ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 396

ฉินหรูเหลียงมองใบหน้าอันซีดเซียวของเฉินเสียนในระยะประชิด เขายั้งตัวไว้และรอ รอให้เฉินเสียนลืมตาขึ้นมา

ถึงแม้จะอยากเอาเปรียบเธอ แต่เขาก็อยากรอให้เธอฟื้นขึ้นมา ฟื้นขึ้นมาดูเขาเอาเปรียบเธอชัดๆ

ขณะที่กำลังจะสัมผัสถึงกัน ริมฝีปากของฉินหรูเหลียงก็เผยอขึ้นเล็กน้อย เขากระซิบอย่างแผ่วเบาว่า “เฉินเสียน ถ้าท่านไม่ตื่น ชั่วชีวิตนี้ท่านจะไม่มีวันรู้ว่าใครเป็นพ่อแท้ๆ ของเจ้าน่องน้อยนะ บางทีข้าอาจจะรู้ ถ้าท่านตื่น ข้าอาจจะตัดสินใจบอกท่านก็ได้”

มือของเฉินเสียนหยุดการเคลื่อนไหวทันที

ฉินหรูเหลียงยกมุมปากจางๆ ขณะที่เขากำลังโน้มลงไป เฉินเสียนที่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรมาเนิ่นนานกลับเบี่ยงหน้าไปด้านข้างเล็กน้อย

ฉินหรูเหลียงไม่ได้จุมพิตที่ริมฝีปากของเธอ

เมื่อค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขาเหมือนจะเห็นเฉินเสียนลืมตาขึ้นมาอย่างสงบ แววตาคู่นั้นดูเหมือนสะลึมสะลือแต่ก็แฝงไว้ด้วยการติเตียนและความรังเกียจ

ดูเหมือนเธอจะยังมีสติสัมปชัญญะดี

ฉินหรูเหลียงยืดตัวขึ้นและกล่าวว่า “ถูกข้ายั่วโมโหจนฟื้นขึ้นมาได้อย่างที่คิด”

เฉินเสียนเผยอปาก เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ทั้งแห้งผากและแหบพร่าว่า “ท่านรู้จักพ่อของเจ้าน่องน้อยรึ”

ฉินหรูเหลียงมีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นพลางบอกว่า “ไม่รู้”

“เมื่อครู่ท่านบอกว่าท่านรู้”

“หมอบอกว่าต้องหาอะไรมาพูดเพื่อกระตุ้นท่าน ที่พูดเมื่อครู่ก็แค่หลอกท่านเท่านั้น”

เฉินเสียนเม้มริมฝีปากที่ไร้สีเลือดของเธอพลางพูดว่า “คนเลว”

“ในภายภาคหน้าเจ้าน่องน้อยจะเติบใหญ่ขึ้น ท่านลองดูเดี๋ยวก็รู้ว่าเขาเหมือนใคร”

เมื่อนึกถึงรูปร่างหน้าตาของเจ้าน่องน้อยซึ่งดูเหมือนแม่ พอโตขึ้นแล้วเขาก็จะเหมือนเฉินเสียนไม่ใช่หรือ ถ้าเป็นเช่นนี้ก็ไม่ได้เรื่องอะไรนะสิ

เฉินเสียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สองครั้ง

ฉินหรูเหลียงถามว่า “ตอนนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง”

“ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย”

“ไม่สบายตรงไหนหรือ” ฉินหรูเหลียงเครียดเล็กน้อย

เฉินเสียนมองเขาอย่างสงบ งอนิ้วเรียกเขาอย่างอ่อนแรง “ท่านมาใกล้ๆ สิ”

เมื่อเห็นว่าสภาพร่างกายของเฉินเสียนดูแย่จริงๆ ฉินหรูเหลียงจึงโน้มตัวเข้ามาใกล้ เมื่อเขาวางมือยันไว้ที่ขอบเตียง เฉินเสียนก็เอื้อมมือมาวางลงบนหลังมือของเขา

ฉินหรูเหลียงก้มลงมองและชะงักงัน

เท่าที่เขารู้ เฉินเสียนจะไม่มีวันเป็นฝ่ายจับมือเขา

เป็นอย่างที่คิด ก่อนที่เฉินเสียนจะชักมือกลับ เธอฉวยโอกาสบิดหลังมือเขา บิดอย่างแรงและพูดว่า “ตอนนี้ข้าเคืองมากจริงๆ”

อันที่จริงเฉินเสียนไม่ได้มีเรี่ยวแรงมากนัก เธอแค่บิดหลังมือของเขาจนเป็นรอยแดง

ฉินหรูเหลียงไม่ถือโทษโกรธเคืองและถามว่า “ตอนนี้ท่านก็บอกได้แล้วสิ ว่าท่านถูกใครลอบทำร้ายจนกลายเป็นเช่นนี้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินเสียนก็ปล่อยมือและเอ่ยเรียบๆ ว่า “ข้าไม่ได้ถูกใครลอบทำร้าย เพียงแต่ข้าประมาทและเผลอดื่มบางอย่างเข้าไป”

“ท่านดื่มอะไรเข้าไป” ฉินหรูเหลียงถาม

“ดื่มสุราของเฮ่อโยว”

สีหน้าของฉินหรูเหลียงเปลี่ยนไป

เฉินเสียนก้มหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า “ข้าคิดว่าข้าจะตายเสียแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ข้ากลับยังไม่ตาย”

หลังจากต้มยาเสร็จ เด็กสาวจึงยกยาเข้ามาให้เฉินเสียน

เฉินเสียนเหลือบมองนางนิดหนึ่ง เมื่อดื่มยาหมดจึงหันไปมองนางอีกครั้งก่อนจะเอนตัวนอนลงบนเตียง เอื้อมมือออกไปให้เด็กสาวตรวจชีพจรพลางเอ่ยว่า “หมอยังเด็กมาก”