ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 516

ซูเจ๋อโอบกอดช่วงเอวของเธออย่างลึกซึ้ง ทุกครั้งที่หลอมละลายเข้าไปล้วนอิ่มเอิบเป็นอย่างมาก คิ้วสองข้างขมวดรวมเข้าด้วยกันเล็กน้อย กลิ่นอายลมหายใจรุกรานอย่างหนัก กัดเม้มที่ใบหูของเธอ แล้วกล่าวขึ้นว่า “อาเสียน ที่จริงท่านสามารถผ่อนคลายได้ตามความเหมาะสมนะ”

เฉินเสียนสะลึมสะลือและมึนงง กล่าวขึ้นว่า “ข้าทำให้ท่านเจ็บใช่หรือไม่?”

ซูเจ๋อยิ้มอย่างจนปัญญา แล้วกล่าวขึ้นว่า “ท่านจะทำให้ข้าเจ็บได้อย่างไร ท่านเพียงแค่ทำให้ข้ายากที่จะควบคุมตัวเองได้”พูดจบ เขาได้ยกเอวเธอขึ้น ใช้แท่งอุ่นร้อนผ่าวที่มีพละกำลังสอดแทรกเข้าไป

เฉินเสียนไม่ทันได้ตั้งตัว จิตวิญญาณของเธอถูกเขาทำให้เตลิดกระเจิดกระเจิง ตามด้วยความสุขที่เปี่ยมล้นอย่างมหาศาล สมองของเธอขาวโพลนในช่วงเวลาสั้นๆ

ซูเจ๋อสำรวจปล้นชิงอยู่ในร่างกายของเธอ ราวกับนั่นเป็นกลอุบายการทำสงครามปราบปราม แล้วนำมาใช้ปราบปรามหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างผู้นี้

ประมาณว่าบนโลกใบนี้ เป็นสิ่งของอย่างหนึ่งย่อมพิชิตของสิ่งหนึ่งได้

หากเป็นสิ่งที่เขาต้องการ แม่น้ำภูเขาอำนาจบนพื้นพิภพล้วนไม่ต้องเสียแรงมากมายก็สามารถเอามันมาได้

แต่ซูเจ๋อรู้สึกว่า บนพื้นพิภพไม่สวยอย่างเธอ ไม่มีความยั่วยวนดึงดูดแบบที่เธอมี

คล้ายดั่งเฉินเสียนถูกกระแสคลื่นชะล้างจวนจะเป็นลมไปอยู่รอมร่อ แต่ก็ยังมีจิตสำนึกรู้ตัว

เธอพ่ายแพ้ย่อยยับป่นปี้ ได้แต่ใช้กำลังสุดความสามารถเกี่ยวกระหวัดเขา ลมหายใจอ่อนระทวย กล่าวขึ้นว่า “ซูเจ๋อ…....ท่านเคยบอกว่าจะเบาๆ......”

ซูเจ๋อหายใจหอบกระเส่า กล่าวว่า “อืม แต่ท่านรัดแน่นมาก ทำให้ข้าเปลี่ยนความคิด”

เฉินเสียนผ่อนคลายมือที่โอบกอดแผ่นหลังของเขา กล่าวพูดสะเปะสะปะว่า “เช่นนั้น…..ข้า ข้าไม่รัดท่านก็จบแล้ว ”

ซูเจ๋อชะงักงัน หางตามีคลื่นซัดสาดเข้ามาอย่างรุนแรงยากที่จะตีห่าง แทบอยากจะนำเฉินเสียนกลืนกินเข้าไป เขากระตุกริมฝีปากขึ้น ยกคิ้วแล้วกล่าวอย่างเศร้ารันทดสุดหัวใจว่า “ไม่ใช่ด้านบนที่รัดข้าแน่น แต่เป็นด้านล่างต่างหาก”

พูดจบ การเคลื่อนไหวอย่างหนักหน่วงได้ถอยออกมา ไม่รอเฉินเสียนตอบสนองกลับมา ถัดมาในช่วงเวลาสั้นๆเขาได้จับเอวเธออีกครั้ง แล้วส่งแท่งอุ่นร้อนที่มีพละกำลังเข้าไปด้วย

