ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 253

นอกเมืองมีลมพายุพัดมากะทันหัน แผ่นดินผืนนี้เต็มไปด้วยความซบเซาหลังจากที่เกิดสงคราม เลือดที่กระเด็นยังไม่ทันได้แห้งเหือด เป็นลายพร้อยเฉกเช่นเดียวกับรอยแผลเป็น ตามมาด้วยกลิ่นเหม็นคาว

ถ้าหากไม่ใช่เพราะการบุกรุกของกองกำลังทหารเย่เหลียง นอกเมืองที่ถูกทำเป็นสนามรบราบเรียบนี้ ก็ยังคงมีพื้นที่จำนวนมากที่กว้างโล่งและรกร้างอยู่

แต่แค่ในตอนนี้ เมื่อมองออกไป กองกำลังทหารที่แน่นขนัดกำลังหยุดอยู่ห่างออกไปร้อยกว่าเมตร เหมือนเมฆดำที่มีพลังดุจสายฟ้ายิ่งใหญ่เสียจนใครก็มิอาจขวางได้

สถานการณ์คับขันเสียจนทำให้ผู้คนไม่มีเวลาได้ถอนหายใจกับความโหดร้ายของสงคราม

ซูเจ๋อเดินนำเฉินเสียนไปข้างหน้าทีละก้าว ทุกก้าวที่เดินก็เหมือนเหยียบย่ำบนใจคน หนักหน่วงเกินกว่าจะทนรับไหว

ถ้าหากทั้งสองทัพเริ่มรบขึ้นมา เกรงว่าพวกเขาคงถูกบดเป็นเนื้อในเริ่มแรกทันที

เฮ่อโยวก็ตามพวกเขามาด้วย โดยมีแม่ทัพโฮ้วปกป้องอยู่ด้านหน้า

ในที่สุดพวกเขาทั้งสามก็ได้มายืนตรงกลางท่ามกลางการเผชิญหน้าระหว่างสองทัพ

ลมพายุพัดมาเข้าตา เฉินเสียนหรี่ตาลง ชุดกระโปรงพลิ้วไหว ผ้าไหมสีเขียวลอยขึ้นไปในสายลม แขนเสื้อที่กว้างก็เช่นกัน ท่าทางของเธอยังคงสง่างามและสูงส่ง

แม่ทัพโฮ้วพูดเสียงต่ำแต่มีพลัง：“ต้าฉู่เจรจาสงบศึกกับเย่เหลียงด้วยความบริสุทธิ์ใจ เพื่อเชื่อมสัมพันธภาพของทั้งสองอาณาจักร สร้างความสุขให้ราษฎร ตอนนี้ท่านทูตเจรจาและองค์หญิงจิ้งเสียนได้มาถึงสนามรบแล้ว เพื่อความเป็นอยู่ที่ดีของทั้งสองอาณาจักร”

ในพื้นที่กว้างขวางนี้ ได้ยินเสียงของฝ่ายตรงข้ามดังมา：“เจรจาสงบศึกด้วยความบริสุทธิ์ใจ? เจรจาสงบศึกแต่ต้าฉู่ของเจ้ามาซุ่มโจมตีเย่เหลียงของข้า？！”

แม่ทัพโฮ้ว：“นั่นเป็นเพราะแม่ทัพเจิ้นหนานที่ตัดสินโดยพลการผู้เดียว！บัดนี้ศีรษะของผู้นำทัพต้าฉู่ข้าถูกแขวนไว้ที่กำแพงเมืองของเย่เหลียง ต้าฉู่ก็สูญเสียทหารและแม่ทัพไปเช่นกัน ถือว่ามอบสิ่งตอบแทนไปแล้ว！บัดนี้องค์หญิงจิ้งเสียนมาเจรจาสงบศึกกับเย่เหลียงด้วยพระองค์เอง นับว่าเป็นความจริงใจที่ใหญ่หลวงแล้ว！”

แม่ทัพฝ่ายตรงข้ามหัวเราะออกมา：“องค์หญิงจิ้งเสียนไหนเล่า? หรือว่าองค์หญิงที่สูญเสียอาณาจักรสมัยก่อนของราชวงศ์ก่อน? นี่ต้าฉู่ดูหมิ่นพวกเราเย่เหลียงหรือ แม้แต่องค์หญิงที่ไร้ประโยชน์ยังกล้าส่งมา！”

ฝั่งเย่เหลียง ผู้นำทัพเป็นผู้มากประสบการณ์เช่นเดียวกับแม่ทัพโฮ้ว เพียงแต่ยังมีแม่ทัพหนุ่มอีกหนึ่งคนอยู่ข้างๆอีกด้วย

