ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 313

เฉินเสียนกำมือแน่น ปลายนิ้วใช้แรงกดเข้าไปกลางฝ่ามือ เธอหายใจเข้าลึกๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น：“ไม่ ข้ากลัวหนูมาก”

เฮ่อโยวถอนหายใจอย่างประหลาด

ครั้งที่แล้วซูเจ๋อจับหนูได้ไม่กี่ตัว แต่ตอนนี้หนูที่จมน้ำตายกลับมากมายขนาดนี้ เฮ่อโยวคิดในใจ ทั้งสองเรื่องนี้คงไม่ได้เกี่ยวกันหรอกกระมัง

ต่อมาเรื่องที่หนูตายถูกเก็บเป็นความลับ ห้ามเผยแพร่ไปด้านนอก เพื่อเลี่ยงที่จะทำให้ราษฎรตื่นกลัว

หลังจากนั้นก็ทำความสะอาดแหล่งน้ำ ในช่วงเวลานี้ หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำออกคำสั่งราษฎรทุกคนห้ามดื่มห้ามใช้น้ำจากแม่น้ำเซียง

แม่น้ำเซียงมีความสามารถในการชะล้างด้วยตัวเอง ผ่านไปไม่กี่วันกลิ่นผิดปกติพวกนั้นก็หายไปเอง เฉินเสียนให้หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำเปิดประตูระบายน้ำอีกครั้ง เพื่อให้น้ำไหลออกไปอย่างเร่งรีบ

ขอแค่น้ำผลัดออกไปอย่างต่อเนื่อง ไม่นานก็จะใสสะอาดขึ้น

ในขณะเดียวกันหน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำก็พาคนไปตรวจสอบตามทางและสภาพของแม่น้ำเซียง ดูว่ายังมีหนูตายถูกซัดไหลเข้ามาหรือไม่

ต่อมาก็ไม่มีอีกแล้ว

โรคระบาดในเมืองคืออหิวาตกโรค ในส่วนนี้ได้ยืนยันแล้ว

เฉินเสียนก็ยุ่งอยู่กับการเรียกรวมตัวหมอทุกคน เพื่อปรุงยารักษาอหิวาตกโรค

ยานี้จำเป็นต้องปรุงและทดลองหลายครั้งถึงจะสามารถได้ผลการรักษาที่ดีที่สุดออกมา

ที่ทำให้ผู้คนปลื้มใจก็คือ ต่อมาในเมืองมีจำนวนคนตายเพราะโรคระบาดลดน้อยลง

ทุกอย่างกำลังพัฒนาไปในทางที่ดี

แต่เฉินเสียนนั้นยุ่งจนไม่มีเวลา ไม่ยอมพักผ่อน ใบหน้าของเธอไม่มีความรู้สึกใดๆ นัยน์ตาที่เหมือนเคลือบสีมันเงานั้นดูแล้วก็ไม่มีอารมณ์ใดๆ แต่แท้จริงแล้วเหมือนว่าแฝงไปด้วยอารมณ์นับหมื่น

เฉินเสียนไม่ลืมยกยาไปให้ฉินหรูเหลียง นี่เป็นยาที่ปรุงมาใหม่ ประสิทธิผลดีกว่าก่อนหน้านี้ แต่กลับไม่สามารถรักษาโรคระบาดให้หายขาดได้

ซูเจ๋อ：“ให้ข้าจัดการเถอะ”

เฉินเสียนหยุดอยู่ที่หน้าประตู มองซูเจ๋อยกยาเข้าไปให้ฉินหรูเหลียงดื่ม

หลังจากที่รอให้ฉินหรูเหลียงดื่มยาเข้าไป เสียงของเฉินเสียนแหบเล็กน้อย：”ซูเจ๋อ ท่านออกมาหน่อย ข้ามีเรื่องจะคุยกับท่าน“

”ได้“

เฉินเสียนยืนอยู่ตรงทางเดินสักพัก หันกลับมาก็เห็นว่าซูเจ๋อเดินออกมาจากห้องแล้ว

เธอมองออกว่าเขาเองก็เหนื่อย เขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะรักษาชีวิตของฉินหรูเหลียงไว้ ไม่ให้อาการเขาทรุดในช่วงเวลานี้ ไม่เช่นนั้นต่อให้มียา ก็อาจจะไม่สามารถช่วยกลับมาได้

เฉินเสียนกระแอมเล็กน้อย มีบางคำพูดที่ไม่สามารถพูดออกไปได้ในตอนนี้ เลยพูดแค่：”ข้าหาสาเหตุเจอแล้ว ในแม่น้ำนอกเมืองมีหนูจมน้ำตายลอยอยู่เป็นจำนวนมาก โรคระบาดที่แพร่กระจายในเมือง คืออหิวาตกโรค“

เธอมองหน้าซูเจ๋ออย่างแน่วแน่ จับตาดูสีหน้าที่เปลี่ยนไปบนใบหน้าเขา

เธอคิดว่าอาจจะเจออะไรบ้าง แต่กลับกลัวสิ่งที่จะเจอ

แค่ปฏิกิริยาของซูเจ๋อเหมือนกับที่เธอคาดการณ์ไว้ สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนไปมาก

เดาว่าบนโลกนี้อย่างน้อยก็มีสักเรื่องที่สามารถทำให้ในใจเขาเหมือนมีคลื่นลูกใหญ่ถาโถมหรือทำให้เขากลัวขึ้นมาได้

นี่แหละ ซูเจ๋อ

เขาหรี่ตา แล้วไตร่ตรองสักพัก：”ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ เกรงว่าคงเพราะฝนตกหนักจนถล่มรังของหนูที่ไหนสักที่ ในเมื่อรู้สาเหตุแล้ว ก็ปรุงยารักษาง่ายแล้วล่ะ“

เฉินเสียนเชื่อคำพูดของซูเจ๋อมาตลอด

จากคำพูดของเขา ฟังไม่ออกเลยว่าเขามีความเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

แน่นอนว่าเฉินเสียนคาดหวังว่าเรื่องนี้จะไม่เกี่ยวกับเขา ในเมื่อตอนนี้ซูเจ๋อพูดเช่นนี้แล้ว เธอก็จะบังคับให้ตัวเองไม่ไปคิดอะไรมาก

แต่แค่ไม่รู้ว่าเธอควบคุมให้ตัวเองไม่ไปคิดมากเช่นนี้แล้วจะยังสามารถควบคุมไปได้นานเท่าไร

เฉินเสียนพยักหน้า แล้วพูด：“ดังนั้นข้าก็เลยคิดว่าอยากจะคุยเรื่องใบสั่งยากับท่านสักหน่อย”

ซูเจ๋อถาม：“หายารักษาเจอแล้ว?”