ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 422

เฉินเสียนกล่าวว่า “ถ้าอยากกินให้อิ่มท้องก็กลับไปกินที่เรือนของท่านสิ ในจวนยังขาดแคลนอาหารหรืออย่างไร ถ้าขาดจริงๆ ข้าช่วยสมทบให้ท่านก็ได้”

ว่าแล้วเธอก็สั่งให้อวี้เยี่ยนเก็บข้าวของเครื่องใช้ของฉินหรูเหลียงตลอดจนเสื้อผ้าที่อยู่ในสวนสระวสันตฤดูออกมา แล้วส่งกลับไปที่เรือนของเขา

ฉินหรูเหลียงเพิ่งย้ายมาอยู่ที่สวนสระวสันตฤดูเมื่อสองวันก่อน ในเวลานั้นเฉินเสียนยังทำอะไรเขาไม่ได้จึงได้แต่ปล่อยเขาไปก่อน

แต่ที่สวนสระวสันตฤดูมีผู้หญิงอยู่ถึงสามคน เขาเป็นผู้ชายคนเดียว ต่อไปจะต้องไม่สะดวกอย่างแน่นอน ถึงอย่างไรไม่ช้าก็เร็วเฉินเสียนก็ต้องไล่เข้าไปอยู่ดี

“ข้าอยากกินข้าวที่นี่” ฉินหรูเหลียงกล่าว “ข้าเคยอาศัยอยู่ที่นี่มาก่อน ท่านยังจะไล่ข้าไปอีกหรือ”

“ยอมให้ท่านอยู่ที่นี่มาตั้งสองสามวันก็นับว่าเกรงใจมากแล้ว”

“แต่ที่นี่คือเรือนของข้า เรือนที่ท่านอยู่ก็เป็นของข้าด้วย!”

“แล้วยังไง จะให้ข้าย้ายออกจากจวนรึ” เฉินเสียนเอ่ยอย่างคิดๆ

ฉินหรูเหลียงถอนหายใจอย่างอัดอั้น เขาจะปล่อยให้เฉินเสียนย้ายออกไปได้อย่างไร เขาระงับโทสะเอาไว้และกล่าวว่า “ช่างเถอะ ข้าขี้เกียจทะเลาะกับท่าน ข้ามาอยู่ที่นี่ก็เพื่อดูแลท่าน ไม่ใช่เรื่องดีแน่หากท่านยังกินไม่ได้นอนไม่หลับ”

“แต่ข้ารู้สึกตาบวมๆ เพราะความแออัด” เฉินเสียนกล่าว “และข้าก็กินได้นอนหลับแม้ท่านจะไม่อยู่ที่นี่”

“แล้วก่อนหน้านี้ทำไมท่านจึงไม่รู้สึกว่าแออัด เหตุใดผู้หญิงอย่างท่านจึงเปลี่ยนแปลงง่ายเช่นนี้” ฉินหรูเหลียงไม่ได้เอ่ยอย่างไร้เหตุผลตามเธอ จากนั้นจึงถามอย่างหารือว่า “เช่นนั้นท่านย้ายไปที่เรือนของข้าดีหรือไม่ เรือนของข้าใหญ่กว่า จะได้ไม่รู้สึกแออัด”

เฉินเสียนพรวดพราดเข้าไปในห้องและกล่าวว่า “อวี้เยี่ยน ของของเขาล่ะ ทำไมถึงยังไม่จัดการให้เรียบร้อยอีก”

ฉินหรูเหลียงเม้มริมฝีปากและกล่าวว่า “ท่านนี่ช่างอกตัญญูไม่แพ้ผู้ใด!”

เมื่อเห็นว่าใช้ไม้อ่อนไม่ได้ผลฉินหรูเหลียงจึงใช้ไม้แข็ง เขาฉวยโอกาสตอนที่เฉินเสียนเผลอก้าวเข้าไปอุ้มเธอไว้

สภาพร่างกายของเฉินเสียนในตอนนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา หลังจากดิ้นรนอยู่สองสามทีก็ถูกเขาอุ้มเข้าไปในห้อง

อวี้เยี่ยนกำลังหยิบสัมภาระออกมาและเอ่ยถามช้าๆ ว่า “ท่านราชบุตรเขย ของของท่านยังต้องส่งกลับไปที่เรือนหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่ต้องแล้ว” ฉินหรูเหลียงเอ่ยอย่างเฉียบขาดว่า “ข้าจะอยู่ที่นี่ต่อ”

ฉินหรูเหลียงวางเฉินเสียนลงข้างๆ โต๊ะอาหาร จากนั้นจึงสั่งให้แม่นมซุยไปตักน้ำมาเพื่อให้เธอล้างหน้าล้างมือ “กินข้าว กินเสร็จจะได้ดื่มยา คืนนี้ท่านจะได้นอนหลับพักผ่อน”

เฉินเสียนถลึงตาใส่เขา

ฉินหรูเหลียงยังกล่าวอีกว่า “จ้องอะไร รอไว้ท่านมีแรงเมื่อไหร่ค่อยมาตีข้า”

เฉินเสียนหรี่ตา “ฉินหรูเหลียง ข้าเพิ่งรู้ว่ายิ่งนานวันท่านยิ่งพาลขึ้นเรื่อยๆ”

“นั่นก็เพราะถูกท่านบังคับนะสิ” ฉินหรูเหลียงนำอาหารมาวางไว้ให้เฉินเสียนพลางลดเสียงลง “สุภาพบุรุษถูกท่านบังคับจนกลายเป็นคนพาล กินให้เยอะๆ ไม่เช่นนั้นเมื่อซูเจ๋อออกมาแล้วท่านผอมเกินไป จะเอาอะไรไปสู้หน้าเขา เขาจะคิดได้ว่าข้าเอาเปรียบท่าน ไม่ยอมให้ท่านกินข้าว”

เขาพูดอย่างหยาบคายและแข็งกร้าว

ทว่าเฉินเสียนกลับรู้สึกตื้นตันและอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากนั้นเฉินเสียนก็ไม่ได้เถียงกับฉินหรูเหลียงอีก เธอพยายามกินอาหารที่ฉินหรูเหลียงตักมาใส่ชามของเธอให้ได้มากที่สุด

อวี้เยี่ยนเข้ามาช่วยเฉินเสียนล้างหน้าบ้วนปากหลังมื้ออาหารเย็น หลังจากนั้นเธอจึงเอนกายนอนลงบนเตียง

เมื่อฉินหรูเหลียงเห็นว่าเธอสงบเช่นนี้เขาจึงกลับไปที่ห้องของตัวเอง หากเกิดอะไรขึ้นในยามดึกเขาเองก็จะได้ไหวตัวทัน