ขณะที่เขาได้ยินนามขององค์หญิงจิ้งเสียน นัยน์ตาก็เผยให้เห็นความโหดเหี้ยม สายตาจับจ้องไปที่เฉินเสียนที่อยู่ตรงกลางสนามรบ และซูเจ๋อที่หน้าตาจืดชืด

แต่ก็ถูกระยะทางกั้นไว้ ตอนนี้เขามองใบหน้าของฝ่ายตรงข้ามไม่ชัด

แม่ทัพหนุ่มพูดกับผู้นำทัพ：“ท่านแม่ทัพใหญ่ลองถามดู ท่านทูตที่มาเจรจาสงบศึกใช่ซูเจ๋อหรือไม่”

แม่ทัพใหญ่เย่เหลียงถามมาแล้ว ได้รับคำตอบที่แน่ชัดจากแม่ทัพโฮ้ว

ในตอนนั้นเฉินเสียนรู้สึกแปลกใจมาก พูดกับซูเจ๋อ：“ท่านมีชื่อเสียงขนาดนี้เลยหรือ พวกเขาต่างก็รู้จักท่าน?”

ซูเจ๋อสายตาอึมครึม มองไปยังทิศทางข้างหน้า พูดเสียงเบา：“บางทีอาจจะเป็นแค่คู่แค้นเก่า”

รองแม่ทัพที่ติดตามแม่ทัพใหญ่เย่เหลียงอยู่ข้างๆมิใช่ใครอื่น แต่เป็นหลิ่วเฉียนเฮ้อที่หนีมาจากเมืองหลวงเมื่อปีที่ผ่านมา

ในสนามรบนี้ หลิ่วเฉียนเฮ้อมากกลยุทธ์ มักจะทำนายการเคลื่อนไหวต่อไปของต้าฉู่ได้อย่างแม่นยำ ด้วยเหตุนี้หลายครั้งที่ภารกิจมิอาจสำเร็จก็สำเร็จได้ เขาถึงสามารถปีนป่ายจนถึงตำแหน่งปัจจุบันในเย่เหลียง

เวลานี้ หลิ่วเฉียนเฮ้อพูดกับแม่ทัพใหญ่เย่เหลียง：“ต้าฉู่ถึงกับส่งองค์หญิงราชวงศ์ก่อนมา เห็นได้ชัดว่ามายั่วยุ！ถึงแม้ว่าจะไม่มีประโยชน์อะไร แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มาในฐานะขององค์หญิง มิสู้ฆ่านางเพื่อสร้างขวัญให้ทหารสามเหล่าทัพ！”

หลิ่วเฉียนเฮ้อแทบอยากจะรีบเปิดสงคราม เอาไฟสงครามเผาไปยังพื้นที่ของต้าฉู่ ให้ผืนแผ่นดินต้าฉู่กลายเป็นแผ่นดินที่แห้งแล้ง เพื่อประกอบพิธีเซ่นไหว้ให้แก่ความแค้นที่มีต่อพวกเขา

หลิ่วเฉียนเฮ้อพูดต่อ：“ซูเจ๋อที่อยู่ข้างกายองค์หญิงจิ้งเสียน เป็นบุคคลที่มีเล่ห์เหลี่ยมมาก ไม่แน่ว่าการซุ่มโจมตีเมื่อคืนเป็นความคิดของเขา อยากจะอาศัยจังหวะก่อนจะเจรจาสงบศึก พุ่งเป้ามาที่จักรพรรดิ เช่นนี้ไม่ต้องทำสงครามก็ได้รับชัยชนะแล้ว！คนผู้นี้สมควรฆ่า！”

แม่ทัพใหญ่เย่เหลียงได้ยินแล้วโมโหมาก

เขายื่นมือออกมาด้านข้าง หลิ่วเฉียนเฮ้อส่งคันธนูและลูกธนูไปให้เขาอย่างรู้งาน

เขาค่อยๆง้างธนูสุดกำลัง ลูกธนูที่แหลมคมกำลังรอที่จะยิงออกไป

เมื่อลูกธนูถูกยิงออกไป ก็เท่ากับว่าเป็นสัญลักษณ์การประกาศเปิดสงคราม

หลิ่วเฉียนเฮ้อมองสถานการณ์ แล้วง้างธนูเช่นกัน เขากับแม่ทัพใหญ่เย่เหลียงทั้งสอง คนหนึ่งเล็งธนูไปที่ซูเจ๋อ คนหนึ่งเล็งไปที่เฉินเสียน

การที่สามารถกำจัดศัตรูทั้งสองที่ชายแดนได้ สำหรับหลิ่วเฉียนเฮ้อแล้วเป็นผลประโยชน์ที่ได้มานอกเหนือความคาดหมาย