ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 463

เฉินเสียนหันไปมองชายหนุ่มซึ่งอยู่ในชุดขุนนาง เธออยากจะยิ้ม แต่ยิ้มไม่ออก

เหมือนกันขนาดนี้ เขากำลังล้อเธอเล่นหรือเปล่า? มันไม่ตลกเลยจริงๆ นะ

เธอเคยคิดว่าพ่อของเจ้าน่องน้อยอาจจะเป็นใครก็ได้ แต่คนเดียวที่เธอไม่กล้าคิดเพ้อและคาดหวังก็คือซูเจ๋อ

ตอนที่เพิ่งมาถึงจิตใจของเฉินเสียนสงบมาก ทว่าในที่สุดมันก็กลับไปยุ่งเหยิงเช่นเดิม

เธอได้เห็นซูเจ๋อตามที่ต้องการ ความสับสนภายในใจซึ่งกองสุมจนกลายเป็นภูเขาสูงกำลังจะเอียงล้มลงมา เธอยืนอยู่บนยอดเขานั้น เห็นได้ชัดว่าแค่เอื้อมไปอีกนิดเดียว เธอก็จะขจัดเมฆหมอกนั่นได้แล้ว

แต่จนถึงตอนนี้เธอกลับรู้สึกสับสนว้าวุ่นไปหมด

ซูเจ๋อเงยหน้ามองมาทางประตูใหญ่หลังจากสอนจนจบบทความ ทันใดนั้นสายตาก็ประสานเข้ากับสายตาของเฉินเสียน มองตรงลึกเข้าไปในก้นบึ้งของหัวใจเธอ

เฉินเสียนได้สติกลับมาได้ทันที เธอหลบสายตาและรีบก้มหน้าลงเพื่อสงบสติอารมณ์

ปรากฏว่าเขารู้ตัวตั้งนานแล้วว่าเธอมาที่นี่

ซูเจ๋อปิดตำราและพูดกับเจ้าน่องน้อยว่า “วันนี้หยุดแค่ตรงนี้ก่อน ท่านแม่ของเจ้ามารับแล้ว เจ้ารีบกลับเถิด”

เจ้าน่องน้อยเงยหน้าขึ้น สอดส่องนัยน์ตาซึ่งแบ่งเป็นสีขาวและสีดำอย่างชัดเจนไปที่ประตู เมื่อมองเห็นเฉินเสียน ดวงตาของเขาก็เปล่งประกาย

เฉินเสียนจำเป็นต้องผลักประตูเข้าไป เธอเดินไปจนถึงใต้ต้นหวู่ถงซึ่งอยู่ภายในลาน

ลมหนาวพัดมาปะทะชายเสื้อของซูเจ๋อ เขานั่งอยู่ตรงประตูด้วยท่าทีสบายๆ ราวกับว่าที่ตรงนั้นขาวสะอาดยิ่งกว่าหิมะที่อยู่รอบๆ ลาน

เห็นได้ชัดว่าดวงตาที่ลุ่มลึกคู่นั้นไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าไปเมื่อถูกสายตาคู่นั้นจ้องมอง

เมื่อคำพูดขึ้นมาอยู่ที่ริมฝีปาก เฉินเสียนกลับรู้สึกเหมือนมีก้อนจุกอยู่ที่ลำคอ ในที่สุดเธอก็กล้ำกลืนมันลงไปและกล่าวเพียงว่า “วันนี้มาสายไปหน่อย เลยทำให้ใต้เท้าซูต้องลำบาก”

ซูเจ๋อกล่าวว่า “ไม่เป็นไร” เขาลูบเจ้าน่องน้อยและเอ่ยด้วยรอยยิ้มจางๆ ว่า “เจ้าน่องน้อยฉลาดมาก”

เฉินเสียนใจเต้นแรง กวักมือเรียกเจ้าน่องน้อยว่า “เจ้าน่องน้อย มานี่มา”

ซูเจ๋อดึงมือกลับเป็นสัญญาณให้เจ้าน่องน้อยไปหาเฉินเสียน เขาเดินเตาะแตะลงมาจากบันไดและไปยืนอยู่ตรงหน้าเฉินเสียน เงยศีรษะเล็กๆ ของตนมองเฉินเสียนเล็กน้อยอย่างเอาใจ

