ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 438

เฉินเสียนจ้องมองไปที่ฉินหรูเหลียง พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ตอนนี้เหล่าทหารเวรยามต่างพากันตามหาเขา แล้วทำไมข้าถึงตามหาเขาไม่ได้ล่ะ? อีกอย่างเขาเองก็ได้รับบาดเจ็บ หากถูกเหล่าทหารเวรยามจับได้ขึ้นมาแล้วละก็ เรื่องราวคงบานปลายไปกันใหญ่แน่”

ฉินหรูเหลียงเม้มปากเบาๆ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ท่านยังรู้อยู่หรือว่าเขาถูกทหารเวรยามตามล่าตัวอยู่! เวลาแบบนี้ท่านยังจะกล้าออกไปได้ยังไงกัน?”

เฉินเสียนกำเศษผ้าไว้แน่น เธอสูดลมหายใจเข้าลึกพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ข้าจะระมัดระวังตัวเป็นอย่างดี หยุดรถม้าตรงปากทางข้างหน้านั่น”

ฉินหรูเหลียงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า : “เฉินเสียน ท่านไปไม่ได้ ข้าไม่ยอมให้ท่านไปอย่างเด็ดขาด”

คนบังคับรถม้าเป็นคนของฉินหรูเหลียง แม้ว่าจะผ่านปากทางข้างหน้านั้นไป แต่หากฉินหรูเหลียงไม่อนุญาตให้เขาจอด เขาก็ไม่กล้าที่จะจอดเช่นกัน

ได้ยินเพียงฉินหรูเหลียงตะโกนออกคำสั่งเสียงดังว่า : “รีบกลับไปที่จวน ห้ามหยุดแม้แต่นิดเดียว”

คนบังคับรถม้าจึงฟาดแส้ลงบนหลังม้า ไม่เพียงแต่ห้ามหยุดรถ แต่ต้องรีบกลับไปเร็วขึ้นกว่าเดิมด้วย

รถม้าวิ่งอยู่บนถนนที่เต็มไปด้วยหิมะ จึงค่อนข้างส่ายและไม่มั่นคง โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่คนสองคนในรถม้ากำลังทะเลาะต่อสู้กันอยู่

หลายต่อหลายครั้งที่คนบังคับรถม้าควบคุมรถม้าไม่ค่อยได้ รถม้าเกือบจะคว่ำตั้งหลายหน

เฉินเสียนที่ไม่ได้อ่อนแอ บวกกับแขนของฉินหรูเหลียงยังไม่ได้ฟื้นฟูหายสนิท เธอยังพอสู้รบตบมือกับฉินหรูเหลียงได้อยู่พักหนึ่ง แต่ร่างกายของเธอไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ผ่านไปเพียงครู่หนึ่งเธอก็หมดแรงลง จึงถูกฉินหรูเหลียงหมุนมือทั้งคู่ไขว้หลัง แล้วรวบตัวเธอเข้ามากอด

เฉินเสียนหายใจหอบไม่หยุด ได้ยินเสียงของฉินหรูเหลียงดังขึ้นข้างหูว่า : “ข้าขอเตือนท่านด้วยความหวังดีว่าท่านควรจะเก็บแรงไว้หน่อย ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไม่อาจปล่อยท่านไปทำเรื่องที่เสี่ยงอันตรายแบบนั้นโดยเด็ดขาด”

แต่เมื่อเขาพูดจบ สีหน้าของฉินหรูเหลียงก็เปลี่ยนไปในทันที

ในรถม้านั้นมืดสนิทไร้ซึ่งความสว่าง ฉินหรูเหลียงรวบแขนสองข้างของเฉินเสียนไขว้หลังเอาไว้ พร้อมกับป้องกันเฉินเสียนใช้เท้าหลังเตะอีกด้วย แต่ไม่ทันได้ระวังมือสองข้างที่ไขว้หลังของเฉินเสียน เธอจับไปยังจุดใต้เอวทันที

ฉินหรูเหลียงสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่

ให้ตายสิผู้หญิงคนนี้ ทีที่แบบนี้ล่ะจับแม่นเสียไม่มี จับจุดประตูชีวิตของเขาแม่นยำไม่คลาดเคลื่อนแม้แต่นิดเดียว

ฉินหรูเหลียงรีบพูดขึ้นด้วยความลนลาน : “เฉินเสียน ท่านกำลังจับอะไรอยู่!”

