ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 498

เวลานี้เฉินเสียนรู้สึกว่าเกือบหายใจไม่ออก

หัวใจถูกมือข้างหนึ่งบดขยี้จนแหลกสลายอย่างไร้ความเมตตา

เธอฝืนเดินเข้าไปแล้วนั่งลงข้างเตียง ก่อนจะยื่นมือไปจับใบหน้าของเจ้าน่องน้อย น้ำเสียงเบาบางและอ่อนนุ่ม "เจ้าน่องน้อยของแม่ แม่กลับมาแล้ว"

เจ้าน่องน้อยไม่ได้ตอบสนองเธอ

เฉินเสียนโน้มตัวลงไปอุ้มเจ้าน่องน้อยขึ้นมากอดและตบไหล่เขาเบาๆ

เฉินเสียนเช็ดเลือดให้เขาด้วยความตื่นตระหนก กล่าวเสียงทุ้มต่ำว่า "ไปชนไปกระแทกที่ไหนมา เหตุใดจึงมีเลือดไหลมากเช่นนี้……"

"เจ้าน่องน้อย แม่กลับมาแล้ว" เฉินเสียนกล่าว

หมอหลวงในห้องพากันส่ายหัว ก่อนจะถอยออกมารายงานกับจักรพรรดิ "พิษองค์ชายน้อยลึกเกินไปพ่ะย่ะค่ะ ไม่อาจรักษาได้แล้ว กระหม่อมไร้ความสามารถ ฝ่าบาทโปรดลงทัณฑ์พ่ะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิเห็นเฉินเสียนอุ้มเจ้าน่องน้อยแล้วลูบหลังแล้วพึมพำกับตัวเอง

ยังดีที่เจ้าน่องน้อยเกิดเรื่อง พระองค์ก็รีบส่งทหารไปรับเฉินเสียนกลับมาทันที มิฉะนั้นหากไม่มีเจ้าน่องน้อยเป็นหมากรุกอยู่ในวัง เฉินเสียนก็อาจหนีไปได้ ถึงเวลานั้นจะทำเยี่ยงใด

จักรพรรดิไม่มีกะจิตกะใจอยู่ที่นี่นาน ผ่านไปสักพักพระองค์ก็ออกจากพระตำหนักไท่เหอ

พระองค์เห็นเจ้าน่องน้อยเสียชีวิตกับตา สภาพที่เห็นก็คือ เลือดไหลทุกอวัยวะ ผิวหนังซีดขาว ริมฝีปากเขียวช้ำ โดยเป็นอาการที่โดนยาพิษแรง

เจ้าน่องน้อยยังเยาว์วัย ตอนถูกยาพิษดิ้นรนไม่นาน ลมหายใจก็อ่อนแรงลง

พอเฉินเสียนกลับมาถึง ร่างกายก็เย็นไปหมดแล้ว

เสี่ยวเฮอกับแม่นมซุยร้องไห้อยู่ในห้องนอนจนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด อวี้เยี่ยนวิ่งมาถึงไม่กล้าแม้แต่จะมอง

นางคุกเข่าลงที่พื้น แล้วจับเสื้อผ้าเสี่ยวเฮอกับแม่นมซุย ก่อนจะร้องไห้ถาม "พวกท่านดูแลเจ้าน่องน้อยกันยังไง ไม่ใช่เคยบอกให้พวกท่านระมัดระวังหรอกหรือ? เหตุใดจึงเป็นแบบนี้……ทำไม"

เฉินเสียนอุ้มเจ้าน่องน้อยอยู่บนเตียงจากกลางวันจนพลบค่ำ จากพลบค่ำจนฟ้าสาง

ไม่ว่าเธอจะพยายามเช่นไร ร่างกายเจ้าน่องน้อยก็ยังคงไม่อุ่นขึ้นมา

เฉินเสียนกล่าวว่า "เจ้าน่องน้อย แม่รับปากเจ้าว่าจะกลับมาไง เจ้ายังโกรธอยู่หรือ?"

"เจ้าน่องน้อย?" เธอเรียกชื่อของเขาอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวล "ซูเซี่ยน?อาเซี่ยน?"

"เจ้าว่าท่านพ่อไม่ได้ตั้งใจ แม่ยกโทษให้ท่านพ่อเจ้าแล้ว ต่อไปพวกเราสามคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเป็นครอบครัวเดียวกัน ดีหรือไม่?"

"เจ้าไม่ใช่ชอบไปที่โรงเรียนไท่หรอกหรือ?" เฉินเสียนหัวเราะ "แม่ไม่ห้ามเจ้าแล้ว ให้เขาสองเจ้าเรียนรู้อักษร อ่านตำรา สอนความรู้ให้เจ้าดีหรือไม่?"

"เจ้าอย่าโกรธแม่สิ"

เฉินเสียนจับศีรษะของเจ้าน่องน้อยแล้วจูบที่หน้าผากของเขา ใบหน้าซีดเผือดของเขามีคราบเลือดติดอยู่ เฉินเสียนกล่าวต่อไปว่า "อวี้เยี่ยน ไปตักน้ำอุ่นมาล้างหน้าให้เจ้าน่องน้อย ต้องไปชนที่ไหนเข้าแน่ๆ เอ้อร์เหนียง ในกล่องแต่งหน้าของข้ายังมียาทาอยู่ไม่ใช่หรือ?"

อวี้เยี่ยนเอามือปิดปากเพื่อไม่ให้มีเสียงร้องไห้

เฉินเสียนที่อุ้มเจ้าน่องน้อยอยู่มองไปด้านนอก แล้วพึมพำกับตัวเองว่า "ไป แม่พาเจ้าไปให้อาหารจระเข้ พออากาศอุ่นขึ้นก็ปล่อยจระเข้ออกจากทะเลสาบ ให้วังหลังปั่นป่วนอยู่ไม่เป็นสุขเลย"

เฉินเสียนจะออกจากห้อง อวี้เยี่ยนกับแม่นมซุยก็รั้งอยู่หน้าประตู

อวี้เยี่ยนร้องไห้พร้อมกับส่ายหัว "องค์หญิงอย่าไปเพคะ……ด้านนอก ด้านนอกอากาศหนาว……จะทำให้เจ้าน่องน้อยหนาวนะเพคะ……"

เฉินเสียนก้มหน้ามองเจ้าน่องน้อยแวบหนึ่ง กล่าวว่า "เขาเคยกลัวไหนเมื่อใด ใช่แล้ว อวี้เยี่ยน ข้าถักผ้าพันคอให้เขาไม่ใช่หรือ เจ้าเอามาให้เขาใส่เสีย"