วันนี้เป็นเขาที่แอบหนีออกมา และเขาก็กลัวว่าเฉินเสียนจะยังโกรธเขาอยู่

เฉินเสียนบอกว่า “วันนี้บอกไม่ให้มาเจ้าก็ยังแอบมา แต่ตอนนี้แม่ต้องบอกให้เจ้าเข้าใจชัดๆ ว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เจ้าจะได้มาโรงเรียนไท่ ถ้าพรุ่งนี้เจ้ามาอีก แม่จะมัดมือมัดเท้าของเจ้าไว้”

เฉินเสียนเอ่ยอย่างเคร่งขรึมจนเจ้าน่องน้อยชะงักงัน จนเมื่อเขาเข้าใจความหมายในคำพูดนั้น จึงถามขึ้นมาว่า “ทำไมล่ะ”

เฉินเสียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายลงว่า “องค์ชายและองค์หญิงทุกพระองค์ในราชสำนักเริ่มเข้าเรียนเมื่อพระชนม์ครบห้าพรรษา อย่างเร็วที่สุดก็หลังจากสามหรือสี่พรรษา เจ้าเพิ่งจะหนึ่งขวบเท่านั้น นั่นคือเหตุผล”

เจ้าน่องน้อยเอ่ยว่า “แต่ข้าไม่ใช่พวกเขา”

เฉินเสียนจ้องมองเขาอย่างเข้มงวดและบอกว่า “ถ้าเจ้าชอบเรียนจริงๆ แม่ก็พอจะสอนได้บ้างคำสองคำ กลับไปแม่จะค่อยๆ สอนให้ ก่อนจะอายุครบสามขวบ เจ้าจะปีนต้นไม้หรือลงทะเลสาบ แม่ก็จะไปกับเจ้า มีแค่ที่โรงเรียนไท่แห่งนี้ที่จะมาอีกไม่ได้ เจ้าเข้าใจไหม”

เจ้าน่องน้อยหันกลับไปมองซูเจ๋อซึมๆ

เฉินเสียนมองซูเจ๋อและเอ่ยอย่างพยายามระงับอารมณ์ว่า “ข้ากำลังสอนลูกของข้า หวังว่าใต้เท้าซูจะไม่เข้ามายุ่ง”

ซูเจ๋อเอ่ยราวกับกำลังครุ่นคิด “แม่ของเจ้าพูดถูกว่ายังเร็วไปหน่อยที่เจ้าจะเข้าเรียน ทำตามที่แม่ของเจ้าบอกเถิด ยิ่งไปกว่านั้นนางก็ไม่ได้รู้อักษรแค่ตัวสองตัวด้วย”

เฉินเสียน ”.....”

ตอนนี้เฉินเสียนเริ่มคุ้นเคยกับพระตำหนักไท่เหอแล้ว อวี้เยี่ยนและเสี่ยวเฮอจะคอยอยู่ใกล้ๆ เจ้าน่องน้อย เมื่อใดก็ตามที่มีอะไรสักอย่าง พวกนางจะช่วยพูดแทนเขาเสมอ เฉินเสียนจึงไม่คิดว่าซูเจ๋อจะเข้าข้างเธอ

ครั้นแล้วการตอบสนองของเธอก็กลับคืนมา ซูเจ๋อก็คือซูเจ๋อ ไม่ว่าเจ้าน่องน้อยจะทำตัวให้น่าสงสารอย่างไร แต่สำหรับเขา ถึงอย่างไรเหตุผลย่อมชนะความรู้สึก

ถ้าเจ้าน่องน้อยเป็นลูกของเขาจริงๆ... เขาควรจะเข้าใจ ว่าที่เฉินเสียนทำเช่นนี้ก็เพื่อประโยชน์ของเขากับเจ้าน่องน้อย

ต้องโทษที่ก่อนหน้านี้เฉินเสียนประมาท ถ้าเธอระแคะระคายตั้งแต่แรก เธอคงไม่เสียแรงพยายามอย่างหนักเพื่อส่งเจ้าน่องน้อยเข้าโรงเรียนไท่

เฉินเสียนผ่อนคลายลงและพูดกับเจ้าน่องน้อยว่า “เช่นนั้นก็บอกลาอาจารย์ซูของเจ้าเสียสิ”