เฉินเสียนพูดขึ้นอย่างใจเย็นว่า : “ฉินหรูเหลียง วันข้างหน้าหากไม่อยากไร้สิ้นลูกหลานสืบสกุล ร่วมหลับนอนกับหญิงอื่นไม่ได้ ก็ควรจะปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ แล้วข้าจะปล่อย……ไข่ของท่าน”

“ท่าน……” ฉินหรูเหลียงนึกไม่ถึงเลยแม้แต่นิดเดียว ว่าเขาจะถูกเฉินเสียนจับมาต่อรองด้วยวิธีนี้ เขาฉุนจัดจนตัวสั่นเทา : “ท่านยังมียางอายอยู่หรือเปล่า ไม่ดูเลยว่ากำลังจับตรงไหนของผู้ชาย!”

“พูดให้มันน้อยๆ หน่อย ตอนนี้ท่านจะปล่อยหรือไม่ปล่อย?” เฉินเสียนค่อยๆ เพิ่มน้ำหนักมือขึ้น

ตรงนั้นทั้งไวต่อสัมผัสและอ่อนนุ่มเป็นที่สุด เพียงแค่บีบเบาๆ ฉินหรูเหลียงก็ปวดจนหน้าเขียวไปหมดแล้ว เขาขบกรามแน่นพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “เฉินเสียน ท่านมันเป็นหญิงที่ไร้ซึ่งยางอาย”

ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่แทบจะบ้าคลั่งของฉินหรูเหลียงแล้ว เฉินเสียนกลับรู้สึกสบายใจเข้าไปใหญ่

เฉินเสียนพูดขึ้นอย่างไม่ได้สนใจว่า : “ถูกต้อง ข้ามันเป็นหญิงไร้ยางอาย แล้วจะทำไมล่ะ? เมื่อครู่นี้ท่านแน่มากไม่ใช่หรือ? เชื่อหรือเปล่าว่าข้าจะบีบมันให้แหลกละเอียดเละเป็นจุณเชียว! ยังจะไม่รีบปล่อยมืออีก!”

ฉินหรูเหลียงรู้สึกว่าหากเขายังไม่รีบปล่อยมือแล้วล่ะก็ เฉินเสียนคงจะไม่ออมมือแน่ๆ และคงจะบีบของของเขาเละเหมือนไข่ไก่เป็นแน่แท้

ช่วยไม่ได้แล้ว ฉินหรูเหลียงจึงทำได้แค่เพียงค่อยๆ คลายมือออกจากเฉินเสียน ให้แขนทั้งสองข้างของเฉินเสียนอิสระอีกครั้ง เธอขยับไหล่อยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงค่อยๆ ปล่อยมือออกจากตรงนั้นของฉินหรูเหลียง

เมื่อครู่นี้ที่ถูกเธอจับแบบนั้น มือหนักไม่เบาเลย ใต้ท้องน้อยของเขาจึงรู้สึกปวดระบมไปหมด พลอยทำให้ฉินหรูเหลียงยังตั้งตัวไม่ติด

เวลานี้เอง นึกไม่ถึงเลยว่ายังไม่ทันจะสั่งให้รถม้าหยุดรถ จู่ๆ เฉินเสียนก็เปิดม่านหน้าต่างของรถม้าเพื่อเตรียมกระโดดออกไป

ฉินหรูเหลียงเห็นแล้วจึงตกใจเป็นอย่างมาก รีบยื่นมือไปคว้าตัวเธอทันที : “เฉินเสียน!”

เพียงแต่ฉินหรูเหลียงช้าไปหนึ่งเก้า เฉินเสียนกระโดดออกไปก่อนที่เขาจะคว้าโดนตัวเธอ

รถม้าวิ่งค่อนข้างเร็ว เธอกระโดดออกไปอย่างไม่กลัวและไม่สนใจอะไรแบบนี้ จะบาดเจ็บเอาได้ง่ายๆ

ฉินหรูเหลียงรู้สึกสะดุ้งไปทั้งใจ รีบชะโงกหน้าออกไปดู เห็นเฉินเสียนกระเด็นลงบนหิมะไถลออกไปค่อนข้างไกล เพราะเธอไม่ได้กะน้ำหนักตัวและฝีเท้าให้ดี กระโดดลงบนหิมะอย่างจัง

เขาจึงรีบสั่งให้คนบังคับรถม้าหยุดรถในทันที คนบังคับรถม้าใช้เวลาหยุดรถพอควร และไถลไปค่อนข้างไกล