ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 404

อวี้เยี่ยนเองก็พลอยดีอกดีใจไปด้วย นางพูดขึ้นว่า : "วันนี้องค์หญิงยอมทานอาหารแล้ว ราวกับว่าเรื่องที่กังวลใจถูกยกออกจากอกไปจนหมดยังไงอย่างงั้น เห็นอาการของพระองค์ดีขึ้นมาแบบนี้ ข้าเองก็พลอยรู้สึกดีใจไปด้วย"

นางติดตามเฉินเสียนมานานพอควร จึงไวต่อกลิ่นสัมผัสของยาสมุนไพร เมื่อได้กลิ่นของยาหม้อที่ต้มอยู่ นางจึงดมกลิ่นฟุดฟิดพลางพูดขึ้นว่า : "เอ๊ะ กลิ่นยาตัวนี้ไม่เหมือนกับเมื่อวานนี่นา"

แม่นมซุยจึงพูดขึ้นว่า : "ก็ต้องไม่เหมือนเป็นธรรมดา ยาตัวนี้ดีกับร่างกายขององค์หญิงเป็นอย่างมาก"

อวี้เยี่ยนมองแม่นมซุยด้วยความสงสัย พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "เมื่อคืนนี้คนคนนั้นเขามาหรือ"

แม่นมซุยไม่ได้ยอมรับแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

อวี้เยี่ยนดูเหมือนจะเข้าใจขึ้นมาในทันใด มิน่าล่ะองค์หญิงถึงดูมีชีวิตชีวาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ราวกับว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ที่แท้แล้วก็มีคนมาเยี่ยมไข้องค์หญิงนี่เอง

อวี้เยี่ยนสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “เอ้อเหนียง วันข้างหน้าอย่าเปิดทางให้คนผู้นั้นเข้ามาอีก”

แม่นมซุยจึงพูดขึ้นว่า : “บนพิภพนี้ หากมีผู้ใดสามารถรักษาอาการป่วยใจขององค์หญิงได้ ข้าเองก็ไม่อาจทนดูองค์หญิงป่วยและตรอมใจเยี่ยงนี้ต่อไป ตอนนี้อาการขององค์หญิงดีขึ้นแล้ว ไม่ใช่เรื่องที่ดีหรอกหรือ?”

ยังไม่ทันเลยเวลาเที่ยง ก็มีคนลากตำรามายังหน้าประตูจวนสกุลฉิน และได้แจ้งว่านายหญิงสกุลฉินเป็นคนสั่งตำราจากร้านขายตำราเอง จึงได้ส่งตำราเหล่านี้มา

นายหญิงสกุลฉินจะเป็นใครไปได้อีกเล่า? เป็นเฉินเสียนอย่างไม่ต้องสงสัย

พ่อบ้านจำไม่ได้ว่าเฉินเสียนเคยรับสั่งว่าพระองค์ได้สั่งตำราอะไรไว้ แต่เมื่อเห็นว่าตำราถูกส่งมาหน้าจวนแล้ว ดูจากปกตำราและชื่อตำราแล้วก็รู้ว่าไม่ใช่ตำราทางการอะไร เป็นเพียงตำราจำพวกนวนิยายและนิทานวายุ บุปผา เหมันต์ และจันทรา ที่พระองค์ชอบอ่านในห้องตำราอยู่เป็นประจำ

ในเมื่อส่งมาจนถึงหน้าประตูแล้ว เฉินเสียนเองก็อยู่ในอาการป่วยที่ต้องการฆ่าเวลาพ่อบ้านเป็นคนจำพวกค่อนข้างรอบคอบและระมัดระวังเสมอ จึงเข้าไปแจ้งกับเฉินเสียนที่สวนสระวสันตฤดูก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ

