ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 245

คำพูดเหล่านี้ทำให้จ้าวเทียนฉีขุ่นเคือง จ้าวเทียนฉีกัดฟันกรอดและโต้ไปว่า “หากฉินหรูเหลียงยังถือว่าตนเองเป็นทหาร เขาควรให้ความสำคัญกับบ้านเมืองเป็นอันดับแรก! ถ้าเขารู้ว่าชีวิตของเขาเพียงคนเดียวจะทำให้ต้าฉู่ต้องสูญเสียอะไรๆ มากมายเพื่อแลกเปลี่ยน เขาควรจะจบชีวิตตัวเองซะ เย่เหลียงจะได้ใช้เขาเป็นเครื่องต่อรองไม่ได้อีก!”

“ถุย!” จ้าวเทียนฉีถ่มน้ำลายลงพื้นอย่างหยาบคาย “ก็แค่แม่ทัพคนเดียวไม่ใช่รึ ต้าฉู่ใช่ว่าจะไม่เหลือแม่ทัพเสียหน่อย!”

เฉินเสียนเลิกคิ้วและเอ่ยเรียบๆ ว่า “แน่นอนว่าต้าฉู่ไม่ได้ขาดแม่ทัพ ถ้าเปลี่ยนเป็นแม่ทัพจ้าวถูกจับไปเป็นเชลย แม่ทัพจ้าวจะต้องนึกถึงต้าฉู่ก่อนสิ่งอื่นใด ยอมสละชื่อเสียง สละอำนาจและยศถา ยอมสละทรัพย์สินเงินทองและตัดสินใจปลิดชีพตัวเอง เช่นนี้ใช่หรือไม่?”

จ้าวเทียนฉีนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยอย่างเยาะเย้ย “แม่ทัพอย่างข้าไม่ได้ไร้ฝีมือเช่นฉินหรูเหลียง ไม่มีทางกลายเป็นเชลยของเย่เหลียงเช่นเขาแน่นอน มีเพียงแค่สิ่งนี้ที่ข้าทำไม่ได้!"

“อ้อ งั้นหรือ” เฉินเสียนเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม เธอกล่าวต่อว่า “แต่เหตุใดข้าจึงได้ยินมาว่า ถ้าแม่ทัพจ้าวไม่เคลื่อนทัพช้าจนผิดเวลาไปครึ่งชั่วยาม แม่ทัพฉินก็จะไม่ถูกศัตรูปิดล้อม ถ้าแม่ทัพจ้าวสั่งให้เหล่าทหารถอยทัพอย่างทันท่วงที ผู้คนมากมายก็จะไม่ต้องมาล้มตายและเสียเลือดเสียเนื้อมากมายขนาดนี้”

สีหน้าของจ้าวเทียนฉีเปลี่ยนไป เขามองไปทางแม่ทัพโฮ้วซึ่งอยู่ข้างหลังเฉินเสียนด้วยแววตาที่แฝงไปด้วยจิตสังหาร

แม่ทัพโฮ้วไม่คิดเสียใจในสิ่งที่ทำลงไป จึงไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดใดๆ

เฉินเสียนกล่าวอีกว่า “ท่านเอาแต่พูดไม่ขาดปากว่าเหล่าทหารหาญปกป้องแผ่นดินต้าฉู่ด้วยเลือดเนื้อและหยาดเหงื่อ แต่แม่ทัพจ้าวกลับไม่แม้แต่จะกะพริบตา ส่งเหล่าทหารไปตายอย่างเปล่าประโยชน์โดยไม่คำนึงถึงสิ่งที่ต้องสูญเสีย ท่านเอาพวกเขาไปไว้ที่ไหนหรือ?”

จ้าวเทียนฉีหัวเราะอย่างกำเริบเสิบสานและกล่าวว่า “ท่านคิดว่าแค่ฟังคำพูดของท่านกับคำพูดของผู้เฒ่าแก่ๆ คนนี้เพียงฝ่ายเดียว องค์จักรพรรดิก็จะเชื่อแล้วหรือ! หลังจากท่านพูดจบ จักรพรรดิจะเชื่อใครระหว่างแม่ทัพอย่างข้ากับท่าน”

เฉินเสียนยิ้มน้อยๆ พลางพูดว่า “ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจักรพรรดิจะต้องเชื่อแม่ทัพจ้าว หากแม่ทัพจ้าวยืนกรานที่จะไม่ปฏิบัติตามหน้าที่และต้องการทำลายการเจรจาสันติภาพครั้งนี้ งั้นท่านก็ทำให้เต็มที่เถิด เมื่อเกิดสงครามระหว่างทั้งสองอาณาจักรขึ้นมาอีกครั้ง ข้าก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าท่านแม่ทัพจ้าวจะเป็นฝ่ายชนะหรือพ่ายแพ้กันแน่”

