ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 46

หัวใจของอวี้เยี่ยนอบอุ่นเป็นอย่างมากจนเธอไม่สามารถอดกลิ้นน้ำตาไว้ได้ เธอพูดพร้อมกับน้ำตาก็ไหลรินลงมาจากดวงตา "แม้ว่าจะไม่เหมาะสมนักที่จะเอ่ย แต่ตั้งแต่ที่องค์หญิงกลายเป็นคนฉลาด บ่าวก็รู้สึกเหมือนเป็นคนในครอบครัวเดียวกันกับองค์หญิง...หลังจากนี้บ่าวจะต้องปกป้องครอบครัวตัวเองให้ดีเพคะ!"

เฉินเสียนไม่รู้จะขำหรือร้องไห้ดี "ก่อนหน้านี้ข้าเขลาขนาดนั้นเลยรึ?"

อวี้เยี่ยนส่ายหัวและพูดว่า "แท้จริงแล้วองค์หญิงไม่ได้เขลา องค์หญิงรู้ดีอยู่แก่ใจเพคะ แต่พวกเขาทั้งหมดชอบกล่าวหาว่าองค์หญิงโง่เขลา..."

เดินไปครึ่งทางเฉินเสียนได้ยินเสียงท้องของอวี้เยี่ยนคำราม

รอยยิ้มอันอบอุ่นผุดขึ้นระหว่างคิ้วของเฉินเสียนและพูดว่า "เจ้าหิวแล้วรึ?"

อวี้เยี่ยนจับท้องและพูดอย่างละอาย "องค์หญิงฟังผิดแล้วเพคะ เป็นเสียงจิ้งหรีดข้างถนนเพคะ"

"มีจิ้งหรีดที่ไหนกันเล่า? จิ้งหรีดจะเข้าไปในท้องเจ้าได้อย่างไร? มาเถอะ ให้องค์หญิงฟัง"

"อย่าเพคะองค์หญิง!"

นายและบ่าวกำลังไล่ตามกันอย่างเพลิดเพลินใจภายใต้แสงบุหลันดวงกลม อวี้เยี่ยนต้องระวังไม่ให้เฉินเสียนวิ่งเร็วเกินไป และต้องไม่ถูกเธอจับท้องได้ วิ่งๆหยุดๆเหมือนหมู่ผีเสื้อที่กำลังบินวนไปมา

ใกล้จะเข้าคิมหันตฤดูแล้ว และในยามราตรีกาลที่ควรจะหนาวดั่งน้ำที่เย็นเยียบ แต่กลับไม่รู้สึกหนาวเลย ค่อยๆมีน้ำค้างไหลลงหยดและส่องประกายแสงอยู่ที่ยอดใบหญ้าสีเขียวขจี

ปลายกระโปรงที่กวาดพื้นหญ้าริมทางไปด้วย ที่ให้เปียกเล็กน้อย

หลิ่วเหมยอู่ยังคงไม่ได้ดื่มยาของช่วงค่ำ เพราะอวิ๋นเอ๋อร์ถูกกั้นขวางไว้ระหว่างทาง ฉินหรูเหลียงรอเป็นเวลานานก็ยังไม่เห็นเงาใครมาส่งยาที่สวนดอกพุดตาน

ดังนั้นฉินหรูเหลียงจึงออกมาจากสวนดอกพุดตาน และไปที่ห้องครัวเพื่อรับยาด้วยตนเอง

เขาคิดไม่ถึงว่าเขาจะได้พบกับเฉินเสียนและอวี้เยี่ยนในคืนนี้ทั้งสองคน ที่กำลังไปที่ห้องครัวด้วย

เมื่อเจ้านายและบ่าวหยุดจากการหยอกล้อกัน พวกเธอจึงตัดสินใจไปที่ครัวเพื่อทำอาหารมื้อค่ำ

ฉินหรูเหลียงยังอยู่บนถนนสายนี้ เขาเห็นสตรีสองนางอยู่บนถนนอีกสายหนึ่งภายใต้แสงจันทร์ที่พร่ามัว

เขาหยุดเท้าทันที ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมโดยไม่รู้ตัวเป็นครั้งแรก เงาของต้นไม้พาดตรงหน้าเขาพอดิบพอดีที่จะอำพรางร่างของเขา ทำให้คนอื่นสังเกตเห็นได้ยาก

เฉินเสียนสวมชุดกระโปรงคอกลมแขนยาวทรงสูงคอตั้งซึ่งปิดคอเธอแน่น ต่างจากหลิ่วเหมยอู่ที่ต้องการอวดคอที่สง่างามหรือเผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่เรียบเนียน แต่เสื้อผ้าแบบนี้มองนานๆ ทีก็สวยสะดุดตา

ความสนใจของคนมองจะไม่อยู่ที่คอหรือกระดูกไหปลาร้าของเธอ และก็จะไม่ต้องตามดูกระดูกไหปลาร้าของเธอเพื่อพยายามมองอะไรต่อมิอะไร

เสื้อคลุมของเฉินเสียนหลวมมาก ไม่รัดเอว และไม่จงใจอวดหุ่น แต่ร่างสวยนั้นก็ยังสามารถเผยรูปร่างที่สวยงามออกมาอยู่ดี

เสื้อคลุมไม่สามารถปกปิดท้องของเธอได้ทั้งหมด ท้องของเธอนูนขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคู่นั้นหรี่ลงภายใต้แสงจันทร์สีขาวนวล เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ชวรสิเน่หา

ในเวลานั้นฉินหรูเหลียงมองไม่เห็นรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเธอ

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเฉินเสียนยิ้มอย่างจริงใจต่อบุคคลหนึ่ง ตอนไล่ตามอวี้เยี่ยนรอยยิ้มของเธอแตกต่างจากรอยยิ้มปกติซึ่งไม่ใช่ยิ้มเสแสร้ง แต่มันเป็นรอยยิ้มอบอุ่นเปล่งปลั่งไปทั้งตัว ไม่มีสิ่งเจือปนและมลทินใดๆ

ผู้หญิงคนนี้ในสายตาเขา ได้ลอกคราบที่โหดเหี้ยมและไร้ที่ติออกไป และในตอนกลางวันเธอก็ไม่ได้เสแสร้ง เธออ่อนโยนและใจดีเหมือนผู้หญิงธรรมดาๆ แต่เธอไม่เคยเป็นผู้หญิงธรรมดาเลย

การแสดงออกที่หลากหลายเช่นนี้ แล้วแบบใดกัน ที่เป็นเฉินเสียนจริงๆ?

เฉินเสียนเท้าเอวหอบหายใจ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยแววตาที่เย้าหยอก เธอเอ่ยกับที่อวี้เยี่ยนที่บินโฉบไปมาอยู่ข้างหน้าเธอ "โอ้ย ข้าเจ็บท้อง!"

อวี้เยี่ยนตกใจและวิ่งกลับอย่างรวดเร็วเพื่อช่วยเธอ "องค์หญิง ลูกเตะหรือเปล่าเพคะ? บ่าวจะไม่วิ่งหนีแล้ว หยุดพักเสียก่อนเถอะเพคะ"