ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 515

เฉินเสียนลืมตาขึ้นทันที เธอมองเห็นใบหน้าของเขาในระยะห่างแค่ไม่ถึงฝ่ามือ หัวใจเริ่มรู้สึกกระสับกระส่ายในอ้อมอกอันหนาวเหน็บ

น้ำหนักบนร่างกายของเธอทำให้เธอรู้สึกมีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูก

ซูเจ๋อหลับตาที่เรียวยาวของเขา มองเธอราวกับดวงดาวที่เปล่งประกาย และกล่าวว่า "ใช้วิธีนี้ทำให้ข้าอบอุ่น และก็ทำให้ท่านอบอุ่นขึ้นด้วย อยู่ใต้ผ้าห่มไปตลอดทั้งคืนก็จะอบอุ่น หมายถึงแบบนี้หรือเปล่า?"

เฉินเสียนอ้าปากค้าง แต่ก็พูดอะไรไม่ออก

ซูเจ๋อกล่าว "เมื่อก่อนท่านใช้วิธีนี้ทำให้ข้าอบอุ่น และวันนี้ข้าก็ขอใช้วิธีนี้ทำให้ท่านอบอุ่นขึ้นบ้าง"

เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ถูกส่งผ่านมาจากหน้าอกของซูเจ๋อที่กระจายไปตามร่างกายของเธอ ทุกอณูแทรกผ่านไปแทนที่ความหนาวเหน็บ

เฉินเสียนพึมพำ "ตั้งแต่กลับมาจนถึงตอนนี้ ท่านก็จัดการนู่นนี่ให้ข้าทั้งที่ท่านก็หนาวเหน็บ ตอนนี้ยังต้องมาทำให้ข้าอบอุ่นอีก"

ซูเจ๋อกระซิบเบา ๆ "ร่างกายของผู้ชายและผู้หญิงไม่เหมือนกัน ผู้ชายหากหนาวก็แค่กัดฟันไว้แล้วมันก็ผ่านไป ส่วนผู้หญิงร่างกายรับไม่ไหวกับความหนาวเย็นหรอกนะ เดี๋ยวจะไม่สบายเจ็บป่วยเอาได้ อีกอย่างข้าเป็นถึงนักสู้มีวิทยายุทธ ได้รับการฝึกฝนร่างกายมาดี แช่ตัวอยู่ในน้ำเย็นก็ไม่มีปัญหา แต่ท่านขึ้นมาจากน้ำก็ตัวแทบแข็งแล้ว"

เฉินเสียนมองซูเจ๋อ กล่าวอย่างนุ่มนวล "ท่านรู้ไหม ความรู้สึกที่ได้รับความรักและเอาอกเอาใจจากท่านเป็นสิ่งที่มีความสุขที่สุด"

ซูเจ๋อยิ้ม "มีคนที่ทำให้ข้ารักและเอาอกเอาใจอย่างท่าน สำหรับข้าแล้วก็เป็นเรื่องที่มีความสุขที่สุดเหมือนกัน"

ร่างกายของซูเจ๋ออบอุ่นขึ้นเร็วกว่าร่างกายของเธอ หลังจากนั้นก็เป็นอุณหภูมิในร่างกายของเขาที่แผ่ซ่านความอบอุ่นบนร่างของเธอ

ร่างกายของเฉินเสียนจึงค่อย ๆ กลับสู่อุณหภูมิปกติที่อบอุ่นและเหมาะสม ร่างกายที่ราวกับเพิ่งผ่านฤดูหนาวอันแสนสาหัส และกำลังเข้าสู่กลางฤดูใบไม้ผลิ ร่างกายรู้สึกอบอุ่นและขี้เกียจ

เมื่อตอนที่ซูเจ๋อยังไม่ได้ล้มตัวลงนอนไปกับเธอนั้น เฉินเสียนอยู่ภายใต้ผ้าห่มของเขาแทบไม่ขยับ

