ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 328

เฉินเสียนนั่งอยู่ด้านในตรงมุม มือทั้งสองข้างโอบกอดเข่า เม้มริมฝีปากแน่นดึงดันไม่ตอบรับเขา

ซูเจ๋อรออยู่สักพักหนึ่ง ถึงได้กล่าวอยู่บริเวณผ้าม่านกับเธอว่า“ไม่ง่ายที่จะก้าวเดินมาถึงวันนี้ ข้าจะให้ท่านทอดทิ้งอาณาประชาราษฎร์ไม่สนใจได้เยี่ยงไรกันเล่า ท่านน่าจะรู้จักข้านะ”

เฉินเสียนรู้ เธอรู้มาโดยตลอด

เพียงแต่ยังคงพูดคำเหล่านั้น

เฉินเสียนกัดหลังมือไม่ได้มีเสียงต่อต้านเลย

“ในขณะนี้ภารกิจเร่งรีบต้องจัดการ ต้องนำอาณาประชาราษฎร์เข้าไปในเมืองจัดหาที่พักให้เรียบร้อย ในเมื่อไม่สามารถใช้อำนาจบีบบังคับจากด้านนอกเข้าไปในเมืองได้ ก็ทำได้เพียงให้ด้านในเปิดประตูเมืองออกมา พรุ่งนี้ข้าจะพูดคุยกับผู้ลี้ภัยให้เข้าใจอย่างชัดเจน ให้พวกเขารอไม่กี่วัน ประตูเมืองนี้จะต้องเปิดให้พวกเขา”

“พรุ่งนี้ท่านพาเฮ่อโยวกับฉินหรูเหลียงพวกเขาเข้าไปในเมืองนะ ข้าอยู่รักษาการณ์ด้านนอกเมือง สามารถปลอบขวัญผู้ลี้ภัยได้”

เฉินเสียนตื่นตระหนก ทนไม่ไหวที่จะอุตลุดไม่สบอารมณ์แล้ว กล่าวถามขึ้นว่า“ท่านจะอยู่?”

น้ำเสียงของซูเจ๋อแผ่วเบาราวกับทอดถอนหายใจ กล่าวขึ้นว่า“ใช่สิ ข้าต้องอยู่ ครั้งนี้เขื่อนหนานเจียงซัดพังพันลี้ ฝ่ายชลประทานอาจจะขาดตกบกพร่องจริง หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำตกเป็นที่ต้องสงสัยการเบียดบังผลประโยชน์ใส่ตัว หลังจากเข้าเมืองแล้ว ท่านสามารถลงมือทางนี้ได้”

เขาอธิบายอย่างละเอียดอีกว่า“ในเมืองมีใต้เท้าท่านหนึ่งใต้เท้าเจิ้ง เจิ้งเหรินโฮ้ว เป็นขุนนางที่ดี รับผิดชอบควบคุมและเร่งรัดฝ่ายชลประทาน เขาทางด้านนั้นมีสมุดบัญชีบางอย่างที่ไม่เหมาะจะถูกเปิดเผยอยู่”

เพื่อที่จะไม่ได้เกิดเรื่องไม่คาดคิด อาจจะให้หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำล่วงหน้าไปก่อน ค่อยนำสมุดบัญชีนั้นมีเปิดเผยต่อสาธารณะชน ทันทีหลังจากนั้นใช้นามองค์หญิงของท่านเปิดประตูเมืองออก จัดการหาที่พักผู้อพยพให้เรียบร้อย

“ตามที่ข้ารู้มาทั้งหมด หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำของเจียงหนานเป็นขุนนางที่กินสินบนอย่างแท้จริง อาเสียน ท่านรู้ว่าควรจะจัดการอย่างไรหรือไม่? ”ซูเจ๋อถาม

แน่นอนว่าเฉินเสียนรู้

ตั้งแต่หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำกล้าเผชิญหน้าเธอ ใช้มือธนูข่มขู่ผู้ลี้ภัย เธอก็รู้แล้วว่าเขาไม่ใช่ขุนนางที่ดี

จัดการรับมือกับขุนนางกินสินบนน่ารังเกียจนี้ โดยปกติเธอไม่มีทางใจอ่อน

ครู่ใหญ่ๆ เฉินเสียนถึงกล่าวขึ้นว่า“แล้วท่านล่ะ ต้องการรอหลังจากข้าเปิดประตูเมืองได้แล้วถึงจะเข้ามาใช่หรือไม่?”

“ตามสถานการณ์ในเวลานี้ ก็มีเพียงเช่นนี้แล้ว”

เธอได้ยินตัวเองถามอย่างรวดเร็ว“หากว่าข้าทำไม่สำเร็จล่ะ ล่าช้าไม่เปิดประตูเมือง ผู้ลี้ภัยด้านนอกเมืองเข้าตาจนไม่มีทางไป ต้องการเอาท่านมาประหารชีวิตจะทำอย่างไร?”

ซูเจ๋อกล่าวขึ้นว่า“ข้าเชื่อใจท่าน ไม่มีทางทอดทิ้งพวกเขาหรอก และก็ไม่มีทางพลั้งปากพูดต่อพวกเขาด้วย”

เขาเชื่อทั้งหมด และก็เพียงแค่หัวใจดวงนั้นที่เฉินเสียนปฏิบัติต่อคนธรรมดาอาณาประชาราษฎร์

เห็นชัดเจนว่าเธอรักเหล่าอาณาประชาราษฎร์ เป็นเขาที่ฝึกอบรมกับปั้นขึ้นมาทีละก้าวๆ แต่ถึงอย่างไรเขาก็มีความจิตตกหดหู่

ความรู้สึกอย่างนั้น คล้ายกับนำสิ่งที่รักมากมายของตัวเอง สิ่งของที่ใจดวงหนึ่งรักมากต้องการยึดใช้เพียงลำพังและเสพสุขเพียงลำพังตัดแบ่งมันมอบให้กับผู้อื่น

บางทีอาจจะโดยส่วนใหญ่เลย

หลังจากนี้เป็นต้นไป เธอก็มีเหตุผลครั้งหนึ่งที่จะไม่ทำเพื่อเขาอีก

สิ่งนี้สำหรับเขาแล้ว ไม่ใช่สิ่งที่โหดเหี้ยมไหนเลย

เพียงแต่ความโหดเหี้ยมอย่างนี้ เป็นตัวเขาเองที่ยินยอมสมัครใจยัดมันมาบนตัวของตัวเอง

“ไม่มีทางทอดทิ้งพวกเขา ไม่มีทางพลั้งปากต่อพวกเขา”เฉินเสียนละเมอพูดเสียงแผ่วเบา“หากมีวันหนึ่ง ข้าไม่มีทางเชื่อใจท่านอีกล่ะ จะทำอย่างไร?”

ซูเจ๋อกล่าวอย่างสง่างามว่า“ไม่ทำอย่างไร ข้ายังคงเชื่อใจท่านเหมือนเดิม”

เฉินเสียนพิงกับรถม้า เงยหน้าเล็กน้อย มองไปทางท้องฟ้ามืดมิดที่ว่างเปล่า

นานมากซูเจ๋อรอไม่ไหวให้เธอพูดอีก เคลื่อนไหวฝีเท้า แล้วกล่าวขึ้นว่า“ดึกมากแล้ว ท่านรีบพักผ่อนเถิด ข้าไม่รบกวนแล้วล่ะ”

“ซูเจ๋อ”

ซูเจ๋อหยุดร่างกายไว้นิ่ง