ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 466

เวลานั้นเอง องค์จักรพรรดินีก็ทรงรับสั่งให้นางกำนัลรีบนำเรื่องนี้ไปทูลกับองค์จักรพรรดิโดยทันที พร้อมทั้งอธิบายต้นสายปลายเหตุของเรื่องนี้อย่างละเอียดถี่ถ้วนอีกครั้ง

เมื่อทางฝั่งองค์จักรพรรดิทรงได้ทราบเรื่องว่าราชทูตของอาณาจักรเป่ยเซี่ยจะมาถึงเมืองหลวงอย่างช้าที่สุดคือวันพรุ่งนี้ เวลาเช่นนี้ พระราชวังที่กำลังเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกลับไม่มีใครรายงานเรื่องนี้กับเขาเลย

เมื่อองค์จักรพรรดิทรงเสด็จมาถึงที่พระตำหนักไท่เหอ ก็เห็นทหารเวรยามที่กำลังช่วยกันมัดบันไดยาวเชื่อมไปยังฝั่งตรงข้าม และได้มีทหารหลายนายกำลังปีนอยู่บนบันไดแล้ว

สีพระพักตร์ขององค์จักรพรรดิก็เย็นยะเยือกไปในทันที พระองค์ทรงตรัสด้วยพระสุรเสียงที่เย็นชาว่า : "พวกเจ้ากำลังทำอะไรกัน!"

เมื่อสมเด็จพระราชชนนี

ทรงทอดพระเนตรเห็นพระองค์ ก็ทรงรีบตรัสขึ้นมาว่า : "ฝ่าบาท ทรงมาได้ทันการพอดี จิ้งเสียนนางได้ต่อต้านและขัดคำสั่งของข้า วันนี้ข้าจะลงโทษให้นางสำนึกผิดให้ได้"

องค์จักรพรรดิจึงทรงถามขึ้นว่า : "สรุปแล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?"

พระสนมฉีจึงตีสีใส่ไข่เล่าเหตุการณ์ใหม่อีกรอบ

เมื่อองค์จักรพรรดิได้ทรงทราบเรื่องแล้ว ก็ทรงครุ่นคิดอยู่ในใจ จากนั้นก็ทรงให้นางกำนัลของพระตำหนักไท่เหอออกมาเล่าเหตุการณ์ใหม่อีกรอบ

เสี่ยวเฮอและอวี้เยี่ยนออกมาพร้อมกับขันทีสองคน และได้พูดไปตามความสัตย์จริง

ทั้งสองฝ่ายเล่าออกมาแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง องค์จักรพรรดิจึงมีรับสั่งให้นำตัวนางกำนัลและขันทีของทั้งสองฝ่ายลงมาสอบสวนอย่างเข้มงวดอีกครั้ง ในขณะที่ทหารเวรยามกำลังจะเข้ามาเบิกตัวนั้น จู่ๆ นางกำนัลคนสนิทของพระสนมฉีก็รีบคุกเข่าวิงวอนด้วยอาการสั่นเทา หลุดปากชี้ปมไปที่พระสนมฉีทันที

นางเล่าว่าพระสนมฉียืนยันจะพาองค์ชายห้ามายังพระตำหนักไท่เหอ ตั้งใจจะให้องค์ชายห้านั้นมารังแกลูกชายขององค์หญิงจิ้งเสียน โดยการให้องค์ชายห้าผลักเจ้าน่องน้อยลงไปในทะเลสาบ จากนั้นก็ทิ้งให้องค์ชายห้าเล่นกับเจ้าน่องน้อยอยู่ในห้องตำราตามลำพัง แต่องค์ชายห้าเล่นไม่ระวังจึงกระแทกโดนหัวเข้า พระสนมฉีจึงโกรธแค้นและบาดหมางกับพระตำหนักไท่เหอ

พระสนมฉีนึกไม่ถึงเลยว่าจะถูกนางกำนัลคนสนิทหักหลัง อยู่ในวังหลังมานานนับหลายปี จึงรู้ดีว่ามันเป็นอย่างไร นางหมุนตัวกลับไปตบหน้าของนางกำนัลคนนั้นอย่างเต็มแรง เผยนิสัยใจคอที่ดุร้ายเหี้ยมโหด นางพูดขึ้นด้วยคำพูดที่หยาบคายว่า: "นังบ่าวชั้นต่ำ! ในปากมีแต่คำพูดพล่อยๆ บังอาจให้ร้ายใส่ความข้า! ข้าจะฉีกปากของเจ้าให้ขาดคามือคอยดู! พูดมา! ใครเป็นคนส่งเจ้ามากันแน่? นางชั้นต่ำคนไหนเป็นคนส่งเจ้าเข้ามา?"

