ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 457

ปรากฏว่าไม่ใช่มีเพียงแต่นางเท่านั้นที่มองเจ้าน่องน้อยแล้วทำให้นึกถึงซูเจ๋อ ขาดแค่เพียงคนที่มาคอยปลุกนาง

แม่นมซุยไม่ค่อยไว้วางใจ หลังจากที่นำเจ้าน่องน้อยไปให้เสี่ยวเฮอดูแล ก็กลับเข้าไปที่ห้องตำราอีกครั้ง และกล่าวว่า "องค์หญิง ไม่ต้องคิดมากหรอกเพคะ"

เวลาผ่านไปสักพักหนึ่ง เฉินเสียนถาม "เหมือนไหม?"

แม่นมซุยนิ่งเงียบ

เฉินเสียนเงยหน้าขึ้นมามองนาง และถามอีกครั้งหนึ่ง "เจ้าคิดว่าพวกเขาเหมือนกันไหม?"

แม่นมซุยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และกล่าวว่า "เหมือนหรือไม่เหมือน องค์หญิงไม่ต้องไปฟังคำพูดเหลวไหลของคนอื่นหรอกเพคะ แล้วในใจขององค์หญิงล่ะคิดอย่างไรเพคะ?"

ในที่สุดเฉินเสียนก็ยิ้มอย่างขมขื่น ตีไปที่หน้าผากของตัวเอง และบ่นว่า "ข้าไม่ควรฟังที่เสี่ยวเฮอพูดไร้สาระเลย พอมีความคิดแบบนี้แล้ว ข้าก็หยุดคิดไม่ได้ ได้แต่คิด ๆ ๆ อยู่อย่างนั้น"

ซูเจ๋อ

ทั้งที่รู้ว่าเขาอยู่ที่โรงเรียนไท่ทุกวัน และพระตำหนักไท่เหอก็อยู่ไม่ห่างไกลจากโรงเรียนไท่นัก แต่นางกลับทำได้เพียงคิดถึงเขาอยู่ในพระตำหนักไท่เหอ

คิดถึงเขามาก แต่ตัวเองก็กลับไปเจอเขาไม่ได้ ปล่อยให้ลูกชายเป็นตัวแทนไปพบหน้าเขา แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

เฉินเสียนคิด ลูกของนางเฉลียวฉลาด หากซูเจ๋อมีอะไรที่อยากพูดกับนาง ก็คงจะพูดกับลูกของนาง ลูกชายก็น่าจะจำได้บ้างสองสามคำ และกลับมาบอกนาง

นางคิดมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าเจ้าน่องน้อยจะไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของซูเจ๋อ แต่วันนี้ก็ได้กลายเป็นสายสัมพันธ์ระหว่างนางกับซูเจ๋อแล้ว นางรู้สึกพึงพอใจมาก

เจ้าน่องน้อยจะตามเขาไปที่โรงเรียนไท่ ชอบเวลาที่ได้ใกล้ชิดเขา สำหรับเฉินเสียนแล้วนับว่าเป็นเรื่องดี อย่างน้อยในวันข้างหน้าที่เจ้าน่องน้อยและซูเจ๋อได้ใช้เวลาร่วมกัน จะได้ไม่มีอุปสรรคและความขัดแย้งเกิดขึ้น

แต่มาวันนี้เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางกลับรู้สึกว่าตัวเองคิดไกลเกินไป

แต่เฉินเสียนกลับละเลย ก่อนหน้านี้เจ้าน่องน้อยได้เจอหน้าซูเจ๋อเพียงไม่กี่ครั้ง บุคลิกที่เงียบและนิ่งของเขานั้น นอกจากคนใกล้ชิด ใครก็ไม่สามารถมาทำตัวใกล้ชิดเขาได้ ทำไมเขากลับชอบที่จะเข้าหาและทำตัวใกล้ชิดกับซูเจ๋อ?

เมื่อตอนที่ซูเจ๋อบุกเข้ามาที่พระตำหนักไท่เหอเพื่อจะพาเขาออกไป ทำไมเขาถึงกลับรู้สึกดีใจเช่นนั้น?

เมื่อตอนที่ซูเจ๋อเดินผ่านฝั่งตรงข้ามของพระตำหนักไท่เหอ ทำไมเขาถึงต้องวิ่งตามออกไป?

หลังจากเข้าเรียนที่โรงเรียนไท่ เจ้าน่องน้อยก็ไม่เคยเล่นด้วยกันกับองค์หญิงและองค์ชาย เป็นไปได้หรือที่จะชอบฟังแต่เสียงของพวกเขาอ่านหนังสือ? ไม่ใช่ เป็นเพราะว่าเขารู้ว่าซูเจ๋อก็อยู่ในโรงเรียนไท่แห่งนี้

เขาอยากไปโรงเรียนไท่ เพราะว่าเขาต้องการไปใกล้ชิดกับซูเจ๋อ

แม่นมซุยก็ไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไรดี เรื่องวันนี้เป็นเพราะเสี่ยวเฮอพูดไปไม่คิด

และจังหวะนั้น อวี้เยี่ยนก็กำลังวิ่งเข้ามาที่ห้องตำรา และกล่าวว่า "องค์หญิง มีคนมาที่พระตำหนักไท่เหอของพวกเราเพคะ"

เฉินเสียนก้มหน้าลง น้ำเสียงของเธอมืดมน "ใคร?"

อวี้เยี่ยนกล่าวด้วยความกลัวและความไม่สบายใจ "ดูเหมือนจะเป็นพระสนมฉีพาพระโอรสของพระนางมาเพคะ"

เฉินเสียนตอบ "ข้ากำลังไม่มีความสุข พวกเขาแม่ลูกมาเพื่อรับเคราะห์ร้ายงั้นหรือ"

เฉินเสียนกล่าวพร้อมกับลุกขึ้น และสะบัดเสื้อผ้าของนาง เดินออกไปด้วยสีหน้าที่ดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไร อวี้เยี่ยนมองอย่างตกใจ และกระซิบถามแม่นมซุย "องค์หญิงเป็นอะไรหรือ ทำไมวันนี้รู้สึกแปลก ๆ ดูผิดปกติ"

แม่นมซุยกล่าว "เจ้าอย่าเพิ่งถามตอนนี้ ไปดูพระสนมฉีทางนู้นก่อน"

ในเวลานี้ก็ผ่านไปหลายวันมากแล้วสำหรับเรื่องที่องค์ชายห้าตกใจกลัวจนร้องไห้อึแตกฉี่แตกใส่กางเกง ในที่สุดองค์ชายห้าก็ค่อย ๆ ฟื้นออกมาจากฝันร้ายของเขาสักที