เฉินเสียนเน้นหนักตรงคำว่า “อาจารย์ซู”

ซูเจ๋อยังคงนั่งอยู่ที่ใต้ชายคา หิมะเริ่มตกหนัก และมีหิมะบางส่วนตกลงมาบนชายเสื้อที่อ่อนนุ่มของเขา บ้างก็ลอยตกลงมาติดอยู่ที่หว่างคิ้ว บ้างก็ตกลงมาบนเส้นผมสีดำนั้น

เขาหรี่ตาลงครึ่งหนึ่งและยิ้มให้เฉินเสียน

จมูกของเฉินเสียนที่กลายเป็นสีแดงเพราะความหนาวอยู่ๆ ก็รู้สึกตื้อขึ้นมา เธอสูดลมหายใจเข้าก่อนจะเอ่ยเบาๆ ว่า “อากาศหนาว อย่าลืมใส่เสื้อผ้าหนาๆ ด้วย”

“อืม” ซูเจ๋อตอบเธอ

จากนั้นเธอจึงจูงเจ้าน่องน้อยออกไปจากโรงเรียนไท่ เมื่อกลับไปถึงพระตำหนักไท่เหอ ใบหน้ารูปไข่ของเจ้าน่องน้อยก็เย็นเยียบราวกับหยกขาวที่ทั้งขาวและเกลี้ยงเกลา

เฉินเสียนปลดเสื้อคลุมและสะบัดคราบหิมะออก จากนั้นจึงส่งให้แม่นมซุยไปแขวนไว้ที่ฉากกั้น เฉินเสียนพาเจ้าน่องน้อยไปนั่งที่ตั่งเพื่อผิงไฟให้ตัวอุ่น

เธอบอกกับแม่นมซุยว่า “เอ้อร์เหนียง ไปบอกอวี้เยี่ยนกับเสี่ยวเฮอที ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปเจ้าน่องน้อยจะไปที่โรงเรียนไท่อีกไม่ได้อีกแล้ว พวกนางห้ามตามใจเขาอีก ต่อไปจะต้องออกไปนอกพระตำหนักไท่เหอให้น้อยลงด้วย”

แม่นมซุยรับรู้และกล่าวว่า “บ่าวจะบอกพวกนางเองเพคะ”

เจ้าน่องน้อยนิ่งเงียบอยู่นาน เฉินเสียนมองเขาและถามว่า “ทำไม ไม่พอใจการตัดสินของแม่หรือ”

เขาเหลือบมองเฉินเสียน ทันใดนั้นก็ร้องเรียกออกมาว่า “ท่านพ่อ”

ใบหน้าของเฉินเสียนแข็งทื่อ

เจ้าน่องน้อยก้มหน้าลงและยังคงเรียกขึ้นมาอีกว่า “ท่านพ่อ”

เฉินเสียนจับไหล่เล็กๆ ของเจ้าน่องน้อยไว้และถามเบาๆ ว่า “ใครสอนเจ้าให้เรียกมั่วๆ เช่นนี้ พ่อของเจ้าไม่ได้อยู่ที่นี่ เจ้าห้ามเรียกมั่วๆ”

ก่อนหน้านี้ตอนที่สอนให้เจ้าน่องน้อยพูด เฉินเสียนมักจะสอนให้เขาเรียกแม่ แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่เธอสอนให้เขาเรียกพ่อ

การที่เขาเรียกเช่นนี้ทำให้เฉินเสียนที่สงบสติอารมณ์ได้แล้วกลับมาคิดถึงซูเจ๋ออย่างควบคุมไม่ได้ เธอรู้สึกว้าวุ่นไปหมด

ทุกวันนี้เจ้าน่องน้อยอยู่กับซูเจ๋อทุกวัน นอกจากซูเจ๋อที่เป็นผู้ชายธรรมดา คนที่เหลือรอบๆ ตัวต่างก็เป็นขันทีหรือไม่ก็ราชครูชราๆ... เช่นนี้เขาจะเรียกใครได้อีก?

เจ้าน่องน้อยบอกว่า “ท่านแม่บอกเองว่า ในอนาคตจะจับเขามาเป็นท่านพ่อ”