื่อข่าวแพร่มาถึงจวนแม่ทัพ ทุกคนในจวนต่างตื่นตระหนก

เมื่อหลิ่วเหมยอู่ซึ่งถูกกักขังอยู่ภายในสวนดอกพุดตานมาโดยตลอดได้ยินเซียงหลิงพูดถึงเรื่องนี้ นางก็ทนไม่ไหว รีบวิ่งไปที่สวนสระวสันตฤดูและร้องไห้ตีโพยตีพายยกใหญ่

จะว่าไปเฉินเสียนก็ไม่ได้เห็นหน้าหลิ่วเหมยอู่มาหลายเดือนแล้ว

แม่นมซุยกระชากผมของหลิ่วเหมยอู่ขึ้นมาและตบหน้านางอย่างแรงไปหลายที ตบจนใบหน้าของหลิ่วเหมยอู่บวมเป่ง

เฉินเสียนกล่าวว่า “อย่าพูดว่าตอนนี้หาตัวท่านแม่ทัพไม่เจอ หากเขาตายในสนามรบจริงๆ เมื่อสืบสาวราวเรื่องกันอย่างละเอียด มันควรจะเป็นเจ้ามากกว่าที่เป็นคนฆ่าเขา หากเจ้าไม่ทำร้ายข้า ข้าจะทำร้ายเขาหรือ จริงไหม”

หลิ่วเหมยอู่หมอบลงไปกับพื้นและหอบสะท้าน น้ำตาหลั่งไหลออกมาเป็นสาย

เฉินเสียนยังกล่าวอย่างสบายๆ อีกว่า “พอจะพูดได้เหมือนกันว่าแม่ทัพฉินรักเจ้าอย่างสุดซึ้ง แม้ว่าเขาจะเห็นเจ้าลักลอบได้เสียกับชายอื่นด้วยตาของเขาเอง ก่อนจะจากไปเขายังอดเป็นห่วงเจ้าไม่ได้ และอยากให้ข้าให้อภัยเจ้า”

หลิ่วเหมยอู่จิกเล็บที่แหลมคมลงบนพื้นและร้องห่มร้องไห้ออกมา

“เรื่องต่างๆ เหล่านี้ ถ้าเจ้าไม่ก่อมันขึ้นมา วันนี้ก็คงไม่เป็นเช่นนี้ ข้าขังเจ้าไว้ในสวนดอกพุดตาน แต่เจ้าริอ่านวิ่งโร่มาเกะกะอยู่ใต้จมูกของข้า”

เธอหรี่ตามองหลิ่วเหมยอู่และพูดเบาๆ ว่า “รู้ไหมว่าเหตุใดข้าจึงยังไว้ชีวิตเจ้ามาจนถึงตอนนี้”

หลิ่วเหมยอู่เอ่ยอย่างจงเกลียดจงชังว่า “ถ้าท่านฆ่าข้า ท่านแม่ทัพจะไม่ปล่อยท่านไว้!”

“เพราะมันน่าเบื่อเกินไปที่จะฆ่าเจ้าตากหากล่ะ” เฉินเสียนวางเจ้าน่องน้อยไว้บนเก้าอี้ เธอลุกขึ้นและปัดชายกระโปรง เธอยืนอยู่ตรงหน้านางและมองเหยียดลงไป ยกเท้าขึ้นเหยียบนิ้วที่ขาวเรียวทั้งสิบนิ้วของหลิ่วเหมยอู่ด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า

ปฏิบัติกับหลิ่วเหมยอู่แบบเดียวกับในวันหนึ่งของเมื่อปีที่แล้ว ที่ฉินหรูเหลียงทำเช่นนี้เพื่อนาง

หลิ่วเหมยอู่ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เฉินเสียนทาบนิ้วลงบนริมฝีปากของตัวเองพลางเอ่ยว่า “ชู่... หลิ่วเฉียนเฮ้อยังหลบหนีอยู่นะ เรื่องที่เจ้าช่วยหลิ่วเฉียนเฮ้อหนีออกจากเมืองมันยังไม่จบ ถ้าเจ้าร้องดังจนมีคนได้ยินเข้าละก็ เจ้าคงไม่ได้ตายดีแน่”

หลิ่วเหมยอู่ตัวสั่นเทา น้ำตาไหลพราก

เฉินเสียนกล่าวว่า “ข้าควรจะเรียกเจ้าว่าหลิ่วเหมยอู่ต่อไป หรือควรเรียกเจ้าว่าเชียนเสวี่ยดีล่ะ”

ไม่ว่าจะเจ็บปวดอย่างไรหลิ่วเหมยอู่ก็นิ่งเงียบ ไม่กล้าส่งเสียงร้องขึ้นมาอีก