ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 500

กงกงกล่าวอย่างมีความอดทน "องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่เอาตัวเขาไปหรอก กระหม่อมแค่ดูแวบเดียวเท่านั้น ดูเสร็จฝ่าบาทจะได้มอบลูกของพระองค์ให้กับบิดาของเขาอย่างไรเล่าพ่ะย่ะค่ะ"

แม่นมซุยกล่าว "องค์หญิงเพคะ ให้เขาดูปราดหนึ่งเถอะเพคะ"

ราวกับเฉินเสียนถูกโน้มน้าวจิตใจสำเร็จ กล่าวด้วยแววสั่นเทา "งั้นก็ให้เจ้าดูปราดหนึ่ง"

กงกงเข้ามาดูแวบหนึ่ง เห็นสีหน้าเจ้าน่องน้อยซีดขาว ร่างกายแข็งทื่อเย็นเยียบ ไหนเลยจะมีลมหายใจ อดทอดถอนใจไม่ได้

เจ้าน่องน้อยอยู่ในวังมานาน เขาก็เคยเห็นหน้าตาเด็กที่หน้าตาจิ้มลิ้มขาวนวล

ตอนนี้ต้องมีจุดจบเช่นนี้ ช่างเสียดายยิ่งนัก

กงกงเป็นคนละเอียดรอบคอบ ลำพังดูยังไม่เพียงพอ เขายังต้องการจับอีกด้วย

เพียงแต่พึ่งเอื้อมมือเฉินเสียนก็หลบไปด้านข้าง ใช้แววตาเหี้ยมเกรียมกล่าวว่า "เจ้าคิดจะทำอะไร?"

กงกงปลอบประโลมด้วยความสงสาร "องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะดูท่าทางเขานอนแล้วน่ารักเหลือเกิน ใบหน้าเรียวรูปไข่ใครเห็นใครก็รัก กระทั่งกระหม่อมยังอยากจับเลย องค์หญิง กระหม่อมชื่นชอบเขายิ่งนัก ให้จับหน่อยได้หรือไม่?"

เฉินเสียนเริ่มโอนอ่อนผ่อนตาม น้ำตาคลอเบ้าพลางด้วยเสียงอ่อนนุ่ม "เจ้าก็รู้สึกว่าเขาน่ารักกระมัง เป็นลูกของข้าต้องน่ารักอยู่แล้ว"

เฉินเสียนกล่าวเสียงแผ่วเบา "ได้ยินว่าให้คนอื่นแตะจับกับอุ้มบ่อยๆ ร่างกายจะเติบโตแข็งแรงมาก เจ้าจับเขาได้ แต่จับได้แค่วูบเดียวเท่านั้น ชู่ เขากำลังนอนหลับอยู่ เจ้าจับเบาๆหน่อย ระวังทำให้เขาตื่น"

กงกงพยักหน้าหงึกๆ ยื่นมือไปจับหน้ารูปไข่ ส่วนนิ้วก้อยไปลองสัมผัสบริเวณคอเล็กๆของเขา

ภายใต้ผิวเย็นแข็ง ไม่รู้สึกถึงการเต้นของชีพจรแต่อย่างใด

เสียชีวิตแล้วจริงๆ

หากเขายังพอมีลมหายใจรวยริน เฉินเสียนคงไม่ถึงขั้นเป็นบ้าๆบอๆเฉกเช่นยามนี้หรอก?

กงกงผู้นี้ติดตามจักรพรรดิเมื่อครั้นยังเป็นแค่ผู้สืบทอดของกษัตริย์ไหวหนาน จักรพรรดิจึงเชื่อคำพูดของเขาอย่างไม่สงสัย

สุดท้ายจักรพรรดิอนุญาตให้เฉินเสียนมอบลูกให้กับฉินหรูเหลียง

เฉินเสียนอุ้มลูกให้กับฉินหรูเหลียง ยังกำชับเขาอย่างเสียสติว่า "ท่านพาเขากลับไปถึงจวนก็รีบเชิญหมอมารักษาเขานะ หลายวันก่อนเขาไม่รู้ไปชนอะไรมา ดวงตากับจมูกมีเลือดไหลออกมา"

"เฉินเสียน……" ฉินหรูเหลียงขมวดคิ้วแน่น พลางเรียกชื่อเธอเบาๆ

เฉินเสียนกล่าวต่อว่า "ท่านต้องจำให้ดีนะ"

ดูจากท่าทางแล้วบางครั้งเธอได้สติ บางครั้งสมองก็ฟั่นเฟือน ก่อนหน้านี้ไม่ยอมให้เผาศพ จะให้เขาศพท่าเดียว ทว่ายามนี้กลับรับการจากไปของเจ้าน่องน้อยไม่ได้

ไม่ปล่อยให้ทั้งสองเสวนานาน นางกำนัลเชิญฉินหรูเหลียงออกจากวัง และนับจากวินาทีนี้เฉินเสียนก็ต้องจากกันกับเจ้าน่องน้อยเสียแล้ว

เฉินเสียนยังคิดจะตามเจ้าน่องน้อยกลับมา เสียดายที่ถูกนางกำนัลขัดขวาง ไม่ให้เธอมีโอกาสเลย

เฉินเสียนร้องไห้โวยวายอยู่ในอุทยานอวี้ฮัวสักพัก สุดท้ายก็ถูกนางกำนัลคุมตัวกลับพระตำหนักไท่เหอ

อุทยานอวี้ฮัวจึงสงบเงียบลง

ระหว่างที่จักรพรรดินำกงกงกลับห้องตำราหลวง ถามว่า "เรื่องวันนี้ เจ้าคิดเห็นเช่นไร?"

กงกงตอบว่า "ทูลฝ่าบาท กระหม่อมดูแล้ว เด็กคนนี้หน้าซีดเขียว จากนั้นก็ลองจับดู พบว่า ชีพจรไม่เต้นแล้ว มั่นใจว่าเสียชีวิตเป็นเวลานานแล้วพ่ะย่ะค่ะ"