ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 459

เฉินเสียนกล่าว "เด็ก ๆ แกล้งเล่นกันไม่มีอะไร ไม่ต้องกังวลใจไป อีกอย่างเมื่อก่อนองค์ชายห้าก็เล่นกับเจ้าน่องน้องอยู่บ่อยครั้ง"

นางยิ้มและกล่าวว่า "ข้าเตือนพระสนมฉีอีกครั้ง เจ้าน่องน้อย ไม่ใช่เจ้าน่อง"

พระสนมฉีรู้สึกขนลุกเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยยิ้มและสายตาคู่นั้นของนาง

เฉินเสียนกล่าว "อวี้เยี่ยน ไปเตรียมน้ำชามาใหม่ เอ้อร์เหนียงและเสี่ยวเฮอไปคอยดูแลรับใช้ที่ห้องโถง หากพระสนมฉีไม่พูดอะไร ใครก็ห้ามมาที่ห้องตำรา"

สุดท้าย ภายในห้องตำรามีเพียงแค่เจ้าน่องน้อยและองค์ชายห้าเท่านั้น ไม่มีแม้แต่นางกำนัลภายนอก

องค์ชายห้าได้เผยตัวตนที่แท้จริงของเขาออกมา เขาพยายามรื้อค้นของทุกอย่างในห้องลงมาให้เละเทะยุ่งเหยิงกระจัดกระจายไปทั่ว

ฉีกตำราหนังสือลงบนพื้น ราดหมึกไปตามที่ต่าง ๆ ทุกหนแห่ง องค์ชายห้ายังหยิบตำราหนังสือไปนั่งที่พรม มองไปที่เจ้าน่องน้องและค่อย ๆ ฉีกทีละหน้า ๆ และกล่าวว่า "เจ้าชอบอ่านตำราใช่ไหม ข้าจะฉีกทิ้งทั้งหมด ดูว่าเจ้าจะเอาที่ไหนไปอ่าน"

เจ้าน่องน้อยไม่ได้สนใจ องค์ชายห้าอยากจะฉีกทำลายก็ปล่อยให้เขาทำต่อไป ถึงอย่างไรตอนนี้เจ้าน่องน้อยก็ยังไม่ค่อยรู้จักตัวอักษรมากนัก แล้วจะอ่านหนังสือพวกนี้ได้อย่างไร

องค์ชายห้าฉีกหนังสือจนเริ่มเหนื่อย และเริ่มเขวี้ยงปาข้าวของ เขารู้สึกหงุดหงิด จึงโยนหนังสือตำราไปโดนที่ศีรษะของเจ้าน่องน้อย

องค์ชายห้าพูดอย่างโกรธเคือง "ร้องสิ ทำไมเจ้าไม่ร้อง! ถ้าเจ้าร้องไห้ขอร้องข้า ไม่แน่ข้าอาจจะปล่อยเจ้าก็ได้!"

องค์ชายห้าเดินเข้ามาตรงหน้าของเจ้าน่องน้อย จับเจ้าน่องน้อยแน่นแล้วหยิกเข้าไปที่แก้มของเขา ใช้หนังสือตีไปที่ศีรษะของเขา และกล่าวด้วยความโมโห "ทำไมเจ้าไม่กลัวจระเข้ ข้าไม่ได้ขี้ขลาด เจ้าต่างหากที่ขี้ขลาด! แม่ของเจ้าเป็นคนเสียสติ พ่อของเจ้าเป็นคนไร้ประโยชน์ ส่วนเจ้ามันไอ้คนชั้นต่ำ!"

องค์ชายห้าหมกมุ่นอยู่กับความสุขของตัวเองที่ได้รังแกคนอื่น แม่ของเขาพูดถูก มีเพียงแค่การได้รังแกผู้อื่นเท่านั้นจึงจะสามารถเอาชนะความกลัวได้ ตอนนี้เขาไม่รู้สึกกลัวอะไรแล้ว

คำพูดที่ออกมาจากปากขององค์ชายห้านั้น เป็นคำพูดที่พระสนมฉีคอยพูดให้เขาฟังก่อนหน้านี้ มีความดุร้ายในน้ำเสียงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของเขา

แววตาของเจ้าน่องน้อยไม่ได้แสดงออกว่ามีความสุขหรือกำลังโศกเศร้าเสียใจ ถึงแม้เขาจะถูกองค์ชายห้าหยิกที่แก้มจนเป็นรอยนิ้วมือแดง

ในโลกของเจ้าน่องน้อย ถึงแม้เขาจะเข้าใจสิ่งต่าง ๆ ได้ไม่ดีพอ แต่เขาก็รู้ว่าอย่างไรเสียพ่อและแม่ของเขาดีที่สุด

เขาฟังรู้เรื่อง ที่องค์ชายห้าพูดถึงพ่อและแม่ของเขาในทางที่ไม่ดี

เมื่อก่อนแม่ของเขาเคยสอนเขาว่าอย่างไร?

เจ้าน่องน้อยพยายามดันตัวของตัวเองออกจากองค์ชายห้า เขาย่อตัวลงที่พื้นอย่างไม่เร่งรีบและเอื้อมมือไปหยิบจานฝนหมึกที่เลอะเทอะไปด้วยคราบหมึกบนพื้น

องค์ชายห้าตกตะลึง และยิ่งรู้สึกหงุดหงิดโมโหมากขึ้น ใช้หนังสือที่อยู่ในมือตีลงไปอย่างแรง และด่าทอ "ไอ้คนชั้นต่ำ! เจ้าบังอาจต่อต้านข้า!"

ในมือของเจ้าน่องน้อยเต็มไปด้วยหมึกดำ จานฝนหมึกค่อนข้างหนัก แต่เขาก็ถือไว้ได้

เขาถือจานฝนหมึกไว้ แล้วทันใดนั้นก็เหวี่ยงไปที่ขาองค์ชายห้า

องค์ชายห้าขากะโผลกกะเผลก และก็คุกเข่าลงกับพื้น เวลานี้เขารู้สึกนิ่งไปอย่างสังเกตได้

จู่ ๆ บรรยากาศภายในห้องตำราก็เงียบลงในทันที

เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าเจ้าน่องน้อยจะทำเขากลับ แถมยังเอาจานฝนหมึกโยนใส่ขาของเขา

ในขณะที่องค์ชายห้ายังไม่ทันตั้งสติได้ เจ้าน่องน้อยก็หยิบจานฝนหมึกขึ้นมากระแทกลงบนหัวของเขา

น้ำหมึกสีดำหยดย้อยลงมาปกปิดรอยคราบเลือดบนหน้าผากของเขา

องค์ชายห้ายกมือขึ้นลูบไปที่น้ำหมึกที่บนหน้าผาก

เขาคิด เมื่อก่อนตอนที่รังแกคนอื่น ยังไม่กล้าทำหนักหนาจริงจังขนาดนี้ แต่เจ้าน่องน้อยที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้จริงจังมาก และจานฝนหมึกนั่นก็แข็งแรงและเหลี่ยมแหลมมากเช่นกัน

พละกำลังและความโหดที่ไร้ความปรานีของเจ้าน่องน้อยนั้นได้รับการสืบทอดมาจากพ่อและแม่ของเขาอย่างสมบูรณ์