ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 513

แม่น้ำหยางชุนเชื่อมต่อกับแม่น้ำหยุน หากได้เข้าสู่แม่น้ำหยุน หนทางก็ไม่มีอะไรมาขีดขวางได้ หากถูกสกัดกั้นก่อนจะเข้าสู่แม่น้ำหยุน นักท่องเที่ยวบนเรือเยอะก็น่าจะหลบหนีออกมาจากสายตาทุกคนได้

หลังจากนั้น เมื่อซูเจ๋อพูดจบ ทันใดนั้น วัตถุสีดำก็พุ่งตรงจากฝั่งตรงข้ามมาด้วยความเร็ว มันกระทบตัวเรือและเกี่ยวเข้ากับด้านข้างของเรือ

ทันใดนั้นแผ่นไม้ก็กระเด็นไปทั่ว

เฉินเสียนมองเห็นเพียงนิดเดียว ซูเจ๋อกอดเธอไว้ข้าง ๆ เพื่อหลบหลังเขา และปิดหน้าต่างลง

เป็นตะขอเหล็กแบบหนามาก ทันทีหลังจากนั้น ตะขอที่สองและสามก็ยิงเข้ามาทีละอัน ทั้งหมดเกี่ยวเข้ากับตัวเรืออย่างแน่นหนา

ไม่เพียงแค่ด้านนี้เท่านั้น อีกด้านหนึ่งของลำเรือก็เป็นเช่นนี้

หลังจากที่ตะขอเหล็กหลายอันที่ถูกยิงออกมาจากฝั่งตรงข้าม เดิมเรือที่แล่นไปอย่างราบรื่นในแม่น้ำก็สั่นไหวไปมา ยิ่งแล่นไปก็ยิ่งช้าลง และท้ายที่สุดก็หยุดลง

คนบนเรือต่างพากันมองไปรอบ ๆ และมองเห็นตะขอเหล็กที่ทั้งหนักและหนาสีดำ พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เงาดำที่วิ่งตามเฉินเสียนและซูเจ๋อมาก่อนหน้านี้ กำลังเหยียบเหล็กที่เกี่ยวตะขอและกระโดดข้ามมา

นักดาบหลวงมีความสามารถในการติดตามที่เยี่ยมยอดและคุ้นเคยกับเมืองหลวงแห่งนี้มาก แต่ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถกำจัดพวกเขาได้ในที่สุด

ยิ่งกว่านั้น พวกเขายังมีความสามารถในการหยั่งรู้ได้ เป็นที่สงสัยจริง ๆ ว่าเรือลำนั้นแล่นออกจากแม่น้ำหยางชุนในตอนกลางคืน

ซูเจ๋อสีหน้าดูซีดลง มือจับไปที่หน้าต่างที่เปิดออกเล็กน้อยเพื่อสังเกตดูเหตุการณ์ภายนอก "ตามเจอจนได้ ดูเหมือนคืนนี้เราจะไม่ได้ออกจากเมืองหลวงแล้วล่ะ"

เขาหันไปมองเฉินเสียน ยิ้มและกล่าว "เหตุการณ์ตอนนี้นี่แหละน่าตื่นเต้น"

เฉินเสียนอดขำไม่ได้ "ข้าปากไม่ดีเอง?"

ซูเจ๋อเดินไปที่โต๊ะเครื่องหอม เปิดลิ้นชักและหยิบปล้องไม้ไผ่อย่างดีสองอันที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ออกมา และกล่าวว่า "ไม่เป็นไร เรื่องที่ดีมักมีอุปสรรคเสมอ"

เขาเดินเข้ามาและจูงมือของเฉินเสียนออกไปนอกห้อง

เฉินเสียนก็ไม่รู้ว่ากำลังปลอบใจซูเจ๋อหรือปลอบใจตัวเอง "ตอนแรกข้าคิดว่า จากเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้น ข้าและท่านไม่น่าจะหลบหนีออกมาได้ง่ายดาย ถึงแม้มันจะดูหนักหนา แต่หากไม่ลองหาหนทางดู กลับรู้สึกว่าขาดอะไรไปอย่างหนึ่ง... "

เฉินเสียนตบหน้าผากของตัวเอง และเอามือปิดปากของเธอไว้ "นี่มันเหตุผลบ้าบออะไรกัน พูดออกมาข้ายังไม่เชื่อตัวเองเลย"

ซูเจ๋อกล่าว "ท่านอยากจะบอกว่า ได้มาอย่างง่ายดาย ก็มักจะไม่เห็นคุณค่าใช่ไหม?"

เฉินเสียน "อื้ม ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่ที่ท่านพูดก็ดูมีเหตุผล"

เหตุการณ์ภายนอกดูวุ่นวายเพราะนักดาบหลวงที่มาถึงบนเรือ

เฉินเสียนมองไปที่ปล้องไม้ไผ่ในมือของซูเจ๋อ และกล่าวว่า "จริง ๆ แล้วท่านก็คิดเหมือนที่ข้าคิดใช่ไหม? ทุกอย่างผ่านมาได้อย่างราบรื่น จึงทำให้รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัย ท่านดูสิท่านยังมีแผนสำรอง"

หลังจากออกมาจากประตู แสงสลัวก็ส่องเข้ามาที่ดวงตา ประกอบกับมีลมหนาวพัดเข้ามา เขาหรี่ตาลงและหันกลับมามองเธอ และยิ้มให้เธออย่างนุ่มนวล เวลานี้แล้วเขายังมีอารมณ์พูดจาหยอกล้อกับเฉินเสียนได้อีก "ใช่ที่ไหนกัน ข้าก็แค่เตรียมปล้องไม้ไผ่ไว้สองอันแค่นั้นเอง"

ตอนนี้เรืออยู่กลางแม่น้ำ มีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น พวกเขากำลังจะลงไปในน้ำ ซูเจ๋อเตรียมปล้องไม้ไผ่มาเพื่อป้องกันการจมน้ำ

นักดาบหลวงขึ้นมาบนเรือได้สำเร็จ ในมือของพวกเขากำดาบไว้แน่น ทำให้คนบนเรือต่างพากันตกใจกลัวจนกรีดร้องออกมา

ซูเจ๋อจูงมือของเฉินเสียนมาที่ประตูลับ และเดินทะลุผ่านห้องลับบนเรือไปอย่างรวดเร็ว และกล่าวด้วยเสียงเบาว่า "ท่านจะต้องรู้ว่า การที่ข้าจะได้ท่านมาได้นี้ อันที่จริงแล้วมันไม่ง่ายเลย ข้าต้องรอให้ท่านเติบโต รอให้ท่านเกิดใหม่และเปลี่ยนแปลงชีวิตของข้า และปกป้องคนอื่นที่มายุ่งเกี่ยว และยังรอให้ท่านหันมารักข้า ไม่ง่ายเลยที่จะมีวันนี้ วันที่ท่านเชื่อมั่นในตัวข้า"