ปฏิกิริยาสัญชาตญาณของเฉินเสียนรัดตัวเบียดเสียดอยู่ที่เขาอย่างสุดกำลัง ไม่หยุดที่จะสั่นเทา

“รัดข้าแน่นแบบนี้”ลมหายใจของซูเจ๋อว้าวุ่นอย่างหนัก

เธอสามารถรู้สึกได้ถึงร่างกายภายในราวกับเสียวซ่านไหลวนและกระตุกเกร็งเบาๆ เฉินเสียนอยากร้องเสียงดัง แต่ทว่าถูกซูเจ๋อปิดริมฝีปากไว้ มีเพียงเสียงครางอ่อนปวกเปียกที่ออกมาจากข้างริมฝากปากเธอ

ซูเจ๋อที่เสน่ห์หายังหลงเหลืออยู่ ได้บุกรุกก่อตัวขึ้นอีกครั้ง..................

เฉินเสียนไม่ได้ไปคิดว่าอย่างไรนับเป็นการรัด ราวกับว่าเพียงแค่ซูเจ๋อไม่หยุด เธอยิ่งตัดใจไม่ลงที่จะปล่อยเขา ก่อนที่เธอจะอิดโรยลง เธอคิดเพียงว่าอยากจะพยายามใช้แรงที่เหลืออยู่โอบกอดเขาไว้

จนกระทั่งตอนสุดท้าย ในมือของเฉินเสียนขยุ้มผ้าปูที่นอน กล่าวเสียงครวญครางสั่นระริกว่า “นี่ ท่านไม่ใช่พูดว่าพรุ่งนี้ยังต้องคิดหาวิธีการออกจากเมืองหรือ........”

“ยังไม่ถึงสองชั่วโมงเลย ท่านก็รับไม่ไหวแล้วหรือ?”

“........”อยู่บนเตียงของเขา เฉินเสียนยิ่งมีความรู้สึกไวมาก ยังไม่ถึงสองชั่วโมง แต่ทว่าเธอใจลอยเคว้ง อ่อนกำลังลงอยู่หลายครั้งมาก

นับว่าซูเจ๋อยังมีความพอดี ไม่ได้ทำแล้วทำเล่าจนถึงฟ้าสาง เฉินเสียนนอนเหนื่อย และยังมีพักผ่อนประมานสี่ถึงหกชั่วโมง

เธอเหนื่อยจนนิ้วหัวแม่มือยังขี้เกียจที่จะขยับ ซูเจ๋อคว้าที่ตัวของเธอ เพื่อให้เธอนอนอยู่อย่างสงบในอ้อมกอดของเขา

อบอุ่นเป็นอย่างมาก เฉินเสียนโอบรอบต้นคอของเขา หาท่าทางที่ทำให้หลับสบาย เธอเอียงศีรษะลงข้างคอของเขาแล้วผล็อยหลับไป

รอวันต่อมาหลังจากที่ฟ้าสาง ซูเจ๋อต้มน้ำร้อนให้เฉินเสียนชำระล้างร่างกาย

เขาวางผ้าขนหนูสีขาวลงไปในน้ำ นิ้วเรียวยาวขาวสะอาดของเขาบิดที่ผ้าขนหนู อีกด้านก็กล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “เมื่อคืนนี้ดึกมากแล้ว เห็นว่าท่านเหนื่อยและก็ไม่ได้อาบน้ำชำระร่างกายด้วย ในเรือนไม่มีถังน้ำ เพราะฉะนั้นเลยต้องใช้สิ่งนี้ชำระล้างไปก่อนชั่วคราวนะ”

ในเรือนของซูเจ๋อไม่มีผู้หญิง พวกเขาที่เป็นชายเวลาอาบน้ำเลยไม่ได้ยุ่งยาก ล้วนไปที่ห้องน้ำอาบและล้างชำระ เพราะฉะนั้นเลยไม่มีถังน้ำที่แช่ชำระร่างกายแบบนั้น