เฉินเสียนเหลือบมองเส้นเลือดที่ปูดขึ้นมาบนหลังมือที่ถือดาบของจ้าวเทียนฉี

จ้าวเทียนฉีมีแต่ความโกรธทว่าไม่มีจิตสังหาร ด้วยเหตุนี้เฉินเสียนจึงยังคงสงบนิ่ง

จ้าวเทียนฉียกดาบขึ้นมาจ่อที่คอของเฉินเสียน มือของซูเจ๋อจับอยู่ที่ดาบของแม่ทัพโฮ้วอย่างอดกลั้น เขาใช้นิ้วที่เรียวยาวออกแรงบิดที่ด้ามดาบเล็กน้อย

ลมหายใจของเขาราบเรียบ สีหน้าไม่แสดงออกซึ่งอารมณ์ใดๆ ทว่าจิตสังหารทั้งหมดของเขามากระจุกรวมกันอยู่ที่มือซึ่งพร้อมจะชักดาบออกจากฝักทุกเมื่อ

แม้ว่าทุกๆ คนจะทนได้ แต่เฮ่อโยวทนไม่ได้ เขาลุกขึ้นยืนทันทีและพูดว่า “แม่ทัพเจิ้นหนาน ท่านช่างสามหาว นี่มันคือการละเมิดกฎบ้านกฎเมืองชัดๆ!”

เฉินเสียนรั้งเขาไว้ทันทีที่สิ้นเสียง

เธอเอ่ยอย่างไม่สะทกสะท้านว่า “ถ้าแม่ทัพจ้าวอยากจะฆ่าข้าเขาคงทำไปนานแล้ว ไม่จำเป็นต้องรอจนถึงตอนนี้”

จากนั้นจึงเอ่ยต่อว่า “หากแม่ทัพจ้าวยืนกรานกับข้าว่าเอาชนะเย่เหลียงได้ ถ้าเช่นนั้นข้อพิพาทระหว่างต้าฉู่กับเย่เหลียงเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน เหตุใดจึงไม่เห็นแม่ทัพจ้าวเป็นผู้นำชัยมาให้เสียที

หากสงครามนี้ยังดำเนินต่อไป มันจะกลายเป็นการต่อสู้ที่ยืดเยื้อ ทางเหนือมีภัยพิบัติในช่วงคิมหันตฤดู เป็นไปไม่ได้ที่ต้าฉู่จะมีกำลังทหารมากพอที่จะมาสนับสนุน แม่ทัพจ้าวเคยนับบ้างไหมว่าปีนี้ฝนไม่ตกมานานแค่ไหนแล้ว”

“ฝนไม่ตกนานแค่ไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า”

เฉินเสียนกระตุกยิ้มและกล่าวว่า “ตั้งแต่เปลี่ยนผ่านจากวสันตฤดูมาเป็นคิมหันตฤดู ฝนยังไม่เคยตกลงมาเลยแม้แต่หยดเดียว ลำน้ำแห้งขอด พืชผลแห้งเหี่ยว กำลังจะเกิดภัยแล้งที่ยาวนาน เมื่อถึงเวลาที่ต้องเก็บเกี่ยวอีกครั้ง หากเก็บเกี่ยวได้ไม่ดี เสบียงของทหารและอาหารของม้าก็จะมีไม่พอ แม่ทัพจ้าวมุ่งแต่จะเปิดฉากสงครามกับเย่เหลียง หากไม่มีเสบียง ท่านจะทำสงครามได้อย่างไร ท่านต้องการให้ทุกคนหิวตายในสนามรบงั้นรึ”

จ้าวเทียนฉีไม่เคยสนใจเรื่องเหล่านี้เลย เขาคิดแค่ว่าขอเพียงพวกเขาออกมาสู้รบที่แนวเขตชายแดน ทางราชสำนักก็จะคอยสนับสนุนอย่างเต็มที่

ฉับพลันนั้นซูเจ๋อก็คลายมือจากด้ามดาบของแม่ทัพโฮ้วและมองเฉินเสียนด้วยสีหน้าที่ลุ่มลึก

ความสงบและความใจเย็น ความไม่เกรงกลัวอันตรายและการแสดงความคิดเห็นของเธอ ทำให้หลายต่อหลายคนประหลาดใจ

นายทหารในกระโจมต่างพากันเงียบ