แต่ตอนนี้สองมือของเฉินเสียนก็ยังไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน นี่คือห้องของซูเจ๋อ และนี่คือเตียงนอนของซูเจ๋อ เพราะว่าเธอไม่คาดฝันมาก่อนเลยว่าจะมีฉากแบบนี้เกิดขึ้น เธอจึงไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

ซูเจ๋อดีมากจนทำให้เฉินเสียนชอบในทุก ๆ อย่างที่เป็นเขา รู้สึกว่ารอบตัวเขาทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสิ่งสวยงามไปหมด เตียงนอนคือลมหายใจของเขา และมีกลิ่นหอมจาง ๆ ของกลิ่นไม้กฤษณา และเธอก็อยู่ใต้ผ้าห่มของเขานอนอยู่บนเตียงของเขา และเรือนร่างที่ไม่มีเสื้อผ้า ดูเหมือนว่าหากขยับเพียงนิด ก็สามารถมีความแปลกใหม่ได้อีกอย่างหนึ่ง

เสียงของซูเจ๋อดังขึ้นในหูของเธอในเวลาที่เหมาะสม "หากไม่รู้ว่าจะวางมือไว้ตรงไหน ท่านก็กอดข้าไว้สิ"

เฉินเสียนกล่าว "ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่รู้ว่าจะวางมือไว้ตรงไหน"

"ดูเหมือนท่านจะขยับมืออยู่หลายครั้ง อาจเป็นเพราะอยู่ในท่าเดิมนาน ๆ จึงทำให้รู้สึกปวดเมื่อย" ลมหายใจอุ่นของซูเจ๋อรดมาที่ต้นคอของเธอ ดวงตาของเขามองที่โคนหูของเธออย่างแผ่วเบา และหูเธอค่อยๆ แดงขึ้น "ตอนนี้ยังอายอยู่ไหม"

ใบหน้าของเฉินเสียนรู้สึกร้อนผ่าว เธอขยับมือไปโดนเอวของซูเจ๋อ เธอหยุด แล้วแขนของเธอก็คล้องไปที่เอวของเขาเล็กน้อย ราวกับว่ากลัวที่จะสัมผัสเขา เธอกำมือไว้และวางลงที่ด้านหลังของเขา

เฉินเสียนรู้สึกขำตัวเอง เธอรู้สึกหน้าแดง เธอกล่าว "ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม กับคนอื่นข้าไม่ได้เป็นแบบนี้ แต่อยู่ต่อหน้าท่าน ข้ามักจะเขินอาย ข้าเป็นแบบนี้ รู้สึกไม่เด็ดขาดเลยใช่ไหม?"

นิ้วของซูเจ๋อสัมผัสเบา ๆ ที่ใบหูของเฉินเสียน และกล่าวว่า "แต่ข้าชอบอาการหูแดงของท่านที่มีต่อข้า"

เฉินเสียนตัวสั่น และกล่าวว่า "ข้าไม่ขยับ ท่านก็อย่าขยับ"

ซูเจ๋อกล่าว "ร่างกายของผู้ชายยังมีอีกต่างที่ไม่เหมือนผู้หญิง เมื่อร่างกายของผู้หญิงได้รับความหนาวเย็นต้องใช้เวลานานในการทำให้ร่างกายอบอุ่น ส่วนผู้ชายนั้นเพียงแค่สัมผัสคนรักก็สามารถทำให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นได้"

ความร้อนจากร่างกายของเขาที่ส่งมานั้น ดีกว่าในตอนแรกที่ยังอยู่ใต้ผ้าห่มคนเดียว เฉินเสียนราวกับเป็นน้ำแข็งที่ถูกเขาหลอมละลาย

ซูเจ๋อยังกล่าวว่า "เมื่อผู้หญิงอบอุ่นขึ้น ร่างกายก็จะอ่อนไหว แต่ผู้ชายกลับยิ่งแข็ง"