ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 428

เฉินเสียนมองเขาปราดหนึ่ง กล่าวด้วยความสัตย์จริงว่า "อา ไม่พออยู่แล้ว พลอดรักทั้งชาติก็ไม่พอ"

ฉินหรูเหลียงต้องทนดูเธอกับซูเจ๋อพลอดรักกันอยู่ข้างๆ ตอนนี้เฉินเสียนยังจงใจยั่วโมโหให้เขาอีก จึงกล่าวด้วยความเหลืออด "ท่านนี่จริงๆเลย จะทำให้ข้าตรอมใจตายแล้ว"

จากนั้นทั้งสองก็ไปยังห้องพักผ่อนของศาลยุติธรรมต้าหลี่

ทางผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่กำลังอกสั่นขวัญแขวน เมื่อเห็นทั้งสองกลับมาอย่างปลอดภัยก็ถอนหายใจยาวๆด้วยความเบาใจ

เมื่อเฉินเสียนกับฉินหรูเหลียงเปลี่ยนจากชุดยามเฝ้าคุกมาเป็นเสื้อทหารคุ้มกันของจวนผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่ ทุกคนถือโอกาสที่ยังเช้าอยู่รีบออกไปจากตรงนั้น

เมื่อออกจากจวนผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่ เฉินเสียนกับฉินหรูเหลียงก็เปลี่ยนเป็นอาภรณ์ที่ใส่ตอนออกจากจวนเมื่อคืน

ตลาดสดยามเช้ามีร้านแผงลอยขายของกระจุกกระจิกกับอาหารมื้อเช้า ทั้งสองรับประทานอาหารเช้าออกมา เฉินเสียนพลันยืนอยู่บนถนนสีเทาขาวอันสะอาดสะอ้าน จากนั้นก็แหงนหน้ามองไปยังทิศบูรพา

ซึ่งทิศทางนั้นทอแสงพระอาทิตย์อันอบอุ่นที่หาได้ยากในเหมันตฤดู

จักรพรรดิไม่ได้รับรายงานข่าวการสอดแนมในจวนฉิน จึงเร่งคนไปถามไถ่ ผลสุดท้ายคือหาผู้สอดแนมในละแวกจวนฉินไม่พบ

ไม่เห็นเงากับร่องรอยสักคน

จักรพรรดิรู้สึกประหลาดใจพลันส่งคนออกตามหาบริเวณใกล้เคียงไปจนถึงทั่วทั้งเมืองหลวง ทว่าถึงกระนั้นก็ยังหาไม่เจอ

จักรพรรดิโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ฟาดโต๊ะแล้วกล่าวว่า "แค่จวนฉินก็จับตามองไม่ได้ ผู้สอดแนมหายกลางอากาศหรือ? ส่งคนไปสอดแนมใหม่"

ทว่ารายงานจากการสอดแนมก็คือ จวนฉินไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

หลังเฉินเสียนออกมาจากศาลยุติธรรมต้าหลี่ก็ไม่ค่อยออกจากจวน เธอแค่รอฟังข่าวอยู่เงียบๆ

พอวันที่ห้า ขุนนางชั้นสูงในราชสำนักถวายฎีกาฟ้องพรรคพวกเฮ่อฟั่งในโทษฐานทุจริต จึงทำให้มีผู้เข้าคุกจำนวนมาก ทั่วราชสำนักพากันแตกตื่นเป็นทอดๆ

วันที่หก จักรพรรดิส่งหัวหน้าไต่สวนคดีความของซูเจ๋อคนใหม่เข้าไป

พอถึงวันที่แปด เฉินเสียนยังไม่ได้ข่าวจากเมืองเจียงหนานส่งมาที่เมืองหลวง เธอก็ได้ข่าวลงอาญาของซูเจ๋อเสียแล้ว

เธอคิดว่าหัวหน้าไต่สวนคนใหม่มารับช่วงต่อ หากคิดจะปิดคดีก็คงต้องใช้เวลาหลายวัน ทว่ากลับคาดไม่ถึงว่าแค่เวลาสั้นๆสองวันก็จะปิดคดีแล้ว

แจ้งว่าหลักฐานทรยศชาติแน่นหนา ประหารชีวิตในเวลาอู่สือซานเค่อ (11:45น.)

หลักฐานดังกล่าวคือจดหมายติดต่อสื่อสารกับเป่ยเซี่ย เนื้อหาโดยรวมก็คือ องค์หญิงจิ้งเสียนพบเจอเภทภัย ราชสำนักต้าฉู่ไม่มั่นคง จึงเป็นโอกาสทองของเป่ยเซี่ยที่จะยกทัพมากอบโกยผลประโยชน์

เพื่อพิสูจน์ว่าซูเจ๋อมีความผิดจริง จึงนำลายมือในจดหมายมาเทียบกับฎีกาที่ซูเจ๋อเคยถวาย ซึ่งผลลัพธ์ก็คือตรงกันทุกระเบียบนิ้ว นอกจากจดหมายแล้ว ยังมีสิ่งของที่ได้รับจากเป่ยเซี่ยเป็นหลักฐานอีกด้วย

ถึงแม้ด้านนอกจวนฉินจะมีผู้สอดแนม แต่อย่างไรเสียก็มีจำนวนจำกัด ไม่อาจติดตามคนในจวนได้ทุกคน

ซึ่งข่าวนี้ฉินหรูเหลียงส่งคนออกไปสืบมา

เฉินเสียนนั่งอยู่บนเก้าอี้อันหนาวเหน็บ ดูคล้ายกับหายใจยากอย่างไรอย่างนั้น

อย่าพูดถึงว่าตอนที่เฮ่อฟั่งยึดเรือนซูเจ๋อไม่ได้ค้นเจอสิ่งใดเลย ถึงแม้จะมีจดหมาย ซูเจ๋อก็ไม่มีทางทิ้งลายมือที่เป็นหลักฐานมัดตัวความผิดของตัวเองหรอก หลักฐานดังกล่าวจึงสร้างขึ้นมาเอง เพียงเพื่อตบตาผู้คนเท่านั้น

เมื่อประกาศเรื่องนี้ออกมา ราษฎรต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ใหญ่โต

โรงน้ำชา โรงเหล้า ทุกตรอกทุกซอยก็เริ่มพูดคุยถึงเรื่องนี้อย่างไม่หยุดหย่อน ในเมื่อบัณทิตเป็นคนเขียนเองกับมือ เหตุใดจึงไม่ส่งไปที่เป่ยเซี่ย ไยถึงมาปรากฏในแคว้นต้าฉู่ได้?

ซึ่งคำตอบที่ราชสำนักให้แก่ราษฎรก็คือ หลักฐานพวกนี้ได้มาจากเป่ยเซี่ย