พูดจบก็ลงมือทุบตีนางกำนัลคนนั้นอย่างโหดเหี้ยม

ลงมือต่อหน้าพระพักตร์องค์จักรพรรดิและสมเด็จพระราชชนนี ปกติแล้วพระสนมฉีแสดงแต่ทัศนคติที่อ่อนน้อมถ่อมตนและมีคุณธรรม แต่วันนี้นางกลับเผยให้เห็นถึงความเกรี้ยวกราดและชั่วร้าย

นางกำนัลคนนี้เป็นนางกำนัลคนสนิทที่อยู่ปรนนิบัติรับใช้ข้างกายพระสนมฉีมานมนาน ไม่ว่าอย่างไรก็ยังมีความเชื่อใจไม่น้อย บวกกับปฏิกิริยาที่โกรธจัดของพระสนมฉี ทุกคนต่างรู้อยู่แก่ใจ ว่าพระสนมฉีเป็นคนก่อเรื่องนี้ขึ้นมาอย่างแน่นอน

เมื่อสมเด็จพระราชชนนีทรงเห็นเหตุการณ์แล้ว ก็รู้สึกเอือมระอาเป็นอย่างมาก ทรงตรัสกับองค์จักรพรรดิว่า : "ข้าเหลืออดเต็มที เรื่องนี้ฝ่าบาททรงจัดการเองก็แล้วกันสงสารก็แต่พระราชนัดดาของข้า"

พระสนมฉีเห็นว่าสมเด็จพระราชชนนีจะเสด็จออกไป ก็รีบบีบน้ำตาร้องไห้ขึ้นมาทันที: "สมเด็จพระราชชนนี สมเด็จพระราชชนนีโปรดช่วยหม่อมฉันทวงความยุติธรรมให้กับเรื่องนี้ด้วยเพคะ! พวกเขาต่างล้วนพากันใส่ร้ายป้ายสีหม่อมฉันทั้งนั้น!"

องค์จักรพรรดิทรงทอดพระเนตรไปยังพระสนมฉีร้องไห้จนไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน จากนั้นพระสนมฉีก็หันหน้ามาเพื่อจะไปอ้อนวอนกับองค์จักรพรรดิต่อ แต่องค์จักรพรรดิทรงรับสั่งขึ้นก่อนว่า : "ใครก็ได้ พาพระสนมฉีกลับไปที ปิดประตูสำนึก ห้ามออกจากประตูตำหนักแม้เพียงครึ่งก้าว"

การลงโทษเช่นนี้ถือว่าเบามากแล้ว

เมื่อพระสนมฉีถูกพาตัวออกไปแล้ว องค์จักรพรรดิจึงค่อยทอดพระเนตรไปยังพระตำหนักไท่เหอ สีพระพักตร์มืดมน

หากไม่ใช่เพราะราชทูตของอาณาจักรเป่ยเซี่ยกำลังจะเดินทางมาถึงแล้ว เขาจะไม่ยอมให้เฉินเสียนสองแม่ลูกนั่นโอหังถึงเพียงนี้อย่างเด็ดขาด บังอาจตัดสะพานไม้จนขาด และยังสร้างความวุ่นวายและความร้าวฉานให้กับวังหลังของเขาถึงเพียงนี้

แต่ในท้ายที่สุดองค์จักรพรรดิก็ไม่ได้ทรงตรัสอะไรออกมา และไม่ได้ลงมือจัดการอะไรกับเฉินเสียน พระองค์ทรงสะบัดแขนเสื้อแล้วออกจากฝั่งตรงข้ามไป

เมื่อองค์จักรพรรดิเสด็จมาจนถึงห้องตำราแล้ว ก็ทรงรับสั่งเรียกตัวเฮ่อโยวเข้าเฝ้า

พรุ่งนี้ราชทูตของอาณาจักรเป่ยเซี่ยจะเดินทางมาถึงยังเมืองหลวง เฮ่อโยวมีตำแหน่งหน้าที่เป็นขุนนางฝ่ายพิธีการ องค์จักรพรรดิจึงมอบหมายให้เฮ่อโยวรับหน้าที่ไปต้อนรับขับสู้ราชทูตและจัดเตรียมงานเลี้ยงเพื่อสานสัมพันธ์ในพระราชวัง