เมื่อเฉินเสียนได้ยินแล้ว จึงตอบกลับไปว่า : “เป็นตำราที่ข้าสั่งไว้เอง ก่อนหน้านี้รู้สึกทั้งเบื่อและหดหู่ ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย ข้าจึงคิดว่าควรอ่านตำรานิทานเรื่อยเปื่อยเสียหน่อยก็คงจะดี ไปเอาตำราเหล่านั้นมาไว้ที่สวนของข้าก็แล้วกัน”

“ขอรับ”

ตำราเหล่านั้นก็ไม่ได้ทางการอะไร คนส่งหนังสือก็คุยไว้ซะเยอะ ว่าเป็นตำรานิทานและนวนิยายใหม่ล่าสุดจากทางร้านของพวกเขา รับประกันว่าเป็นนวนิยายใหม่ที่เนื้อเรื่องสนุกเข้มข้นอย่างแน่นอน

เมื่อตำราถูกส่งมายังสวนสระวสันตฤดูแล้ว เห็นแก่คนขายตำราที่แนะนำเสียเยอะเธอจึงรับมันไว้ทั้งหมด แล้วให้เขาตามไปเก็บเงินกับพ่อบ้านที่ห้องบัญชี

เมื่อคนจากร้านขายตำรากลับไปแล้ว อวี้เยี่ยนจึงจัดระเบียบตำราเหล่านั้นใหม่ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “องค์หญิงไปสั่งตำราไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมหม่อมฉันไม่รู้เลยเพคะ?”

เฉินเสียนหัวเราะพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “เพิ่งสั่งใหม่เมื่อคืนนี้เอง”

เมื่ออวี้เยี่ยนเห็นชื่อตำราแล้ว ใบหูของอวี้เยี่ยนก็แดงก่ำขึ้นมาทันที นางพูดขึ้นอย่างเขินอายว่า : “องค์หญิงนี่มันตำราอะไรเพคะ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้……ทั้งเสื่อมเสียและอุกอาจอย่างที่สุด”

เฉินเสียนรับมาดูอยู่ครู่หนึ่ง เธอเลิกคิ้วเบาๆ แต่เมื่อเปิดตำราออกมาแล้ว ก็มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของไม้กฤษณาฟุ้งกระจายออกมา

เนื้อหาด้านในทางการเสียยิ่งกว่าทางการอีก

เฉินเสียนพลิกอ่านผ่านๆ ตั้งแต่ยุทธศาสตร์ทางการทหารสู่การบริหารราชการแผ่นดิน สัจธรรมทั้งสามและหลักธรรมทั้งห้า ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบัน ไม่ขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่นิดเดียว

ซูเจ๋อปลอมหนังสือตำรามากมายขนาดนี้ แล้วยังให้ทางร้านขายหนังสือตำราเป็นผู้ส่งมาอีก เขาคงจะทุ่มเทและลำบากไม่น้อย

แต่เขาเองก็เป็นห่วงว่าเฉินเสียนที่อ่านตำราทางการเหล่านี้มากจนเกินไป ก็อาจจะมีเบื่อหน่ายบ้างตามอุปนิสัยของเธอ ฉะนั้นเขาจึงไม่ได้ปลอมแปลงตำราในส่วนที่ผู้ขายนั้นได้แนะนำต่างหาก มันจึงเป็นหนังสือตำรานิทานและนวนิยายจริงๆ เพื่อเอาไว้ให้เฉินเสียนได้ปรับเปลี่ยนและลดความตึงเครียดไปบ้าง

เฉินเสียนจึงได้โยนหนังสือตำรานวนิยายให้กับอวี้เยี่ยน พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “หนังสือตำราพวกนี้เจ้าเอาไปอ่านเสีย อ่านจบแล้วก็เอาไปแบ่งสาวใช้ในจวนอ่านด้วย ท่านประธานหลงรักข้าฉบับโบราณ ไหนๆ ทุกคนก็ชอบอ่านกันอยู่แล้ว”

แน่นอนว่าเธอต้องให้คนอื่นรับรู้ ว่าเธอได้เตรียมพร้อมสำหรับการละทิ้งทุกสิ่งและไม่เรียนรู้อะไรอีกแล้ว